როდესაც შორდები ვინმეს. - 25 თებერვალში 2010

როდესაც შორდები ვინმეს. ყოველთვის გეშინია. უცხოვდები. რა მეშველება? სად არის ის რაც იყო ჩვენს შორის? სად გაიქცნენ გრძნობები?

რატომ? რატომ რატომ...

ტყუილი რომელის ასე შეგიყვარდა, თურმე არ არსებობს

უცებ აღმოჩენილი დრო..

შენელება.. უმოძრაობა

..სიცარიელე.. სულში.. სხეულში.. გრძნობებში .. საქციელში.

წამის მოკვდავობა, სულის ტკვილი. მკვლელი მოგონებები, სიზმრები..

ვერ პოულობ ადგილს, მიზანს, მიზეზს - ყოფნის, სუნთქვის.

ყოველი ამოსუნთქვა უფრო და უფრო რთული ხდება. მარტოობის ცივი საბანი გაფარია..
სისხლიანი ცრემლები.. მომაკვდავი იმედები..
მკვდარი გული..
ვერ გრძნობ.. ტკივილი იმდენად მშობლიური გახდა რომ ვეღარ ამჩნევ..
და კივის.. კივის..ის რაღაც შენში .. რომელსაც ისევ იმედი აქვს
რომ დაბრუნდება.

მარტო ხარ. არავის უსვებ ახლოს, რასაჭიროა..

შენ კი თვალებს ხუჭავ და ყურებს იხშობ.. ყოველი მელოდია, ნებისმიერი წვრილმანი ეხება იმას რაც ასე გინდა
წაშალო შენი ცხოვრებიდან..
შენი გულიდან.. ცნობიერებიდან..

რა რთულია

გეზიზღება ის გრძნობა.. რომლისთვისაც მზად ხარ თავი გაწირო..

კვდები.. უსიცოცხლო ხდება შენი .. აზრები. ემოციები.

გინდა გადააბიჯო ყველაფერს.. თავმოყვარეობა ფეხით გათელო და ფეხებში ჩაუვარდე.

იმედგაცრუების შიში.

გბოჭავს. გაკავებს.

აღარ ფიქრობ.. მაგრამ აღმოჩნდება რომ ფიქრს უბრალოდ არ წყვეტ.

მოგონებები ტრიალებენ, ისევ და ისევ. და ისევ.

მოგონებებია -რაც გაცოცხლებს და რაც გკლავს.

ივიწყებ ყველას.. ქრება ნდობა.. სურვილი ურთიერთობის.

იმედგაცრუება შენს ჩრდილში იმალება.

გინდა იყვირო მაგრამ არშეგიძლია - მტკივნეულია.

ზიხარ და უყურებ როგორ ქრება
ყველაფერი ის რაც შენში მოგწონდა.. რაც მოსწონდათ..

ქუჩაში გასვლის გეშინია. ყველაში მის სახეს ხედავ.

გგონია ყველა შენ გიყურებს, დაგცინის, ეცოდები.

ადამიანები რაღაც შავ წერტილებად მიგაჩნია, ცდილობენ სულში ჩაგიძვრნენ

დაგათვალიერონ. შიგნით ჩაგხედონ.

აგონია..

იცი არღირს არიმსახურებს..

თუმცა აღიარება არგინდა..

ისევე
ელოდები
იმას
რაც იცი
არმოვა

თუმცა საკუთარ თავს ვეღარ ებრძვი, გღლის.

სუნთქვას იკრავ და გრძნობ თუ როგორ მიდიხარ.. შორდები.

ცხოვრობ - თუმცა ვეღარ ძლებ.

იღიმი მაგრამ არგინდა.

დაიმსხვრა ჩაქრა დაიწვა განადგურდა..