გაზაფხულია,წვიმის წვეთები
ქუჩაში ლამაზ ფერხულს უვლიან,
წკაპუნი გააქვთ ფანჯრის მინაზე
და მოგონებებს ფერებს უცვლიან.
ვიხსენებ იმ დროს, როცა გიყვარდი,
მოხვიდოდი და მზესავით მწვავდი,
შემდეგ კი წვიმას დაუმეგობრდი,
შემდეგ თავადაც შავ ღრუბელს ჰგავდი.
შენ მოდიოდი წვიმასთან ერთად,
გადაიღებდა,მტოვებდი მყისვე,
წვიმას ველოდი მე იმ იმედით,
რომ მოხვიდოდი შენ ჩემთან ისევ.
ბუხართან ერთად ჩამოვჯდებოდით
და გავითბობდით:მე სულს, შენ ხელებს...
დრო გადიოდა და გივიწყებდით
შენ,შენზე ფიქრებს ცეცხლივით მწველებს.
შევძელი!უკვე მე აღარ გელი,
ახლა ჩემს გრძნობებს ტკივილი ჰქვია,
იქნებ ოდესმე კვლავ მოჰყვე წვიმას,
მაგრამ იცოდე ,იქნება გვიან.
