ობოლი სიყვარული - 25 თებერვალში 2010

გაზაფხულის წყნარი საღამოა....
თითქოს და უფერო ჰაერი,მეხვევა გარს და ჩენს გარსჰემო ტრიალებს..სუფთა არ არის,ჰაერში შიშის და ძრწოლვის სუნია..დახშულია და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევს.
ისევ ნაცნობ გზას მივუყვები ფრთხილი ნაბიჯებით,რადგან მეშინია არ დავარღვიო ამ შიშისა და ძრწოლვის მომგვრელი სიჩუმე...
გაზაფხული ამ გზაზეც შემოპარულა და უაზროდ აშიშვლებს ცარიელ გზას.
შენზე მოგონებები არ მაძლევენ მოსვენებას..ძალიან მიკვირს,რა იყო..და როგორ დამთავრდა ყველაფერი,ვერც ის გამირკვევია რატომ შემხვდი ასე უაზროდ,უმიზეზოდ,,მე ხომ არ მითხოვია,მე ხომ არ დამიძახია შენთვის.დაუკითხავად შემოხვედი ჩემს ცხოვრებაში,არა..კი არ შემოხვედი-შემოიჭერი,მაგრამ თან იმედი მოიყოლე,თითქოს აზრი მიეცა ჩემს ცხოვრებას,მაგრამ მალევე წახვედი..ისე რომ არც არაფერი გითქვამს ჩემთვის.,მაგრამ დამნაშავე მე ვარ მხოლოდ.
მე არ მოვინდომე ამ შიშველ გზაზე შენთან ერთად სიარული,მეც წავედი და წავიყოლეშენი ფიქრები,ოცნებები,დავამსხვრიე წმინდა გრძნობაზე ნაგები სიყვარული,მე ხომ მხოლოდ მაშინ მჭირდებოდი,მინდოდა შენი სიტბო,უზომო სიყვარული და შენი სიახლოვე,ვერ გპატიობ და გტხოვ არც შენ მაპატიო..
შეხედე ცას..შეხედე,წვიმა დაიწყო..წვიმის წვეტები ტვალებსა და ტუჩებზე მეხებიან,მხრებს მისველებენ,მაგრამ ფრთხილად ..ცდილობენ არ დამირღვიონ მოჩვენებითი სიმშვიდე.ეს სიმშვიდე ჩემს გულშია ჩაბუდებული და დუღს როგორც მაჭარი,,არავინ იცის როდის ამოხეთავს,ეს სიჩუმე დახურული გულიდან..ასევეა ალბად შენი გულიც.
ყრუდ გმინავს და უკვე საუკუნოდ გაყინულ კარს მიღმა ჩემი პაწია გულიც,ექოსავით ისმის მთელ სხეულში....არ მაპატიო,,გთხოვ არ მაპატიო,,არ ვარ შენდობის ღირსი.ამასვე იძახის ხოლმე შენი ღიმილ გამქრალი,აცახცახებული ბაგეები,,ამასვე მეტყველებენ ჩემი აცრემლებული თვალები.მშვიდობით ჩემო უაზრო სიყვარულო.არ ღირს ამდენი ტკივილის ატანა..არ მაპატიო თუ გინდა რომ,საუკუნო იარები არ დარჩეს ჩვენ გულებს......