მთავარი » 2010 » მარტი » 07
სიკვდილი?ხშირად მინდება სიცოცხლე?არ ვიცი ხანდახან სულ ცოტა ალერსი მჭირდება.რომ არ შევიშალო თანდათან ხანდახან ხარხარი მინდება ყვირილი მინდება ხანდახან, ხანდახან გულიც კი მისკდება,ლამის შევიშალო თანდათან ხანდახან სიშორე მაგიჟებს ჭკუაზე ვიშლები თანდათან
|
შეინარჩუნე სიყვარული მშვენიერი! შეინარჩუნე სიხარული ბედნიერი! თავი დახარე, დაუფიქრდი შენს ლამაზ წარსულს, ვერ დაიბრუნებ ვერასოდეს იმ დროს გარდასულს.
ნუღარ ეცდები დაიბრუნო გასული წლები! ვეღარ გაუძლებ, რომ მოგძახოდნენ ის ძველი ხმები. ნუ გააკეთებ ისეთ რამეს, რომ გული დაგწყდე, რომ ჩვენს გულებში გადაბმული ჯაჭვი არ ჩაწყდეს!
|
როდესაც ცრემლებს დამალავ ჩუმად, სევდიან თვალებს დახუჭავ წამით, მიხვდები, თურმე ტუჩებიც სდუმან და ვარსკვლავებიც ჩამქრალან ღამით. მხოლოდ ფიქრები დარჩება მარტო, ფიქრები ბიჭზე, რომელიც გიყვარს. იქნებ განგებამ ნება არ დართო, რომ შეხვედროდა შენს გვერდით ცისკარს? ეს მარტოობაც მისი ბრალია
|
ერთ მთას ვუმზერდი და მცარედ ვტიროდი, დადგმულ იდუმალ ტაძარს ვუმზერდი, საიდუმლო რომელსაც მის ჯვარს არ ხრიდა, და მის ძველ საძირკველს ფესვებსა უზრდიდა... ამაყად აღმართულ ამ ჯვარსა წმინდას, წითელი სისხლი მარადისობის სდის და... ღმერთის განგებით შეიქმნა ტაძრის, შაიდუმლო რომელიც იცავს წმინდა სისხლს.
|
რაც უფრო შორს ხარ, მით უფრო ვტკბები, მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი, ხელუხლებელი, როგორც მზის სხივი, მიუწვდომელი, როგორც ედემი.
და თუ არა ხარ ის, ვისაც ვფიქრობ მე დღეს არ ვნაღვლობ, დაე, ვცდებოდე! ავადმყოფ სულს სურს, რომ მას ოცნების თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე.
|
ძალდატანებული სიყვარული მხოლოდ იმ დრომდე გასტანს, ვიდრე ძალა ძალდამტანებლის ხელშია. კარგ ცოლქმრობაში ქმარი თავია და ცოლი გული, თავისთვის საჭირო. რუკერტი გაზარდე მისი სიყვარული, ვინც შენსა სიყვარულსა ჰზრდის. სარგის თმოგველი განშორება პატარა სიყვარულს ასუსტებს, დიდს კი უფრო აძლიერებს; იგი ქარსაჰგავს, რომელიც სინათლეს აქრობს და დიდ ალს კი უფრო განადიდებს ხოლმე.ლაროშფუკო სიყვარული სიღარიბეშიც სიყვარულია... |
სული დამიმძიმდა, გული დამიმძიმდა, რადგან ვერ ვისრულებ იმას, რაც მე მინდა... უსაზღვროდ მენატრები, მზემდე მიყვარხარ, მინდა შენთან ვიყო, მაგრამ შორსახარ... ნეტავ, მეღირსება კიდევ ერთხელ გნახო?! ნეტავ, მეღირსება ისევ ჩაგეხუტო?! უზომოდ მენატრები, ქუჩებში მელანდები,
|
მე შემშლის ღამე,უშენო ღამე, კვლავ ავტირდები როგორც პატარა, და თითქოს მიკვირს, დაღლილმა გულმა ამდენი დარდი როგორ ატარა...
და მიდის ფიქრი ლაბირინთებში, ეს უშენობა ო,რა ძნელია, კვლავ ჩამისაფრდა სევდის ფერები, ირგვლივ ყოველი თითქოს ბნელია.
მინდა მოგიძღვნა ათასი ლექსი, ათასი კოცნა,ფიქრი ათასი... არ მეშინია ამ ქვეყნად არვის, თუნდ მყავდეს მტერი ათიათასი.
რადგან ეს გრძნობა მე ძალას მმატებს, მინდა რომ მხოლოდ შენთვის ვიწვოდე,
|
ბნელმა ფიქრებმა ოგზო უკვლოდ დიდხანს მატარა, მარტო დარჩენილს, შენი თავი კვლავ მომანატრა, რომ დაგენახა ლოყამ ცრემლი როგორ ატარა, ვიცი მეტყოდი... სულელი ხარ თანაც პატარა...
ის კი არ იცი, ამ სულელმა ეს სიყვარული, გაცნობის დღიდან, წმინდა გრძნობით, როგორ ატარა... თუ კი დამტოვებ , ამ ფიქრებთან სულ მარტოდ_მარტო,
|
ვდუმვარ ხანდახან,მებუტება დაღლილი ბაგე, "ეხლა სადა ხარ, ვისი სულის სამყაროს აგებ?", თვალნათლივ ვხედავ, მეურჩება მაინც გონება, ვერაფერს გბედავ, მავსებს ეჭვი და დაღონება. არადა ვიცი,მაგრამ მაინც ვფიქრობ და მიჭირს, არ მჯერა ფიცი,
|
მიყვარს სიტყვა -ვნება სხვა სიტყვებზე მეტად. ვარ აზრ-პირო-ვნება ნების და თა-ვნება... გემო-ვნება ხელზე მეხატება მე რად? როცა ერო-ვნებაც მდის სიამო-ვნებად. ჟღერ-ფერ-ადო-ვნებად მკლავს ჰაერო-ვნება...
|
გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა, გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს, მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები მაგრამ ვარ გხედავ,როგორც სიცივეს! გარეთ კი წვიმითსველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს, მე აღარ მინდა,რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ.... გათავდა..აღარ ჩამოგეხსნები,
|
დამღალა ზეცამ, იმდენს ვფიქრობ, ვოცნებობ იმდენს, მიწას იმდენად დავაწექი, ღერძიდან მოძვრა, ჩემს ფაშატ ლექსებს ახლადშობილ კვიცივით მივდევ, დამჭკნარ ფოთლებზე წავიკითხე თებერვლის ლოცვა.
იმატა თოვამ, ჩემი სულით შევკარი გუნდა, ჩამადნა ხელში უფლის რწმენა, ციური ზოლი წარმართი გავხდი და ქალწული ნუშებით უნდა გავხადო მარტი ჩემი ვნებით აშლილი ცოლი.
|
შენი სევდიანი თვალები მიყვარს, შენი მიბნედილი გაღიმება, შენი გულიანი სიცილი მიყვარს, შენი საოცარი ჩაფიქრება. შენი ალისფერი ტუჩები მიყვარს, შენი ფერმკრთალი სახე, შენი ვნებიანი სიცილი მიყვარს, გამომწვევად რომ დამიხრი თვალებს. შენი უთქმელი სევდა მიყვარს, შენი უეცარი გაგიჟება,
|
დადგა თეთრი ქარები,
დაითოვლა მთა-ბარი,
ქარის გამოძახილი
ისმის, როგორც ზღაპარი.
იგი - ოთხი დობილი,
|
რეზიკო და ლექსო ”ტრუსიკის” მეგობრები იყვნენ. თბილისის ერთ-ერთ კოლორიტულ უბანში, იტალიურ ეზოში გაიზარდნენ. ერთად ამტვრევდნენ მეზობლად მდებარე სახლების ფანჯრებს. ერთად ესროდნენ ჩიტებს შურდულს. ერთად უჭვრიტინებდნენ ფეხზე მიბმული სარკით თანაკლასელ გოგოებს კაბის ქვეშ. სკოლაც ერთნაირი ნიშნებით დაამთავრეს და უმაღლესი სასწავლებელიც ერთი აირჩიეს. არც ჭაბუკობაში გაწყვეტილა მათი საერთო ”ტრუსიკის” რეზინა და ისე შექმნეს ოჯახები, რომ მათ შორის შავი კატის ლანდსაც კი არ გაუვლია. მიუხედავად იმისა, რომ მთელი ბავშვობა და ყმაწვილკაცობა ერთად გაატარეს - ყველა მოვლენას თუ შთაბეჭდილებას ერთნაირი ემოციით აღიქვამდნენ და ერთი საერთო თვალით უყურებდნენ, რეზიკოს და ლექსოს სრულიად განსხვავებული გემოვნება ჰქონდათ, რაც პირველ რიგში გოგონებთან ურთერთობაში გამოიხატებოდა. რეზიკოს თამამი, ოჯახის ნებიერა გოგონები მოსწონდა. ლექსოს კი მორცხვი და ჩუმი.
|
გატყდება ნავი მშფოთვარე ზღვაზე,
ატყდება კვნესა-ოხვრა საზარი,
და ამ დროს როგორც ლანდი, ჩვენება,
შორს გამოჩნდება დამხსნელი ჯვარი...
წინ, მეზღვაურო! თუ იგი ჯვარი
|
ბინძური ხალხით დასახლებულ ტერიტორიას- ქალაქს, რომელსაც დაუნგრიეს სიცილის სკოლა, სიზმრის მოყოლად გაუმხილეს მტერს ისტორია და ყოველ ღამეს ტრადიციათ გადექცათ სროლა;
სადაც კარგავენ მეგობრები ძმობის შეგრძნებას და პოეტები განთიადებს აღარ ხვდებიან, სადაც ქალისთვის სიყვარულის ახსნა შეგრცხვება
|
,,შემოკედლებულ სიმარტოვეს,უსაზღვრო სევდას... შენით დავძლევ და გამავართლებ... ხომ მოხვალ ჩემთან???...'' * * * შენმა თვალებმა ცილი დამწამეს და გამიმეტეს მარტოობისთვის,მომენატრება შენი მკლავები და შენი სუნთქვით გამთბარი სახლი...!!! დაიყივლებდეს სანამ მამალი უარმყოფ სამჯერ! ჩემთან იყავი! ზღვის მყუდროება ღამეს ათევდა,ვქსოვდი ოცნებას,ვსუნთქავდი რწმენით,მაგრამ ნისლივით ჩამოწვა სევდა, მე კვლავ მაყრუებს სიჩუმე შენი!!! დაფლეთილ გულში ვნება მქუხარებს,არ მყვარებია ასე არავინ, მე გამოვყვები იმედის ნაპირს და სიკვდილამდე დაგელოდები... მარტო ვარ ისე, ვით ვიყავი უწინდ და უშენობა მომაკვდავს მიპყრობს,ვშიშობ რომ ქარი არ ჩადგეს სულში და არ მომპაროს იქიდან სითბო, რომ დავასრულო შენზე ოცნება, ვცდილობ და ვერსად დავსვი წერტილი, მიშველე რამე..... !!!!! უკვე დამაწყდა ძარღვები კისრის და ტანზე შიშმა გამომაყარა, ნუ შეგაძრწუნ
...
Read More
|
ყვავილებისას გვირგვინებს ვწნავდი,
სატრფოს საფლავზე დადება მსურდა...
უცებ ნიავმა წამომიქროლა...
რისთვის წამართვა, რისთვის შეშურდა?
მინდვრად ყვავილთა კონა შევკარი,
|
ქალთა საერთაშორისო დღე. 8 მარტს სხვადასხვა ქვეყნის მოქალაქეების თითქმის მთელი მსოფლიოს მასშტაბით აღნიშნავენ. ამ დღეს აღნიშნავს ასევე გაერთიანებული ერების ორგანიზაცია, ზოგიერთ ქვეყანაში კი (მათ შორის საქართველოში დედათა დღეს 3 მარტთან ერთად), ეროვნულ დღესასწაულადაა გამოცხადებული. ქალთა საერთაშორისო დღის დაწესების იდეა პირველად მეოცე საუკუნის დამდეგს გაჩნდა. 1909 წელს, ამერიკის სოციალისტური პარტიის დეკლარაციის საფუძველზე ამერიკის შტატებში პირველი ქალთა ეროვნული დღე 28 თებერვალს აღინიშნა. 1913 წლამდე ამერიკაში ქალთა დღეს თებერვლის ბოლო კვირა დღეს აღნიშნავდნენ. 1910 წელს სოციალისტური ინტერნაციონალის შეხვედრაზე კოპენჰაგენში ქალთა დღის დაარსება ქალთა მოძრაობის ღვაწლის დასაფასებლად და ასევე იმის საჩვენებლად, ქალებისათვის არჩევნებში მონაწილების უფლების მინიჭბის მოთხოვნისადმი მხარდაჭერის გამოსახატავად. კონფერენციის 100-მა მონაწილე ქალმა 17 ქვეყნიდან (რომელთა შორისაც იყო პირველი სამი ქალი, რომელიც ფინეთის პარლამენტში აირჩიეს) ერთხმად მიიღო ეს შემოთავაზება, თუმცაღა კონკრეტული თარიღი არ დაუდგენიათ. ამ გადაწყვეტილების შესასრულებლად 1911 წელს ქალთა საერთაშორისო დღე ავსტრია, დანია, გერმანიასა და შვეიცარიაშ
...
Read More
|
ღამით გათანგული და გაბრუებული გამოვალ უქუდო ფაფარგაჩეჩილი, ამეკვიატება რაღაც უნებური ფიქრი და ვიცი რომ არ ვარ შეშლილი.
ვიცი და ვაითუ ეს აკვიატება სიცოცხლემოცარულ მხატვართა ხვედრია, ვაითუ მოძველდა,რაც მედიადება და გზები ხელახლა გადასახედია.
|
ასე თეთრია ეს ჩემი ფიქრი (წუხელ ოცნებას ცისკენ მივყავდი) . მე დავდიოდი შენ სახლის ირგვლივ და შენ, ძვირფასო, სხვაგან იყავი. ალბათ გულიდან სისხლი მდიოდა და გული ჩანდა უფრო სტრიქონთან. ვწუხდი, ეს წამი რომ გადიოდა, ვწუხდი, ეს ფიქრი რომ დროს მიჰქონდა.
|
ისევ დავიწყე წერილის წერა, გამდნარა თოვლი - მარილი ზამთრის, და როგორც შარშან, და როგორც ძველად, ჩვენს შორის კვამლი და ქარი დაჰქრის.
ქალაქის ქუჩებს გუგუნი გააქვს, თავზარად მესმის ტრამვაის ზარი, ვწერ და ვერ ვგზავნი მოკითხვის ბარათს,- არ მახსოვს შენი შეცვლილი გვარი.
|
დღე იყო საოცრად უფერო შენამდე კენტი კი თავისთვის საფერფლეს ათბობდა შენი თმის სურნელი გამომყვა თითებზე ვიდექი ქუჩაში,ციდან მზე მათოვდა.
ვისხედით. თვალები გავცვალეთ უსიტყვოდ ვიღაცა სადღაცას უსმენდა რომანსებს. შენ ხევდი წარსულს და ასე ივიწყებდი ყველაფერს მტკივნეულს და უფრო მოსაწყენს.
|
სუნი და ფერი დაკარგეს ვარდებმა. მე კი დღეს დავკარგე აზრი-სიყვარული. მართლაც ყველაფერი ალბათ დროს ბარდება მარტო მომიწევს ახლა სიარული.
მაგრამ, ვარდი ხომ მაინც ვარდია. მკვდარი, მოჭრილი ვიღაცის ხელით. ჩვენი გრძნობა კი, მჯერა მზარდია. ძლიერ მიყვარხართ, გკოცნით და გელით.
|
რაც არ ყოფილა, ის არც იქნება, მაგრამ რაც იყო, იქნება კვლავაც: გზა გაიხსნება, ან შეიკვრება, მომსვლელი მოვა, წამსვლელი წავა…
მეც წავალ, ოღონდ ცოტაც მადროვეთ, ბარემ შევავსო ბოლო ფურცელიც და ამოვწურო ეს სიმარტოვე, ეს ფორიაქი ამოუხსნელი.
|
ასე მხიარულმა რაინდმა რაინდულმა ბევრჯერ იხილა ეს მზეც და მთავრეც, როცა მგზავრობდა. გული მღეროდა რადგან ეძებდა ოცნების მახრეს.
მაგრამ დანებდა წლებს და დაბერდა გულს შეეპარა სისუსტე მწარე
|
ეხლა წვიმებია, შენ მთხოვ დაგივიწყო ქარმა შემოდგომის ,სახლიც დამირბია ისევ ნოემბერი გარეთ გავიხედავ ჩვენთან უსასრულოდ წვიმის ამინდია.
მე კი შემიძლია გული გისახსოვრო შენმა მონატრებამ დღესაც გადამირია ჩუმად მეუბნები "უნდა მიგატოვო"
|
გამყიდეს..გამცვალეს..მაგრამ ვერ დამცალეს ! ფეხზე დამიკიდეს მაგრამ ვერ მიყიდეს! წამართვეს გამწირეს,ეს მე არ მამაცირებს ! შემარქვეს მომიგონეს , მაინც ვერ დამიმონეს..! დაჭრილი დამტოვეს,ვეჩვევი სიმარტოვეს.! გადამაგდეს,მომპარეს გმადლობთ მტერს და მოყვარეს..! მომატყუეს დამათვრეს და ზეიმი გამართეს..! ლამის მომკლან ჩამქოლონ,ზედ წიხლი დამაყო
...
Read More
|
მარადიული რა არის, მიწა თუ ზეცის თავანი? ნეტავ იმქვეყნად გრძელდება კაცის თავგადასავალი? ბევრი მოსულა ამ სოფლად, აღზევებულა მრავალი, მოკლეა წუთისოფელი, წამით წამამდე სავალი. სიცოცხლეს გაგვყრის სიკვდილი,
|
მიყვარხარ, თუმცა ეს უკვე იცი, მაგ ეშმაკუნა თვალებმა გაგცეს, შეფეთებისას იწყებენ ციმციმს, მაბეჩავებენ ვერსაით გამქცევს.
მე კი, მას აქეთ, რაც ეს დამმართე, ლექსად დამჩემდა ფიქრის გამართვა. და აღარ მახსოვს სხვა მისამართი, შენი სახლისკენ სავალის გარდა.
|
ცხენთა შეჯიბრებაზე ჩემი ლურჯა ცხენები ჰქროდნენ ეფემერული და ფერადი ქარებით, იყვნენ საუკუნენი, მაგრამ მე ვიხსენები გაფრენილი პირველი წყების ნიაგარებით. ვწუხვარ: ერთადერთი ვარ და ზეცაზე სწერია ჩემი გზა და ახალი ლალის კართაგენები, ბედი - ქროლვის გარეშე - ჩემთვის არაფერია, ჩემთვის ყველაფერია ისევ ლურჯა ცხენები.
|
ის მიდიოდა და ჩერდებოდა და არ უკვირდა არც ერთი მარცხი, ანგელოზს ფრთები მოსტეხოდა და გამხდარიყო უბრალო კაცი
ბავშვივით კრთოდა,სხვისი გვირგვინით ხელთ ეპყრა ჟამი საშინელების ნამდვილად ძნელი ასატანია წმინდანის სახით ცქერა გველების!
|
კარად არ მახსოვს, არ ვიცი, როგორ ბრწყინავდა სამყარო, - მარტი იდგა თუ მაისი, დილა იყო თუ საღამო; ვისხედით ჩამქრალ კოცონთან თუ გიზგიზებდა მიხაკი,
...
Read More
|
როცა აზრს კარგავს, რასაც აზრი აქვს. როცა ჭაობში ჩამარხულს გავხარ, ვერ გარკვეულხარ, სურვილებს ებრძვი, გინდა გჯეროდეს რომ მარტო არ ხარ.
ვერ შეძლებ, ზეცას შეეხო ხელით ფუჭ ოცნებებში გადავარდები, ასჯერ რომ ძალით აიჭრა ცისკენ ასჯერვე დაბლა ჩამოვარდები.
|
დღე დგება უტყვი და უჩვევი,
მეწამულ ბილიკზე ვდგები, -
ვაჩუქოთ ერთმანეთს სიცოცხლე,
გავუთბოთ ერთმანეთს ძვლები.
თქვენს ლამაზ ფიქრებში ვიჭრები,
|
ბედნიერების მოლოდინში გავა ეს ღამეც და დაიწყება მოგონების ვრცელი სიზმარი, შენი გრძნობების მოლოდინში დავხუჭავ თვალებს და თუკი ისევ გენატრები ჩუმად მითხარი... შენზე ოცნების მილოდინში ჩავა ეს მთვარეც და გათენდება უიმედო დილა უშენოდ, შენი გრძნობების ტყვეობაში გავახელ თვალებს და დავფიქრდები ჩემს ოცნებებს როგორ ვუშველო...
|
ხომ შეიძლება ხომ შეიძლება სხვა იცინოდეს, შენ კი არა და არ გაგეცინოს. ხომ შეიძლება დაგღალოს დღემ და ბალიშზე მაინც არ დაგეძინოს.
ხომ შეიძლება მომავლის ნაცვლად გარდასულ დღეთა ფიქრზე იღელვო,
|
როგორ მიყვარდი.... უსიტყვოდ მტოვებ, ...უსიტყვოდ მტოვებ ბედის ამარა, მე უშენობა რომ არ შემეძლო, შენ სწორედ ამან გაგათამამა.
რაღა ვქნა თუკი ისევ მაჩნიხარ, ისევ თუ მინდა შენი დანახვა, შენი სიტყვები.... "ო რა კარგი ხარ..." ახლა სადა ხარ,
|
სიცივე და სიშავე კვლავ ირევა ხალხში ცრემლები და ტკივილი იძირები წყალში
სიკვდილივიტ მოულოდნელი გრძნობა ეხება გულს იკარგება წუტისოფელი როცა უღრმავდები მათ სულს
|
მოვა სიკვდილი და ექნება თვალები შენი, იგი, რომელიც ცხოვრებაში გვერდით დაგვყვება ალიონიდან დაისამდე, ძილგატეხილი, შეუსმენელი, როგორც ძველი მონანიება, ან მავნე ჩვევა, უაზრო და უნიადაგო. თვალები შენი იქნებიან უსიტყვო სიტყვა, ძახილი ჩუმი, დადუმება, ამაოება. ყოველ ცისმარე დილას ნახავ შენ მათ, როდესაც სარკის წინაშე მოიხრები, მოიკაკვები.
|
გარემო შიშველ ხეებად, ყვითელ ფოთოლთა სასაფლაოდ იქცა ქალაქი. ახლა ერთხელაც ღირს დაფიქრება, როგორ სჯობს ნეტავ, შავ–თეთრი გადაიღო ფოტოსურათი, თუ კვლავ ფერადი? ან ეგებ სულაც მთლად გაშიშვლდე, როგორც აი, ამ ფოტოსურათზე,
|
მოჰკლეს პოეტი! _ ჭეშმარიტი მონა ღირსების!.. ცილისწამების სდაგეს სახმილით... წაჰყვა წყურვილი მიუზღველი შურისძიების, და ტყვია, ამაყ გულში დახლილი… ვერ აიტანა, ვერ იგუა პოეტის სულმა წვრილმანი, ბილწი მიეთ-მოეთი, და უგუნურთა უგულობას შეება უმალ, მარტოდ შეება, როგორც ყოველთვის...…
|
შენ წახვალ ჩუმად...ნელი ნაბიჯებით...სადღაც იქ უფრო გელიან ალბათ...და ეს დასანანია. თან გაიყოლებ ამ გაზაფხულის სუნთქვას, აი მაშინ... ჩემს თვალებში რომ დაგრჩა... სუნთქვა თვალებში? ჰო... ნუ გაიკვირვებ... ჩემი თითოეული ნაკვთი სუნთქავს როცა შენ გხედავ... გხედავ? ...რა გიპასუხო არც ვიცი. წახვალ და მხოლოდ ერთი გზა გაქვს წასასვლელი... ერთი მიმართულებით... ამ გზაზე კი ჩემი გული დევს და მას ვერ გაექცევი, ვერც გადააბიჯებ და ზედ დააბიჯებ... დააბიჯებ? რა გიპასუხო არც ვიცი. იქ მეტი სითბო დაგხვდება, მეტი ღიმილი, ბოლო-ბოლო მეტი ზრდილობა და სიმშვიდე... იქ სიცარიელეს თავის მობეზრებით არ ავსებენ, როგორც აქ, ჩემთან... ჩემს სამყაროში... თუმცა ამ სამყაროში ხომ შჰენც დაგპატიჟე. ისე კი მასპინძელივით არ გექცევი, ჩემს სტუმრად არ გთვლი. რატომ? ეს სამუდამო პატიჟი იყო... იყო... არ მიყვარს ეს სიტყვა "იყო"... თითქოს იმედენად თეთრია, რომ საცაა გაქრება ასო-ასო. ჩქარა ნუ წახვალ... ეს ისე... უბრალოდ... უკან მოხედვაც არ დაგავიწყდეს... ჩვევად მაქვს შენი თვალები და იმიტომ. თუმცა თვალებით კარნახს არ დაგიწყებ... მაშინ წყლისფერი იქნება, ნაღრუბლავი...გამომშრალი...უძილო... თან ჩემს გულისცემას გატან... ხანდახან მაინც რომ გაიხ
...
Read More
|
მომეცით სულ ცოტა ემოცია.... ამიქნიეთ თვალებწინ ხელი, თორემ აღარც კი ვიცი, საით ვიყურები. დამანახეთ ადამიანები. მომწერეთ სასიყვარულო წერილები და მერე სახეში გამარტყით. ამიხსენით სიყვარული
|
ამ ქვეყნად მოსვლა , სხვა თუ არა მარტო იმიტომ ღირდა რომ შენთვის ერთხელ მაინც მეთქვა მიყვარხარ ” შეიძლება ამ სამყაროში მხოლოდ ადამიანი ხარ, მაგრამ ვიღაცისთვის მთელი სამყაროხარ მხოლოდ იმიტომ,
|
დაწყება არის ყოველთვის ძნელი, თორემ ცხოვრება სხვის მოსაგონად, ერთხელ გაირბენს ყოფიერების შავ-თეთრ ეკრანზე მოძრავ სტრიქონად. განცხადებები იქნება ბევრი, აზრთა სხვაობაც მუდამ იქნება, ზოგს მოვიწონებთ,გულში ჩავისვამთ, ზოგი კი ნაცრად გარდაიქმნება. რამოდენიმე თუ შემორჩება მეხსიერების მთავარ მუზეუმს,
|
მენატრება შენი სახე,ამ დილითაც სიზმრად გნახე.ისევ მათბობს შენი ფერი,არ მამშვიდებს არაფერი.აღარ მშველის ლექსის წერა,ზურგით მიდგას ბედისწერა.დამავიწყდა უკვე ლოცვა,მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა.თავში დამსდევს ერთი აზრი,ვერ გავუგე შინაარსი.ვერ დავხატე გრძნობის ფერი,ყალბი გახდა ყველაფერი.ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს,ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს.
...
Read More
|
მამაჩემმა სახლთან ბაღში დარგო ნერგი ვაშლის ხე დილით ადრე ბაღთან სახლში დავიბადე თურმე მე ორნივ ერთად ვიზრდებოდით ბაღში ხე და სახლში მე ერთმანეთთან ვმეგობრობდით ერთად ვიყავთ ხე და მე. ხე მცხუნავ მზეს მიჩრდილავდა,წყალს ვუსხამდი მიწას მე. გაზაფხუმა ნექტრით დაგვმყნო,მწვანით ხე და ვნებით მე აყვავილდა დამშვენდა ხე დავვაჟკაცდი ყკვე მე ხემ ნაყოფი ინაყოფა დავცოლშვილდი უკვე მე,
|
მე და შენ ვეღარ გავექცევით უფლის განაჩენს, ჩვენი ცხოვრება მუდამ იყო ცრემლებით სავსე. რადგან გაგვწირა გამჩენელმა სიყვარულისთვის დე ყველაფერი,ყველაფერი აღსრულდეს ასე.
იმდენი არც კი მიმღერია,რაც მიტირია, მაგრამ არასდროს მიჩივლია საკუთარ ბედზე, არც მაშინ,როცა ყველაფერი მიჰქონდა ნიავს
|
ჩემი სიყვარული მდინარე არ, არის რომ გადსცურო, გახვიდე გაღმა, ჩემი სიყვარული ზღაპარი არ არის რომ დაასრულო ლამაზად ახლა. ჩემი სიყვარული ჭრილობა არ არის ნემსით და ძაფით არ გაიკერება, კანონი არ არის ჩემი სიყვარული ბრძანებით არ დაიწერება. არც ვერცხლის მონეტა არ არის გროშებად არ დახურდავდება.
|
შენი წერილები წარსულიდან ყველა გავატანე ქარს... ვიცი ბრუნვადია, სადღაც შეგეყრება, უხმოდ დაგიბრუნებს ვალს... ჩუმად გამოართმევ, ზედაც არ დახედავ, უსიტყვოდ გააყოლებ წყალს, ვერც მისგან მოტანილ ნაზ სურნელს შეიგრძნობ, ხელებს ჩაიჯიბავ, გაყვები გზას...
|
დარდი №1682
_ გვარი და სახელი. _ მარტია ბუბუნაური. _ რა გადარდებს? _ მარტოობა მადარდებს. ადამიანი ხშირად ხალხშია, მაგრამ მაინც მარტოდ გრძნობს თავს. ზოგჯერ თავის თავიც ეუცხოება, საკუთარ თავს გაურბის. რატომ ხდება ეს? არ ვიცი. საიდან მოველით ან სად მივდივართ? არც ეს ვიცი. სული...._ როგორია სული? _ სული ნამგალსა ჰგავს, ჩაჟანგება იცის ადვილად. სულს ეკიდება შენი წარსული. ხანდახან სულიც ისე უნდა გააფხავო, როგორც მახვ
...
Read More
|
სიყვარული ესაა ტირანი, რომელიც ვერ იტანს მეტოქეს, მას სურს ერთადერთი იყოს, ამიტომ ყველა სხვა ვნება მორჩილად ქედს იხრის მისი ძალმოსილების წინაშე. სივარულში ჩვენ იმიტომ ვერ ვბედავთ ხოლმე ჩვენივე სანუკვარი გრძნობების გამხელას, რომ გვეშინია, ვაითუ ყველაფერი დავკარგოთ სიყვარულში დუმილი მეტს ნიშნავს ვიდრე მეტყველება სამყაროს მარტავენ სიყვარული და შიმშილი სიყვარული უეცრად, ანგარიშმიუცემლად, ვნებისა და რაღაც სისუსტის შედეგად იბადება. ერთი ლამაზი ნაკვთი თვალს მოგვწყვიტავს, უმალ დაგვაბავს და გადაწყვეტს ჩვენ ბედს. მეგობრობა კი პირიქით დროთა განმავლობაში ხშირი შეხვედრებისა და დაახლოების შემდეგ თანამიმდევრობით ყალიბდება
|
გაზაფხულია,წვიმის წვეთები ქუჩაში ლამაზ ფერხულს უვლიან, წკაპუნი გააქვთ ფანჯრის მინაზე და მოგონებებს ფერებს უცვლიან. ვიხსენებ იმ დროს, როცა გიყვარდი, მოხვიდოდი და მზესავით მწვავდი, შემდეგ კი წვიმას დაუმეგობრდი, შემდეგ თავადაც შავ ღრუბელს ჰგავდი. შენ მოდიოდი წვიმასთან ერთად, გადაიღებდა,მტოვებდი მყისვე,
|
მე არ მოვსულვარ საიმისოდ რომ სამარე გავითხარო ,არამედ რომ უბრლოდ გული განვწვმინდო ამ გრძნობისგან .დიახ გამიშვით ,შემეშვით .რა გინდათ ვერ გავიგე .არ მინდა ამ ნიღბების ქვეშ ყოფნა .ეს მე ვარ.ასეთი გამაჩინა ღმერთმა და ასე მინდა ვიყვე .რატომ უნდა შევიცვალო შენს გამო , ან სხვის გამო.რატომ უნდა ავყვე სხვის აზრს , ჩანაფიქრს.არ მინდა ის ვიყვე რაც შენ გაგეხარდება ,ან კიდევ გაწყობს .არ შეიძლება რომ მე მე ვიყვე ? ძალით მხიარული ,ძალით ენერგიული და ბავშური.ნუთუ მაინდამაინც ისე უნდა გავხდე როგორც შენ გინდა რომ შენგან ყურადღება მივიღო.განა ვერ გრძნობ რა დღეშია გული? ნუთუ ვერ ხედავ ჩემს მოკაშკაშე თვალებს შენს დანახვაზე რომ ინთება.განა ტყვილად მიწითლდება ლოყები და ნაზად ვხრი ჩემს თვალებს .გონნია სიყვარულს ვერ მოგაწყდი?ოჰჰჰ .არადა წლების გნმავლობაში დაგროვებული სიყვარულის აფეთქებას ვინ გაუძლებს .მაგრამ დაივიწყე ეს ყველაფერი .ჩემგან სიყვარულს ვერ ნახავ რადგან მე ჩემში ვარ ჩაკეტილი და ჩემს თავს მე თვითონ გავურბივარ.მე თვითონვე ვიდგამ ქვას ჩემს გზაზე.სხვა რომ შემომხედავს ჩემში წითელი ინთება .იქაურობას უნდა მოვცილდე ,იმდენად აღარ მსიამოვნებს სხვისი მზერა.მე უკვე შევიქმენი ჩემი პაწუა სამყარო სადაც მხოლოდ მე ვარსებობ.ჩამუქ
...
Read More
|
Marigold 1 სთ 50 წთ ჟანრი:კომედია პოსტერები შპალიერები სურათები თრეილერები საუნდტრეკი კომენტარები
|
არ გაუკეთო სხვას ის,რაც გსურს რომ შენ გაგიკეთონ.
შესაძლოა, თქვენი გემოვნება არ ემთხვეოდეს ერთიმეორისას.
|
შეშა, ფიჩხი, ხმელი ფოთლები, უფრო ხშირად - მანქანის გაცვეთილი საბურავები... ქალაქებსა თუ სოფლებში უშველებელ კოცონებს აგიზგიზებენ. დიდი თუ პატარა ეიფორიას განიცდის. ისმის ყიჟინა, სიცილ-ხარხარი, ვისაც გული ერჩის, ცეცხლზე გადატხომა-გადმოხტომაში ერთმანეთს ეჯიბრება და საკუთარი „ვაჟკაცობისა" და „გულადობის" დემონსტრირებას ახდენს.
ასეთია ჩვენში ერთობ გავრცელებული ხალხური დღესასწაული - ჭიაკოკონობა.
როგორია სინამდვილში ამ რიტუალის არსი, საით მივყავართ მის ფესვებს?
ამ დღესასწაულს ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვს. საქართველოს ზოგიერთ კუთხეში გავრცელებული რწმენა, თითქოს ჭიაკოკონობის ღამეს ის ადგილები, სადაც კოცონია დანთებული, კუდიანებისგან იწმინდება, მხოლოდ სახეცვლილი, ქრისტიანული ელემენტებით გამდიდრებული გვიანდელი ვარიანტია. ამ ტრადიციის ფესვები უფრო შორს მიდის და წარმართულ პერიოდს სწვდება.
ცეცხლთაყვანისმცემლობა, იგივე მაზდეანობა, ირანსა და მისი გავლენის სფეროში შემავალ ქვეყნებში, მათ შორის საქართველოშიც იყო გავრცელებული. მაზდეანებისათვის ცეცხლი
...
Read More
|
ძაან მაგარი სურათებია დაგევასებათ.....
|
აქ არის ძაან მაგარი სურათები ნახეთ გაგისწორდებათ ............
|
ვანესა ჰაჯენსის სტილი boho chic
|
რეიჩელი შოპინგზე ლოს- ანჯელესში 4 მარტს
|
ალექსა ჩანგი დაიბადა ინგლისში, 1983 წელს, 5ნოემბერს. ჰყავს ჩინელი მამა და ინგლისელი დედა. მისი კარიერა სათავეს იღებს 2003 წლიდან, მას შემდეგ რაც დაიწყო მუშაობა წამყვანად ინგლისურ MTV-ში. მრავალი შოუ გამოიცვალა და უამრავ გადაცემაში იმუშავა, მისმა თავისებურმა სტილმა, ხმამ და აქცენტმა მას ძალიან დიდი წარმატება მოუტანა.. სხვადასხვა კომპანიებმა, თუ სამოდელო ქსელემბა მიიწვიეს იგი თავიანთ საზოგადოებაში, რის შემდეგადაც დაიწყო მისი სამოდელო კარიერა.. ამჯერად იგი ერთ-ერთი ძალზედ წარმატებული მოდელია. მისი ქმარია ალექს ტერნერი (The Arctic Monkey)
.......................
|
ჯენიფერ გარნერი, ვიოლეტი და სერაფინა პარკში
|
ლივ ტაილერმა მოწევა 14 წლის ასაკიდან დაიწყო , აქ კი ის სურათებია სადაც ეწევა
|
...ყოველთვის მოუთმენლად ველოდები ხოლმე ლიტერატურულ ჟურნალ,,ჩვენი მწერლობის''
ახალი ნომრის გამოსვლას...თვეში ორჯერ გამოდის,მაგრამ ერთი ნომრისგან მიღებული შთაბეჭდილება შეიძლება მთელი წელი გაგყვეს...თანამედროვე ქართული თუ უცხოური ლიტერატურული ცხოვრების ერთგვარ თავშესაფარს წარმოადგენს ეს ჟურნალი...ალბათ მისი მთავარი ღირსება ამ ,,ცხოვრების''კრიტიკული ანალიზი და დაკვირვებაა და მუდმივი თვალყურის დევნება მისი თითოეული დეტალის...ბოლო ნომერში მეტად მომხიბლა ორი პოეტის-ლია სტურუასა და ნინო დარბაისელის პოეზიამ...ნინო დარბაისელის პოეზია ყოფიერებაში გაფანტული ერთი შეხედვით უბრალო ფაქტს პოეტურ საბურველში ახვევს და თავისი უბრალოებით გულს გითბობს...ლია სტურუა პოეზია ყოფნასა და არყოფნას შორის არსებობს..სიცოცხლესა და სიკვდილს შორის...ირიალური და რეალური სამყარო ერთმანეთში იკვანძება და თითქოს ერთდება...ალბათ ეს არის ინტელექტუალური პოეზია,რომელსაც ერთი წაკითხვით ვერ გაიგებ...მეც რამდენჯერმე წავიკითხე...არამარტო ლია სტურუას,არამედ ნინო დარბაისელის პოეზია...ორივემ ჰპოვა ჩემს გულში ადგილი...ახლა ორი ლექსი მინდა დავდო...თან ასეთი კითხვა: რომელია ლია სტურუას ლექსი და რომელი ნინო დარბაისელის?
მაღალი სახლი
ზამთარი მოდის,
ჩონჩხი გამომიჩნდა,
მრავალსართულიანი ხერხემალი
მთელ ოჯახებს ჩ
...
Read More
|
მე დავბრუნდი,მაგრამ ვფიქრობ ეს იქნება ძალიან არალიტერატურული დაბრუნება,რადგან
არც ლიტერატურული სიახლეების და არც წიგნების შესახებ შემიძლია გესაუბროთ.
უბრალოდ ვხვდები რომ ჩემი ბლოგი ,,საშინელ დღეშია''(ასე მითხრა პირად საუბარში მეზობელმა ბლოგერმა,რაშიც მინდა დავეთანხმო) და უსიცოცხლოდ გამოიყურება.
თითქოს აქ დრო გაჩერდა.ალბათ იმიტომ,რომ კარგად არ მქონდა გააზრებული რა უნდა მეწერა და როგორ.ლიტერატურული სამყარო...რა თქმა უნდა ლიტერატურაა ამ ბლოგის
მთავარი თემა,მაგრამ ჩემი აზრით საჭირო იყო ცოცხალი ლიტერატურული პროცესების გაშუქება და უფრო შემოქმედებითი მიდგომა საკითხებისადმი.მხოლოდ კლასიკოსი მწერლების ლიტერატურული ტექსტებისა,ან საინფორმაციო სააგენტოებში გავრცელებული კულტურულიახალი ამბების დადება ბლოგს სწორედ უსიცოცხლოს ხდის.გაცილებით უფრო
საინტერესო იქნებოდა ჩემი შეფასება,ანალიზი,ან თვალსაზრისი ცალკეულ ლიტერატურულ
ტექსტთან,თუ მოვლენასთან დაკავშირებით.ამიტომ სიმართლე რომ გითხრათ ამ დროის
განმავლობაში მეც იშვიათად შემოვდიოდი,მაგრამ სტატისტიკის მიხედვით მაინც სტუმრობდნენ ბლოგს.პრინციპში აქ გამოქვეყნებული ლიტერატურული ტექსტების რაღაც
ნაწილი ქართულ ინტერნეტ სივრცეში არსად არ დევს.ამიტომ მკითხველთა გარკვეულ ნაწილს შეიძლება სწორედ ეს ინტერესი ჰქონდა,მაგრამ ბლოგი თავისი არსით ცოცხალ ორგანიზმს ჰგავს,რომელშიც მუდმივად უნდა მიმდინარეობდეს პროცესები თემის შესაბ
...
Read More
|
მე მინდა, შენს ლანდს ეს ლექსი ვუთხრა,
უბრალოდ ვუთხრა, როგორც სუფრაზე
ყველას გვაქვს ჩვენი პატარა კუთხე,
სადაც ჩვენვე ვართ ჩვენი უფროსი.
ეცემა თოვლი - თეთრი ფრინველი,
ეცემა, მაგრამ რა იცის თოვლმა?..
ან რას გაიგებ, რომ დღეს პირველად
არ შემიძლია მე შენი პოვნა.
|
იქნებ იმ წუთას მოგეჩვენა ზურგს უკან ფრთები
და ცად გაჰყევი ანგელოსებს შენივე ნებით?
თუ მიმზიდველი ეგ ცხოვრება ლეგენდად იქცა, –
მიზიდულობა წესია და კანონი ბრძნული
და რაკი სრულად ეკუთვნოდა ცასა და მიწას,
მიწამ სხეული მიიხიდა და ზეცამ სული.
მაგ მძლავრი ფრთებით მოიხვეტე ჟამი და სივრცე,
გადარჩენილხარ დავიწყების სუნთქვას სუსხიანს,
ხოლო სიკვდილით ეზიარე იმხელა სიბრძნეს,
რომელიც დღემდე ვერცერთ მოკვდავს ვერ აუხსნია.
|
დამღალა ზეცამ, იმდენს ვფიქრობ, ვოცნებობ იმდენს,
მიწას იმდენად დავაწექი, ღერძიდან მოძვრა,
ჩემს ფაშატ ლექსებს ახლადშობილ კვიცივით მივდევ,
დამჭკნარ ფოთლებზე წავიკითხე თებერვლის ლოცვა.
იმატა თოვამ, ჩემი სულით შევკარი გუნდა,
ჩამადნა ხელში უფლის რწმენა, ციური ზოლი
წარმართი გავხდი და ქალწული ნუშებით უნდა
გავხადო მარტი ჩემი ვნებით აშლილი ცოლი.
ვუყურებ წვიმას, ჩემი ქუჩის მტირალა სახეს,
მე მხოლოდ სუნთქვის შეკავებით ვაჩერებ ღრიალს,
ვჩურჩულებ ჯერარდაბადებულ შვილების სახელს
და ისევ ვიწყებ ნერვიულად ოთახში წრიალს.
წავაწყდი აპრილს, ყვავილებით დამტვერილ ალბომს
ვათვალიერე ხალისები, კოცნები შერწყმა
და გამახსენდა მთვრალი ბაღი, ლოგინი, პალტო
და კიდევ წამი სარკეში რომ ჩახედვის შემრცხვა
დაღამდა თეთრად, მე უძილო თვალებით ვზივარ
და ჩემი ჩრდილი მაგიდაზე ბოთლივით მიდგას,
ჭიქაში ვისხამ საკუთარ თავს, ძალიან ცივა,
ვამბობ ჯერართქმულ სადღეგრძელოს, მოგონილ სიტყვას..
|
 თეთრ მიხაკებს ვიკრავ გულში
მომაცილებს თეთრი რაში,
ცხრამეტი წლის გავხდი გუშინ,
გუშინ გავხდი...ოცნებაში.
მე ასეთი ბედნიერი
თუ ვიქნები ნეტავ ოდეს,
-ველ-მინდვრებო!ვამბობ ღელვით-
გვირილები მომაწოდეთ..
გვირგვინს მთები დაგიწნავსო-
ჩამჩურჩულა სიომ ნელა.
გულის სწორი თუ არ გყავსო
დღესვე წადი საძებნელად.
ტყემ დაუშვა მწვანე ფარდა,
თვლა დავუწყე ნაძვის გირჩეებს:
გულის სწორად?..მე შენს გარდა
სხვას არავის ამოვირჩევ!... |
არ მიყვარს
უაივნო სახლები,
იქ ხომ ჩვენი სიყვარულის სარეცელს ვერასდროს გაამზეურებ..
არც დიდი სივრცე მჭირდება შენთან ერთად,
ჩემს ერთოთახიან გულში ჩამოგიბავ ჰამაკს
და რწევით გაგანებივრებ..
არ მიყვარს
მრავალფეროვანი სუფრა,
მე ხომ შემიძლია შემწვარი კარტოფილიც მოგირთო მრავალფეროვნად..
და ალკოჰოლის ნაცვლად, ჩემი 45 გრადუსიანი სიყვარული შემოგატყუოო
არ მიყვარს,
ნაცრისფერი ტანსაცმელი,
ნაცრისფერი გზები,
ნაცრისფერს მხოლოდ შენი თვალის თაღებს ვეტრფი..
არ მიყვარს
არგაწვიმებული დღეები,
უქოლგოდ წვიმაში სიარული..
აღარ მჯერა, რომ ასე გამეზრდება თმები..
არ მიყვარს
ზრდილობის გამო მისალმება
თავაზიანობისთვის გაღიმება..
ალბათ ემოციები მითავდება და ვუფრთხილდები..
არ მიყვარს
მოდაში შემოსული გრძნობები,
ძალათ მოსიყვარულე შეყვარებულები..
ძალით აცეკვებული სხეულები,
სხვის დასანახად, ქმრის კისერზე შემოხვეული ცოლები.
არ მიყვარს კალენდარზე გაწერილი დაგეგმილი ხვალინდელი დღეები!!!
მოუნატრებელი მეგობრები..
მარტივად აწყობილი ურთიერთობები,
უქარბორბალო წყვილები,
ღამეგაუთენებელი უცრემლო გოგოები..
არ მიყვარს
ტაძარში მდგომი,
სხვაზე შეყვარებული,
გაქცევას შეშინებული პატარძლები.
არ მიყვარს არაგულდასაწყვეტი დაკარგული დღეები,
სხვაზე აჭორავებული, საკუთარპირადის არმქონე ქალები
არ მიყვ
...
Read More
|
ლამაზი კაცის ლამაზმა სიტყვამ არ მოგატყუოს ლამაზო ქალო, იგი ვინც უფრო თავს გევლებოდეს, იგი არასდროს არ შეიყვარო. შეხედულება შენ ნუმოგხიბლავს, გხიბლავდეს სატრფოს გული კეთილი, ის კი არ კმარა ილაპარაკო: მე მყავს ლამაზი შეყვარებული. ლამაზ ტანსაცმელს მდიდრულ ცხოვრებას, შენში არასდროს ქონდეს დიდება, სული ეძიე ადამიანში, ხორცი ბაზარშიც კი იყიდება. ნუ გაგიტაცებს ეგ სილამაზე და ნუ მოგხიბლავს ენა წყლიანი, მუდამ გახსოვდეს ილიას სიტყვა:
"კაცია ყველა ადამიანი?"
|
Fish Tank
2 სთ 3 წთ
ჟანრი: დრამა პოსტერები
გამოშვება: 14 მაისი 2009
რეჟისორი: ანდრეა არნოლდი
სტუდია: ბიბისი ფილმსი, კასანდერ ფილმ კომპანი ...
როლებში: კეტი ჯარვისი, რებეკა გრიფითსი, ქერი–ენ სავილი, ტოიინ ოგიდი ...
ფილმის მიმოხილვა
სურათის მთავარ გმირს – 15 წლის მიას – პირადი დრამა გადააქვს. ის სცდილობს თანამედროვე სასტიკ სამყაროში საკუთარი ადგილის პოვნას.
DVD - RUS 699.29 MB
|
 უხერხულია შენ გერქვას ქალი,
შენში დევს ძალა რაგაც ღვთიური,
ქვეყნად ბევრია ლამაზი,მაგრამ
შენ ხარ ყველაზე ფანტასტიური,
აეკიდება ყველა პოეტს შენი ზმანება
შენი თვალებით შეიქმნება მუზა ულევი,
შენი ღიმილი გააღვიძებს გრძნობას მიმალულს,
ამოიფრქვევა პოეზია გამოულევი,
ძვირფასო შენთვის არ არსებობს ალბათ ოცნება,
რადგან ოცნების დედოფალი თავად შენა ხარ ,
თვით რუსთაველიც კი დაწერდა ახალ პოემას
შენი უმანკო სილამაზე რომ დაენახა.... |
რიცხვები ირგვლივ გამრავლდნენ ბევრად
ბრმა მნიშვნელობებს მეტად იძენენ,
ჩვენც გვაბრმავებენ მეტად და უფრო
სანთლით ერთები თუ მოიძებნენ.
მეტანიების,ლოცვის,პირჯვარის
რაოდენობას რამე აზრი აქვს?
თუ მათგან ერთიც ვერ ირწმუნე და
თუკი ვერცერთი გულთან ვერ მიგაქვს.
თავგზას აგიბნევს ანგარიშები,
კარგის ან ცუდის მთვლელი რიცხვები,
დაგავიწყებენ შემთხვევითობას
სილოგიზმები,გამორიცხვები.
თავისკენ არცერთს არ ექაჩება
არც სამოთხე და არც ჯოჯოხეთი,
ჩვენ გვაქვს უფლება,ჩვენივე ნებით
რომ ავირჩიოთ მათგან ერთ-ერთი.
ეს მიმაჩნია ბედნიერებად
და არა ირგვლივ ვინმე ან რამე,
არ მავიწყდება შემთხვევითობა,
თორემ იქნება ორმაგად მწარე...
მივდივარ იქით,სასადღაცეთში,
სადაც ახალი ჯერ არ მინახავს,
გიტოვებთ ლექსებს,უფრო ისეთებს,
თავის სხეულში რომ შემინახავს.
მივდივარ ახლაც,რატომ გავჩერდე,
გამეცალეთ ან გადამეღობეთ,
არ აიხლართოთ ბრმა რიცხვებში და
როგორც თქვენ გინდათ,ისე მეყოლეთ.
|
იდგა ჩემი ნატვრის ხე..
იდგა საცოდავად ხელებჩამოყრილი... ქარი უბერავდა და ჩემს ყველა ნატვრას,ფერად-ფერადს, აქეთ-იქით აფრიალებდა.
ათასფერად გადაჭრელდა ხე..
მერე წამოწვიმა...წვიმის წვეთებმა ჩამორეცხეს იდულალ ნატვრებს ელვარება... ზოგიც ქარმა გააფრინა შორს და თან გაატანა ჩემი გულის პატარა ნაწილი...
მივედი გაძარცვულ ხესთან... საცოდავად შემომღიმა ჩემმა ნატვრის ხემ და დამნაშავესავით ჩახარა თავი...
ყველა ნატვრას გადავუსვი ხელი... სიცივე ვიგრძენი... მაინც არ გავიტეხე გული და ახალი,მწვანე ნატვრა შევაბნიე ყველაზე ლამაზ ტოტს. შევხედე და შევცბი... მწვანე ნატვრიდან მწვანე თვალებმა შემომანათეს...
უიმედოდ ჩავიქნიე ხელი. ვიცოდი, ეს მწვანე თვალებიც გაქრებოდა და მხოლოდ სევდადღა დარჩებოდა გულში...
ვიცოდი და უცებ მომბეზრდა ყველაფერი... მომბეზრდა ჩემი თავიც და რომ არ წავქცეულიყავი, არ დავკარგულიყავი,
მეც ნატვრად ჩამოვეკიდე ჩემს ნატვრის ხეს...
|
 რაც არ ყოფილა, ის არც იქნება,
მაგრამ რაც იყო, იქნება კვლავაც:
გზა გაიხსნება, ან შეიკვრება,
მომსვლელი მოვა, წამსვლელი წავა…
მეც წავალ, ოღონდ ცოტაც მადროვეთ,
ბარემ შევავსო ბოლო ფურცელიც
და ამოვწურო ეს სიმარტოვე,
ეს ფორიაქი ამოუხსნელი.
გაუფასურდა, ჩაბარდა წარსულს,
რითაც დროს ვკლავდი და თავს ვირთობდი.
მე კი სხვაგვარად ცხოვრება არ მსურს -
კარგად იყავით. მადლობთ. მშვიდობით.. |
 ასე თეთრია ეს ჩემი ფიქრი
(წუხელ ოცნებას ცისკენ მივყავდი) .
მე დავდიოდი შენ სახლის ირგვლივ
და შენ, ძვირფასო, სხვაგან იყავი.
ალბათ გულიდან სისხლი მდიოდა
და გული ჩანდა უფრო სტრიქონთან.
ვწუხდი, ეს წამი რომ გადიოდა,
ვწუხდი, ეს ფიქრი რომ დროს მიჰქონდა.
და იყო ბაღი და თეთრი სკამი,
მე ვისვენებდი, ქროდნენ ბინდები.
და იყო წამი, ცისფერი წამი
და იყო წამი სხვა გარინდების. |
 არ მიყვარხარო, არა,
მაგრამ რა ვუყოთ თითებს?
იმ ხელს, რომელიც თრთის და
მოფერებასაც ითმენს....
არ მიყვარხარო, არა,
მაგრამ მაგ თვალთა კრთომა?
პატარა ბავშვიც ჰპოვებს
იმათში სითბოს თოვას...
ძვირფასო, რად ხარ მკრთალი?..
ძვირფასო, ხომ არ გცივა?...
ხომ არ შეგემთხვა ავი
და გული ხომ არ გტკივა...
გულში დამალავ გრძნობას,
ჩააქრობ ტრფობის ალებს,
მაგრამ რას უზამ თითებს?..
თვალებს....რას უზამ თვალებს?.... |
ისევ, ჩვენს მუსიკას ვეფერები...
ისევ, ისე ვმღერი, ჩემებურად...
ისევ, აკორდებით გეფერები...
თურმე მყვარებიხარ, ძველებურად...
აკორდი შემეშალა, ავირიე...
სული ყინულივით გამიცივდა,
უცებ დაგინახე, გადამრიე...
თითებზე აკორდი შემაცივდა...
მუსიკა აზრებად ავამღერე...
სიტყვები ტუჩებზე მიმოდიან,
გთხოვ ნუ გამაჩუმებ, ამამღერე...
ნუღარ შეაჩერებ მელოდიას...
ისევ, აკორდები მელანდება...
გულშიც აკორდები გროვდებიან,
თითები კლავიშს ებლანდება...
როცა, ეგ თვალები მშორდებიან...
ისევ, ვერ ავიღე ის აკორდი...
ისევ, ფალშია და ისევ მეძნელება...
ისევ, ოცნებებად ამიგორდი...
ისევ, მიგვატოვეს ენძელებმა...
ისევ, ჩვენს მუსიკას ვეფერები...
ისევ, ისე ვმღერი, ჩემებურად...
ისევ, აკორდებით გეფერები...
თურმე მყვარებიხარ, ძველებურად..
|
ანი სიცოცხლის მოქანდაკე,
ანი პოეზიის მუზა,
ანი სილამაზე-სიყვარულია
ანი ამ ცხოვრების მუზა.
ანი სიყვარულის ხელოვანი,
ანი ვარდივით ტურფა.
ანი დაბადების დედა,
ანი ანგელოზის ძიძა,
ანი საოცრების მშობი
ანი შემძლებელი ყოვლის,
ანი ლოთობის მიზეზი,
ანი დარდი და სევდა,
ანი საამო და საზიზგარი,
ანი-ანია ყველგან!
|
მე ისეთ სიყვარულს გაჩუქებ
ექნება სურნელი ყვავილის
დაყნოსავ და ბანგი დაგათრობს ,
ჟრუანტლად სხეულში დაგივლის
და რაღა თქმა უნდა ექნება
ტკივილი, ცრემლები, სიმწარე
ცრემლების გარეშე სიყვარულს
ვინ შეუნარჩუნა სიმწვანე?
ტანზე ცა გეცმევა ბაფთებად,
ქუნქულა ღრუბლები დაგათოვს ,
გაგართობს ვარსკვლავთა ციმციმი,
მზის სხივი ნაჟური გაგათბობს
მე ისეთ სიყვარულს გაჩუქებ
თვითონვე გაოცდე, ვინა ხარ,
ოო, ამგვარ საჩუქარს ძვირფასო,
რამდენი წელია გინახავ.
|
სიცოცხლე შენ ხარ! და სიკვდილი რატომ ვეძებო?!
მე უკვდავება ჩავიფიქრე ოცდამეორე,
ოცდამესამე შთაგონების წყარო ახლოა,
და უკვდავება კიდევ ერთხელ გამიმეორე.
მოკვდავის სული დამამძიმებს, ფრთები შემასხი,
რომ გავუფრინდე სიწმინდიდან, ცოდვის ხაფანგებს,
მე თავხედი ვარ! არ მეყოფა მცირე არასდროს,
მოვისაკლისებ იმ ერთ წვეთსაც, ჩემს ზღვას რომ აკლდეს.
არა არ მინდა! თუ ნაკლული მერგო სიცოცხლე,
მე უკვდავება ხელთავიდან გამინაწილე,
არ ჩამომაჭრა არც წამები ტკივილიანი,
მე მისი შიში ვერასოდეს გამანაძირლებს.
არა ქალღმერთო, უღმერთო ვარ მე უშენობით,
შენ ჩემი სულის სიწმინდე ხარ, ჩემი სამოსი,
რა მაცდურია ყოველივე, ხელუხლებელი,
უსიკვდილობის, სასიკვდილო ტანისამოსით.
არაფერი მაქვს დასამალი ჩემო მძარცველო
და წასართმევიც შენი ხელით არაფერი მაქვს,
შენ სიყვარული მისახსოვრე სამარადისო,
ახლა სიკვდილიც, შენი ძალით უზომოდ მიყვარს.
|
 ეს გაუმარჯოს იმ წლებს, იმ წამებს
გულში რომ დარჩა, როგორც თქმულება
და ტკივილს,ტკივილს,ტკივილს უმწარესს
რომლის ბადალიც არ მეგულება.
-ეს გაუმარჯოს უსიტყვო ტრფობას
ენაზე თრთოლვას და უძილობას
მეორე შემთხვევით გასროლილ ტყვიას
და მოურჩენელ მძიმე ჭრილობას.
-გრძნობას გაუმარჯოს ფიქრებში დაღლილს
სიყვარულს, სიყვარულს, თუ გინდ დაკარგულს
-სიყვარულს გაუმარჯოს, ფიქრებს, სიკეთეს
ჩვენს გულში ფარულად, ბუდეს რომ იკეთებს
-ნეტას გაუმარჯოს ყველგან დაფარულს
სიყვარულს გაუმარჯოს, თუნდაც დაკარგულს
-თვალებს გაუმარჯოს, თვალებს სევდიანს
ერთი შეხედვით რომ ყველაფერს გეტყვიან
-ეს გაუმარჯოს ცრემლიან თვალებს,
უსიტყვო სევდას... |
ცნაური ღამეა,არ მეძინება,ვფიქრობ ღამეზე და შენზე.არ ვიცი ახლა საიდან მოვიდა ის იდუმალი,შენი დანახვისას რომ მიიღო ჩემმა სულმა,ან რითი ჰგავდი იმ ოცნების ადამიანს სიზმარში,რომ მელანდებოდა ხოლმე...
არ ვიცი რა მოხდა...მხოლოდ ის მახსოვს მზიანი დღე იყო,მზე ცაზე ვერ დაეტია და ჩამოვარდა,ჩემში ჩასახლდა.ვინ ხარ?რა გინდა?ან რატომ ააფორიაქე ჩემი მშვიდი სამყარო?იქნებ ეს ის გრძნობაა ბავშვობაში რომ უნდა სწვეოდა გულს,ან მერე,ცოტა მოგვიანებით.რაღა ეხლა მოადგა კარს და
დაბნეული,გაოცებული შემატოვა სისხლისფერი ფიქრები,არ ვიცი არაფერი,მხოლოდ ის ვიცი,რომ მიყვარდი მთელი ამ ხნის მანძილზე წმინდა სიყვარულით...მიყვარხარ და მეყვარები.ახლა ჩემი ნებისმიერი ძარღვი რომ გახსნა-"მონატრება" ამოფრქვევს.ნუთუ ყოველთვის ასე უცნაურად იბადება სიყვარული?მიყვარს ისეთი წამები,როცა ფიქრები და სიტყვები შესევიან სულს და გამჭვირვალე სანთლით ხარ პირამდე სავსე.
შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი და გეხები,ფიქრებში ფრთხილად გეფერები ამ მზისფერ მოფერებით-გელოდები!
ყველაზე მეტად მაშინ შეიძლება ელოდო ვინმეს,როცა მისი მოსვლა შეუძლებელია.
მოულოდნელად თავდატეხილი გრძნობა მინდა მოგაბარო,თორე მე მარტო ვერ ველევი,ვერც ვერავისთვის მიმინდვია,ვერც ვერავინ გამიმეტებია ამხელა სილამაზისთვის.
ადგილს ვერ ვპოულობ,ზოგჯერ მეჩვენება,რომ აქვე ხარ ახლოს,ასე მგონია,რომ მოვიხედო,შენს ამაყ თვალებს შევეფეთები,ამიტომ არ მინდა მოვი
...
Read More
|
შენი ფიქრებში წასული თვალები და
შენი ფერმკრთალი ღაწვები მომენატრა,
შენი საკერებლიანი კაბა ფასტამალის
გადახუნებული ფერები მომენატრა!
ნეტავი ერთხელაც კიდევ გაგაცოცხლა
ლოგინში მკვნესარე დედა მომენატრა,
რარიგად მოგივლიდი, გაგიფრთხილდებოდი
შენი წამლისთვის რბენა მომენატრა!
ერთხელამც გათქმევინა:"დახამლულო"
შენი გაბრაზებაც ძლიერ მომენატრა,
შაბათს რომ მოვდიოდი ისე აგარ ვიზამ
ყოველდღე შენთან ყოფნა მომენატრა!
გულიან სიტყვას აღარავინ მეუბნება
მართალი ლაპარაკი ძალიან მომენატრა,
თუ ვინმე მეფერება, რაღაცას გამომელის
ნაღდი გულშემატკივარი მომენატრა!
ჩემი საწუხარი არავის არ აწუხებს
ნაღდი ტანამგრძნობი მომენატრა,
შენი დედური სიყვარული მტკივა
შენი ალალი გული მომენატრა!
დედის ტკბილ კალთას ვერაფერი შეცვლის
მერომ ასე ძალიან მომენატრა,
აღარავინ მეგულება გულით გამკითხავი
შენი დედური გული მომენატრა!
|
ზღვის და ცის შორის არის მსგავსება,
ისევ ქარია და დღე მზიანი.
შენგან არ ვითხოვ მე დაფასებას,
იყავი მხოლოდ ადამიანი.
ისევ თვალები და ცისკენ მზერა,
ისევ ქარია და დღე მზიანი.
იყავი კარგი, ხარ გაიძვერა
და შენში მოკვდა ადამიანი.
მივდივარ, მიმაქვს ფიქრი ასეთი,
ისევ ქარია და დღე მზიანი.
მე შენ სრულიად არ მაფასებდი
და შენში გაჰქრა ადამიანი.
ზღვის და ცის შორის არის მსგავსება,
ისევ ქარია და დღე მზიანი.
შენგან არ ვითხოვ მე დაფასებას,
იყავი მხოლოდ ადამიანი.
|
მე ისევ გეტყვი ამ ლამაზ სიტყვებს - შენ აღელვდები, მეტყვი ვინა ხარ? მაგრამ მე გეტყვი ჩემო სიცოცხლევ - შენ დაგავიწყდი მე კი მიყვარხარ.
სულს, შემოდგომის ეხება სუნთქვა, ჩუმად გკოცნიან წვიმის წვეთები, ისე ნაზი ხარ და ისე სიფთა, მგონი ჩემთვისაც არ მემეტები.
შენ ჯვარს დაიწერ, აგუგუნდება სვეტიცხოველის წმინდა ზარები, სხვისი გახდები მაგრამ იცოდე იმ სხვაზე უფრო მე მეყვარები
ხან გაელვებას გავხარ, ხან მზის ამოსვლას ცაზე, შენ რომ ამ ქვეყნად მყავხარ, როგორ ვიფიქრო სხვაზე?
არსად არ მინდოდა გამეშვი, ვიცოდი უშენობა შემშლიდა. იმ დღეს ცამ ჩამხედა თვალებში- იტირა იმგვარად შეშინდა.
მე დაჭრილი ვარ, უიარაღდ. მე შენს სიყვარულს ვერ გავექეცი, ვერ იტყვი ჩემზე გული არ აქვსო. მე გული მქონდა და შენ მოგეცი.
ციდან ჩამოსულ ფერიას გავდი, მე რომ მხატვარი ვყოფილიყავი ღვთისმშობლის ნაცვლად შენ დაგხატავდი
შენი თვალები არის სურვილი, შენი ღიმილი - ჩემი ვედრება, შენი ტუჩები არის ლოდინი და მე ეს არც ერთი არ მომბეზრდება
რამდენჯერ შენი ლამაზი თვალები, ათას თვალებში ჩუმად მინატრია, რამდენჯერ შენი ლამაზი კოცნა ჩუმად ბევრჯერაც მომნატრებია
მინდა ვიყო სიგარეტი, შენს სიყვარულს ზედ ვემსხვერპლო, შენ თითებში ჩავიწვა და შენს ტუჩებზე დავიფერფლო.
მე კოცნის ზღვაში დავიბადე გამიგონია, მე კოცნის ზღვაში დავიხრჩობი ასე მგონია, ამბობენ, თურმე კოცნა ლოთებს მოუგონიათ მათ გაუმარჯოს რა სათუთი გრძნობ
...
Read More
|
-სიცოცხლე...
-და სიყვარული?..სიყვარული როგორია?
-უკვდავია.
-არაა უკვდავი.
-ნამდვილი სიყვარული უკვდავია.
-როცა შენ გიყვარს, შენ ფიქრობ რომ ნამდვილია. თუ არა შენი სიყვარული?
-ჩემი სიყვარული ნამდვილია.
-იმისი?
-იმისიც.
-რატომ ფიქრობ მასე? გიკითხავს მისთვის?
-არა!
-აბა რა იცი?
-ვგრძნობ.
-ეგ როგორ?
-თვალებსჰი ჩახედე ადმიანს და დაინახავ!
-სიყვარული თვალებში ჩანს?
-ხო...
-იმან რომ ჩაგხედოს თვალებში და გითხრას: არ მიყვარხარო!... მერეც იტყვი, რომ სიყვარული უკვდავია?..
-...............
-რატომ გაჩუმდი? ჩაფიქრდი?
-ხო,წარმოვიდგინე და... გული მეტკინა...
-რატომ?
-მერე არავინ მეყვარება?
-არ ვიცი!
-მე ის მეყვარება... ან არ მეყვარება...
-ხო და... ეს იმას ნიშნავს, რომ სიყვარული უკვდავი არაა!
-უკვდავია!...
-კიდევ ეგრე ფიქრობ?!...
-ხო.
-რატომ?
-მე ის თუ არა, სხვა მეყვარება... და ეს ხომ სიყვარულია?
-მერე?
-მერე ის,რომ სიყვარული უკვდავია,შენში თუ არა ჩემშია სიყვარული, ის თუ არა შენ მეყვარები...
-მეც!..
-რა?!
-მეყვარები!!!... ღამეა,გარეთ წვიმს, წვიმს ისევე,როგორც ჩემს სულში. წვიმს,რადგანაც შენ ჩემს გვერდით აღარ ხარ. ეს რა თქმა უნდა დროებით, გათენებამდე, რადგან გათენებისას ისევ გნახავ და დავტკბები შენთან გატარებული კიდევ რამდენიმე ბედნიერი წუთით!
უცებ და
...
Read More
|
|
|
 |
| შესვლის ფორმა |
|
 |
|
| სექციის კატეგორიები |
|
|
|
| ძებნა |
|
|
|
| კალენდარი |
|
|
|
| ჩვენი გამოკითხვა |
|
|
|
| საიტის მეგობრები |
| WwW.Traceurs.Ge |
|
|
| სტატისტიკა |
სულ ონლაინში: 4 სტუმარი: 4 მომხმარებელი: 0 |
|
|
