სოფლის ღელვისგან აღტაცებულმან,
გადავცდი მცნებას, გცოდე, მამაო!
და ვაი! დღეს სცნო ბოროტმან სულმან
სოფელი ესე ცრუ და ამაო!

ვგრძნობ, სახიერო! ეს ბოროტება
გამოუთქმელი და საშინელი,
თუმც სხვათ ბოროტთა აღემატება,
მაგრამ შენდობას მაინც მოველი!

რადგან ზეცავ, შენ, აჰა, მოგმართე,
ამაოდ ნუ ჰყოფ ჩემს სინანულსა!
კეთილისათვის გზა წარმიმართე,
ძალ-მეც, ვსთრგუნვიდე ბოროტსა სულსა!

შენანებულს შენ არ მოიძაგებ,
ნუგეში ამით მე მემატება!
და სულგრძელებას შენსას ვადიდებ,
ოდეს მეზვერე გამახსენდება...

სიყვარულია, რომ აქცევს მოკვდავთ,
კაცს ზეციერად და ქალს ღვთაებად,
სიყვარულია, ჩვენ რომ გვანიჭებს,
სიბრძნეს, სიხარულს და უკვდავებას.
სიყვარულია ჯვარცმა, წამება,
საღვთო კოცნაა, საღვთო ფიალა,
შეყვარებულთა წმინდა სახელი
ანგელოზებმა ცაში იციან.
სიყვარულია ჩვენ რომ გვაცოცხლებს,
სიყვარულია, რაც ცოცხლად გვმარხავს,
სიყვარულია თვითონ ღვთაება
და მას მოწილედ თვით ღმერთიც არ ჰყავს.
თვით გოლგოთაზე ღმერთიც და კაციც,
კაციც და ღმერთიც სიყვარულს აჰყავს...

შენმა მგოსანმა თავის ნათქვამს რა დაუმატოს,
თუკი იტყვის, რომ "შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხარ!"
ამ ამაღლებულ სტრიქონს თვითონ უნდა უმადლოს,
რადგან სხვა სიტყვა შენს დიდებას მხოლოდ შელახავს.

თუ სხვა მგოსანი სატრფოს ქებას არ აზვიადებს,
მისი კალამი უსუსური არც ღირს შენახვად.
შენი პოეტი თავს იმითაც განადიადებს,
თუკი იტყვის, რომ: "შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხარ"!

საკმარისია გადმოხატოს შენი მშვენება,
არ დაგაკნინოს შენ, ბუნების დიდო გვირგვინო!
მისი მნათობი აღარასდროს ჩაესვენება,
მისმა სახელმა უკვდავების ცაზე იგრგვინოს.

და მე მაკვირვებს ქებისადმი შენი განწყობა.
შენი ქება ხომ არის შენივ შეურაცხყოფა!