შენ ჩაიარე ჩემი ბაღის წინ,
ბაღში ფშატის ხე
ვერ შეამჩნიე.
შენ ჩაიარე ჩემი სახლის წინ
და კიბე ალბათ
ვერ შეამჩნიე.
შენ ჩაუარე მზისფერ მდინარეს,
ზედ ერთი ხიდიც ვერ შეამჩნიე,
შენ ჩაუარე გვერდზე ამ თვალებს
და ჩემი გული ვერ შეამჩნიე.
მე ეს მეწყინა და ვიქეც დარდად,
განზე გავდექ და
ვიფიქრე ასე:
რაღა აჩქარებს დალოცვილს მართლაც
თუ გულდაწყვეტილს
დამტოვებს გზაზე?!
მაგრამ გზაა და განსჯა ძნელია,
გზაა და როგორ
ვახსენო ავად,
იქნებ იქ, სადღაც უფრო ელიან,
მას, ვისაც ასე
ველოდი თავად.
|
