წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.

წავედი... ალბათ არ ღირდა წასვლა,
არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,
არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,
არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.

ვაკოცე მთას პირდაპირ ცაში
ვაკოცე წვიმას პირდაპირ ცისარტყელაში
ვაკოცე ცეცხლს პირდაპირ ფერფლში
ვაკოცე ზღვას პირდაპირ ნიჟარაში
ტყეს ვაკოცე პირდაპირ ფოთლებში
ვაკოცე ღამეს პირდაპირ ვარსკვლავში
დილას ვაკოცე მისივე ნისლში
ვაკოცე შუადღეს მისივე ჩრდილში
ვაკოცე დროს პირდაპირ წამში
წარსულს ვაკოცე მოგონებებში
ვაკოცე მომავალს წინათგრძნობაში
ვაკოცე აწმყოს პირდაპირ აქ
ვაკოცე სიკვდილს შიგ სიცოცხლეში
სიცოცხლეს ვაკოცე შიგ სიყვარულში
სიყვარულს ვაკოცე შიგ შუაგულში
უსასრულობას პირდაპირ უკვდავებაში
ხუთივე გრძნობას ვაკოცე
ვაკოცე მუსიკას პირდაპირ ბგერაში
სასწაულს შიგ საიდუმლოში
გაკოცე შენც პირდაპირ ჩემში
და პოეზიას, მდუმარებაში სიტყვით
ვაკოცე და სიჩუმეთი. სულით ვაკოცე.

კოცნა ზღაპარს მოასწავებს,
მოცდა მიწევს შენი კოცნის,
ორ ცად მოწყდა მთა ვარსკვლავებს
შემოქმედი, გენიოსი,

სამყაროს ქმნის, შენც მოხვედი
შენ მფარველობ გზებს და ბინებს,
სადაც ვცხოვრობთ, ჩვენი ხვედრით,
კოცნაც როცა დაგიპირე

მთის ნისლივით გაგეღიმა,
მთის სურნელიც მინდორშია
და ვიგრძენი სიზმარს მიღმა
შენც, რომ ჩემთვის გიკოცნია.