თუკი მოვიდა ეს სამკაული შენთან,
თუ გაგითეთრა ბნელით მოსილი ღამე,
ნუ გამოაგდებ, მუდამ ატარე შენ თან,
მოეფერე და ზოჯერ უამბე რამე.
თუ შეცივდება გთხოვ ჩაიკარი გულში,
სათუთი არი, სიცივეს გააცალე
ეს სამკაული მე გამოვუშვი შენთან,
ჩემი სულია ამაში გენაცვალე.
რატომ ტირიხარ? თვალზე ციმციმებს ცრემლი.
ცრემლით რას იზამ? გთხოვ, ლოცვით დამიფარე
არ მტკიებია, ახლაც არ მტკივა ტყვია,
შენკენ ნასროლი, გულზე რომ დავიფარე
ეს სამკაული შენთვის ავკინძე კარგო,
ეს სამკაული მე მხოლოდ შენთვის მინდა,
გთხოვ მოუარე არასდროს არ დაკარგო,
ეს სიცოცხლეა რომელიც გამიფრინდა.

რაღაც ხასიათზე დღეს ვარ ირონიულ,
ისევ მენატრება შენი სიახლოვე,
მინდა ეს ფოთლები მოვურ-მივურიო,
ბოლოს მაინც ვინმე ერთად შეაგროვებს.
უფრო ცივი არის ამწელს დეკემბერი,
კიდევ გაცივდება წლები მიყოლებით,
მინდა ახლა ისე თბილად მოგეფერო,
თითქოს მომავალ წელს აღარ გეყოლები.
თითქოს ბავშვი ვიყო,
ისე მეტირება,
იცი,
წუხელ ერთი ლექსი დაგიწერე,
არის უსარგებლო ყველა შეპირება,
მაგრამ ეს სიტყვები ჩემს თავს გაგიწევენ.
ახლა მგონი უკვე მივედ-მოვედები,
გახდა სისულელე -
ასი მილიარდი,
წამო,
შევიშალოთ,
როგორც პოეტები,
ვინც ამ ცხოვრებისგან ზურგით მიტრიალდნენ.
წამო,
თორემ ეს ცა ისე გაიბურა,
სხვა ცა აღარა ჩანს ჩვენი ფანჯრებიდან,
წამო,
გეხვეწები,
მინდა ძველებურად
სისხლი გადაგისხა ჩემი მაჯებიდან.