ფიქრების ლანგარზე ისევ დაძველდა
და დალპა მუზა,
მინდა თუ არა
მისი შემცბარი და მკრთალი ლანდი
დროის პატარა შუალედს ფარავს
ჩემს ცხოვრებაში ოცნების ფარდით.
სადღაც გაქრება, დარჩება მხოლოდ
სურვილის ლაქად სულის სამოსზე,
რასაც გავხდი და შევინახავ ტვინის სარდაფში,
მოგონებების სკივრის ფსკერზე.
თუმცა...
ყოველთვის როცა იჟღერებს ტანგო,
კვლავ ვიგრძნობ კარგო
ჩელოს ვნებიანად დაჭიმული სიმების ტანზე
მოცეკვავე თითების ალმურს,
კვლავ ამოვქექავ
სკივრის ფსკერზე მიგდებული სიყვარულის სუდარას.
ეს აღარ იქნება მუზა...
მე დავნებდები აუხდენელი სურვილის ასულს....
|
