რეზიკო და ლექსო ”ტრუსიკის” მეგობრები იყვნენ. თბილისის ერთ-ერთ კოლორიტულ უბანში, იტალიურ ეზოში გაიზარდნენ. ერთად ამტვრევდნენ მეზობლად მდებარე სახლების ფანჯრებს. ერთად ესროდნენ ჩიტებს შურდულს. ერთად უჭვრიტინებდნენ ფეხზე მიბმული სარკით თანაკლასელ გოგოებს კაბის ქვეშ. სკოლაც ერთნაირი ნიშნებით დაამთავრეს და უმაღლესი სასწავლებელიც ერთი აირჩიეს.
არც ჭაბუკობაში გაწყვეტილა მათი საერთო ”ტრუსიკის” რეზინა და ისე შექმნეს ოჯახები, რომ მათ შორის შავი კატის ლანდსაც კი არ გაუვლია.
მიუხედავად იმისა, რომ მთელი ბავშვობა და ყმაწვილკაცობა ერთად გაატარეს - ყველა მოვლენას თუ შთაბეჭდილებას ერთნაირი ემოციით აღიქვამდნენ და ერთი საერთო თვალით უყურებდნენ, რეზიკოს და ლექსოს სრულიად განსხვავებული გემოვნება ჰქონდათ, რაც პირველ რიგში გოგონებთან ურთერთობაში გამოიხატებოდა. რეზიკოს თამამი, ოჯახის ნებიერა გოგონები მოსწონდა. ლექსოს კი მორცხვი და ჩუმი.
ჯერ კარგად არ ჰქონდათ უმაღლეს სასწავლებელში ფეხი შედგმული, რომ ერთ მშვენიერ დღესაც მათ გულებს უცხო ნიავმა დაუბერა და სრულიად უცნობი შეგრძნებით გაჰკვირტა. ეს ნიავი ფილოლოგიის ფაკულტეტიდან უბერავდა.
ერთის კვირტს მანანა ერქვა და მეორისას - ლია. არ გასჭირვებიათ კეკლუც მანანას და ბუნებით ჩუმ და მორცხვ ლიას ბიჭების გულის მოგება. თუმცა აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ გოგონებს ერთმანეთი დიდად არ ეხატებოდათ გულზე და ლია თუ გულში თავქარიან ტუტრუცანას უწოდებდა მანანას, მანანას ლიას პროვინციელობა არ მოსდიოდა თვალში და ყოველთვის ეძებდა მომენტს, რომ წაეკბინა მისი წარმომავლობა. მაგრამ ეს რეზიკოს და ლექსოს მეგობრობას ვერაფერს აკლებდა. - ფიქრობდნენ დრო გავა და გოგონებიც დამეგობრდებიანო.
ორივეს ტრადიციული ქორწილი ჰქონდა. თითოეულს - სეფაში გაშლილი ხუთას კაციანი ქორწილი - პიჯაკის ჯიბეში ჩატანებული ერთ ცალ წითელ მიხაკიანი მაყრიონით, ”საპატარძლო მანქანაზე” დამაგრებული ფატამოფრიალე თოჯინით, გამაყრუებელი სიგნალებით, პატარძლის დედის ცრემლებით, პატარძლის მამის აჩუყებული გულით, ულვაშა და როხროხა თამადის თავმოყვარე ღიპით, რომელსაც კიდევ ერთხელ უნდა დაეცვა ღიპის ღირსება ქორწილის ბოლომდე და სხვა საქორწინო რიტუალით თუ ფაცი-ფუცით.
საქორწინო მოგზაურობა დაგომისში გაატარეს. მეგობრებმა გადაწყვიტეს, რომ ერთად წასულიყვნენ დასასვენებლად - ეს თავის მხრივ ხელს შეუწყობდა მათი ცოლების დაახლოებას და თან დროს უფრო ხალისიანად გაატარებდნენ.
მაგრამ მოხდა საპირისპირო რამ - მორცხვი და ჩუმი ლია, რომელიც არც გარეგნობით ბრწყინავდა მანანას ფონზე და არც თავის წარმოჩენის უნარით, უფრო და უფრო ჩაიკეტა თავის თავში და სასტუმროს ნომრიდან იშვიათად გამოდიოდა. ლექსო ნაღვლობდა ცოლის ამ მდგომარეობით, მაგრამ ვერაფერს ეუბნებოდა, რადგან არ უნდოდა ცოლისთვის რამე დაეძალებინა და ამით კიდევ უფრო გაეღიზიანებინა. მტანჯველი ორი კვირის შემდეგ ლიას დაჟინებული თხოვნით ლექსო და ლია სახლში დაბრუნდნენ. ცხოვრებაც ჩვეულ კალაპოტს დაუბრუნდა, უფრო სწორედ ჩვეული კალაპოტიდან ოჯახურ კალაპოტში გადაინაცვლა.
ამასობაში გავიდა ოცდახუთი წელი. ამ წლებმა თავისი კვალი დაატყო, როგორც მათ ოჯახებს, ასევე რეზიკოს და ლექსოს მეგობრობასაც.
დროის ცვალებადობას კარგად მორგებული მშობლების წყალობით ლექსომ კარგი სამსახური იშოვა და გზაც კარგად გაიკვალა ცხოვრებაში. რეზიკოს მშობლები კი ადრე გარდაეცვალა და თავადვე უწევდა ცხოვრებასთან ბრძოლა - იმ ცხოვრებასთან, რომელსაც არც პატიოსანი ადამიანები უყვარს და არც დარდიმანდები. და რადგან პატიოსნება და დარდიმანდობა რეზიკოს აქილევსის ქუსლი იყო, ვერცერთ სამსახურში მოიკიდა ფეხი და ბოლოს, ალკოჰოლსა და ეზოში დომინოს თამაშს მიეძალა.
მეგობრების ცოლებსაც დაეტყოთ დროისა და ქმრების საქმიანობის კვალი.
ლექსომ საყვარელ ცოლს სილამაზის სალონი გაუხსნდა და ლიაც დროის უმეტეს ნაწილს იქ ატარებდა. ამ ოცდახუთი წლის განმავლობაში, მორცხვი და ჩუმი შავგრემანი ლია მკერდში სილიკონით გატენილ, ქართულ გალიფე ჩამოჭრილ, ქერათმიან, დავარცხნილ-დაბანილ, ფრანგულ სუნამო მოპკურებულ რესპექტაბელურ ლიკად იქცა. სიმორცხვე და მორიდებულობაც უკვალოდ გაუქრა და ის შეიძინა ხელოვნურად, რაც ერთ დროს მანანაში აღიზიანებდა, თუმცა ამას არ შეუშლია ხელი, ისევ ჰქონოდა რეზიკოს ცოლის მიმართ გაურკვეველი შური და ამის დამალვას იმით ცდილობდა, რომ როცა კი მანანას ახსენებდა წინ ყოველთვის ურთავდა ზედსართავ ”საცოდავს”.
მანანა კი მართლა საცოდავად ქცეულიყო რეზიკოს გაუთავებელი ლოთობით და უსაქმურობით. მათი ერთადერთი ვაჟიც მამის კვალს დასდგომოდა და ისიც უსაქმურობასა და ფუჭ ოცნებებში კლავდა დროს. ერთ დროს კეკლუცი და თამამი გოგო, თავსაფრიან და ნერვებდაგლეჯილ დედაკაცად იქცა და თუ გარეთ არ გადიოდა, სარკეშიც კი არ იხედებოდა.
სხვადასხვა სოციალურ საფეხურზე დგომამ და ლექსოს მოუცლელობამ, ერთბაშად არა, მაგრამ ნელ-ნელა შეუყენა წყალი რეზიკოს და ლექსოს მეგობრობას და საბოლოოდ მაშინ დაუსვა წერტილი, როცა ლექსო პრესტიჟულ უბანში გადავიდა საცხოვრებლად.
”კოსტუმიანი” ლექსო დროის უმეტეს ნაწილს მივლინებებში ატარებდა და ლიკაც თავის გემოზე ცხოვრობდა. ფული არ აკლდა და გართობა. ერთადერთი შვილიც საზღვარგარეთ გაუშვა სასწავლებლად და სრული თავისუფლებით ტკბებოდა. ლექსოც არ იყო მომთხოვნი ქმარი. მისთვის საკმარისი იყო, სახლში მისულს, ცოლი ღიმილით შეჰგებებოდა და ლაპარაკით არ შეეწუხებინა. არც ლიკა იწუხებდა დიდად თავს მასთან ბაასით ან სად ეცალა! დაქალებთან და თავის სილამაზის სალონში ამოსწურავდა ხოლმე სალაპარაკო ოფსილას.
მაგრამ ერთ დღესაც ლიკა მიხვდა, რომ მხოლოდ ეს არ იყო საკმარისი ბედნიერებისათვის. ის აკლდა, რაც სისხლს ახალი ძალით აუჩქროლებდა და თავს დაავიწყებდა. ეს ახალი ძალა კი რეზიკოსა და მანანას უსაშველოდ მიმზიდველი და უსაქმური შვილი პატუკა აღმოჩნდა. სად და როდის მოასწრეს ესოდენ დაახლოება ლიკამ და პატუკამ ბოლომდე ვერ გაირკვა, მაგრამ ფაქტი ისაა, რომ პატუკას არც მამის მეგობარი ანაღვლებდა და არც ლიკას ასაკი, რაკიღა მყუდროდ შეეფარა ლიკას თბილსა და ფუმფულა მკერდს და უზრუნველ ცხოვრებას, რომელსაც ლიკა დაუმადლებლად უქმნიდა.
ერთ დღესაც მივლინებიდან დაბრუნებულ ლექსოს ცოლის ღიმილის მაგივრად. ნაჩქარევად დაწერილი ბარათი დახვდა მაგიდაზე: ”მივდივარ...იმედია ოდესმე მაპატიებ”.
ეპილოგი
ბარათს რა მოჰყვა, იქედან მხოლოდ ძირითადს მოგახსენებთ - დაზარალებულთა მხარეს - ორ შემთხვევაში ინფარქტი და ერთში - მრავალჯერადი გულის წასვლა და თმის პიგმენტების დაკარგვა. ხოლო გაქცეულ შეყვარებულებს რაც შეეხება - კრუიზი ევროპის გარშემო და უდარდელად გატარებული ორი წელი, რის შემდეგაც საყვარელ მოყირჭებულმა ბიჭმა, ქორფა ასულს დაადგა თვალი და ლიკას ფულით შეუქმნა იდეალური ურთიერთობის ილუზია. ქორფა ასულიც უმალვე დასთანხმდა ცოლობაზე, მოიხიბლა რა ბიჭის გულუხვობითა და მზრუნველობით.
თავმოყვარე ლიკამ არ აპატია მიჯნურს ღალატი და უარი უთხრა იატაკქვეშა ურთიერთობაზე, რის მერეც შვილთან წავიდა საზღვარგარეთ.
ლექსო ისევ დადის მივლინებებში.. რეზიკო ისევ სვამს...
