შენთვის ვილოცებ
მინდა, რომ შენ დამესიზმრო....
რომ იცოდე, რამდენს ვფიქრობ შენზე, მართლა მოვყვებოდი ამაღამდელ სიზმარს. თუ ამაღამ დამესიზმრები, აღარ გადავრლიდი ფიქრებით ღამეს და მცირე ხნით მაინც დავუთმობდი ძილს ჩემს გატანჯულ სულსა და გულს...
თუ შენ დამესიზმრები, სიხარულისაგან გალამაზებული სახით ვივლი ხვალ ქუჩაში...
თუ დამესიზმრები, მარტო შენ გაგიმხელ, რატომ ბორგავენ და ვერ ჩერდებიან ერტ ადგილზე ტალრები ზღვისა....
მარტო შენ გამოგიტყდები, მზე და მთვარე რამ დააშორა, ან მოკიაფე ვარსკვლავები რატომქრებიან ცისკრის ჟამს...
გიამბობ, რაზე ჩურჩულებს ასე დაუსრულებლივ ფოთლები.... ან წყარო ვის ამბავს ჰყვება.
ანდა ზეციდან წამოსული სპეტაკი ფიფქი, რატომ ისწრაფვის ასე მიწისკენ... მარტო შენ გეტყვი დადუმებულ ზართა გულისთქმას და მოგიყვები გაფრენილ ჩიტთა დარდზე.
მერე გაჩვენებ, მოხეტიალე ქარი სად ბუდობს....
ანდა, ვიღაცა ყველას დაუკიტხავად სულში ასე რატომ შემოდის. ან ბოლოს ეს გზა სად მიგვიყვანს, სად მთავრდება... შენთვის გავამხელ სიხარულისა და მწუხარების დიდ საიდუმლოს....
მოვასმენინებ ვრცელ მელოდიას ამ ცხოვრების ზღაპარზე... და თუ შენ მოხვალ ჩემს სიზმარში, ნუ გეშინია, არ მოგეფერები, რათა არ დაგაფრთხო.... მერე კიდევ რომ გამეღვიძოს, თვალს არ გავახელ, სუნთქვას შევწყვეტ, ისე გავუძლებ, მართლა ისურვებ ჩემს სიზმარში ყოფნას....
ოღონდ მოდი ჩემთან სიზმარში და თუ გინდა წამარტვი ის თბილი სუნთქვა, მე რომ მაცოცხლებს....
არ შეგეშინდეს!
მე გადავრჩები, დავრჩები და ვიარსებებ ამ ქვეყნად მაინც... ვიჩქარებ, მარტო იმისათვის გავახილო კვლავ ამქვეყნად თვალი, რომ დაგინახო და მერე...
მერე, კი იცი?...
დაღამებამდე ვინებივრებ იმ თეთრ ღრუბლებში და ცისფერ ცაზე... ყველა კენჭს ავყრი ზღვის ფსკერიდან, ავაცეკვებდი იმ სწრაფ ტალღებზე...
და მე დავკოცნი ნიავს, ქარს, სიოს მაგ სუნთქვის ნაცვლად და მერე შეიძლება გავყვე იმ მოცახცახე ალს, სადღაც უხმაუროდ...
ეს არ იდარდო1
მერე რა მოხდა!
ეს არაფერი.
საქმე ის არის
ნეტავ თუ მართლა დამესიზმრები?
.... და მაინც რა არის სიყვარული, რა როლი უკავია მას ადამიანების ცხოვრებაში, როგორ ვაღწევთ გრძნობათა იმ მწვერვალს, რომელსაც სიყვარული ჰქვია?
სიყვარული მაქსიმალისტია და მაქსიმალური სჭირდება...
|
