როდესაც ცრემლებს დამალავ ჩუმად,
სევდიან თვალებს დახუჭავ წამით,
მიხვდები, თურმე ტუჩებიც სდუმან
და ვარსკვლავებიც ჩამქრალან ღამით.
მხოლოდ ფიქრები დარჩება მარტო,
ფიქრები ბიჭზე, რომელიც გიყვარს.
იქნებ განგებამ ნება არ დართო,
რომ შეხვედროდა შენს გვერდით ცისკარს?
ეს მარტოობაც მისი ბრალია
და ეს ცრემლებიც, წვიმას რომ ერთვის,
თუ სიყვარულით ისიც მთვრალია
მაშინ კვლავ მოვა, როგორც ყოველთვის.
გთხოვ, ნუ დახვდები მას არეული...
ნუ დაანახებ მთრთოლვარე ტუჩებს!
ვით ფიროსმანი, ბრმა მთვარეული,
ისიც ხომ ვარდით გირთავდა ქუჩებს.
კვლავ შეიფარე ვნებარე გულით,
თუნდაც წარსულზე კვლავაც არ გკითხა
რადგან ცრემლიანს, ნაზი ჩურჩულით
მინდა რომ ჩუმად რაღაცა გითხრა:
როდესაც გული შეწყვიტავს ფეთქვას,
მინდა რომ ისევ სიყვარულს ვრგავდე!
რომ მუდამ შენი სიცოცხლე მერქვას
და აუხდენელ ოცნებას ვგავდე!
