მე და ირაკლი ბაკურიანში, კოხტა გორის წვერზე ვიყავით თხილამურებით. ჩვენ დაშვებისთვის ვემზადებოდით. წვერიდან ხელისგულივით მოჩანდა ბაკურიანი, და ნაცრისფერი ნისლით დაფარული მთები. ცა მოღრუბლული იყო, ჰაერი კი ცივი და სუფთა.
-აბა წავედით.-მითხრა ირაკლიმ.
-იცოდე თუ პირველი მივალ ფინიშთან ერთ „სნიკერსს" მიყიდი.
-კარგი მაგრამ მე თუ მივალ პირველი, შენ ერთ „რედბულს" მიყიდი, მოსულა?
-მოსულა.-ვთქვი ეს და ორივე სრიალით დავეშვით კოხტის დაღმართზე. დაღმართი ბორცვებით სავსე იყო, ამიტომ ხშირი მოხვევები მჭირდებოდა, მოხვევები კი სიჩქარეს მაკარგვინებდა. ირაკლი ცოტათი მისწრებდა, ამიტომ მარცხნივ, ხეებისკენ სწორ და ძალიან დამრეც გზაზე გადავედი და დიდი სიჩქარე ავკრიფე. ჰაერი სახეში მეცემოდა, ისეთი სიჩქარით მივდიოდი როგორც რაკეტა კოსმოსში. ჩემში ადრენალინი მატულობდა. მალე პლატოზე ჩავედი. ირაკლის ვეღარ ვხედავდი როგორც ჩანდა ის ჩემზე ბევრად უკან იყო. პლატოს დაღმართი მოხვევების გარეშე ჩავიარე და მალე ფინიშთანაც მივედი (ფინიში საბაგიროს დასაწყისი იყო) მე გაჩერებისთვის მკვეთრად მოვუხვიე. მოხვევისას თოვლი ჰაერში აიყარა. მალე ირაკლიც გამოჩნდა. ჩემთან რომ მოსრიალდა ვუთხარი:-წააგე ერთი სნიკერში შენზეა
-წააგე ერთი სნიკერსი შენზეა.-დაცინვით გაიმეორა მან, შემდეგ იქვე მაღაზიასთან ჩასრიალდა და სნიკერსი იყიდა. მე კი სანამ ირაკლი მოვიდოდა მოლარეს ბილეთი მივეცი და რიგში ჩავდექი. უკან ჯერ ერთი გოგო მომიდგა, მერე კი მეორე. ირაკლი რომ მოვიდა იძულებული გახდა გოგოების უკან დამდგარიყო.
-დაიჭირე-მითხრა მან და „სნიკერსი" გადმომიგდო.
-ჯიგარი.-ხარ ვუთხარი მე და „სნიკერსის" ჭამა დავიწყე.ჩემი რიგი მალე მოვიდა. გვერდზე ჩემს უკან რომ გოგო იდგა ის მომიჯდა. საბაგირო დაიძრა. ჩვენ კოხტის წვერისკენ მივდიოდით. ჩვენს უკან ირაკლი და ვიღაც გოგო იყვნენ. ქვევით მოთხილამურეები და სნოუბორტისტები სრიალებდნენ. ცა ისევ ღრუბლებით ხოლო მთები ისევ ნისლით იყო დაფარული. ნაძვებს რომლებიც გორაკებზე შეფენილიყო, ტოტებზე თეთრი ფაფუკი თოვლი ედო. ჩემს გვერდით მჯდომი გოგო ჩუმათ იჯდა და მთებს გაჰყურებდა. მას ფეხზე თხილამურები ეკეთა, ხოლო ცალ ხელში ჯოხები ეჭირა. უეცრად საბაგირო გაჩერდა. რაღა ახლა თქო გავიფიქრე ჩემთვის.
-აუ რატომ გავჩერდით?-მკითხა გოგომ.
-არ ვიცი, შეიძლება დენი წავიდა.-ვუთხარი მე.
-იმედია აქ ყოფნა დიდხანს არ მოგვიწევს.
-იმედია- მე უკან მივიხედე, მაინტერესებდა ირაკლი რას შვებოდა, მაგრამ სივრცემ რომელიც ჩემსა და მიწას შორის იყო შემშინა და ამიტომ წინ შევტრიალდი. საბაგირო ჩართვას არ აპირებდა, მე კი მომწყინდა და ამიტომ გადავწყვიტე ჩემს გვერდით მჯდომი გოგო გამეცნო. მას პირს კაშნე ხოლო თვალებს შავი სათვალეები უფარავდა.
-რა გქვია?-ვკითხე გოგოს.
-გვანცა, შენ?
-მე ლუკა, რამდენი წლის ხარ?
-17ის შენ?
-18ის. აქ რომელ სასტუმროში ხარ დაბინავებული?
-„ლოტოსში".
-რა დამთხვევაა მეც.
-ესიგი ვნახავთ ხოლმე ერთმანეთს.-მითხრა გვანცამ.
-ჰო, თხილამურებზე დიდი ხანია დგახარ?
-5 წელია შენ?
-4 წელი იქნება.-უეცრად საბაგირო ჩაირთო.
-როგორც იქნა-ვთქვი მე.-კოხტის წვერზე მალე ავედით. მე ირაკლი, ირაკლის გვერდზე მჯდომი გოგო და გვანცა ერთად დავეშვით. მე ისევ ძველებური სტრატეგია ავირჩიე და ისევ პირველი მივქროდი, მაგრამ უეცრად გვერდზე გვანცამ ჩამიქროლა. მე სიჩქარეს მოვუმატე და გვანცას დავეწიე. ახლა კოხტის დაღმართზე ორი რაკეტა მიჰქროდა...და ჩვენ თითქმის ერთ დონეზე ვიყავით. მე და გვანცა ერთად ჩავსრიალდით ფინიშთან. რომ გავჩერდით გვანცამ ქუდი კაშნე და სათვალეები მოიხსნა... ცოტა ხანი ვერ აღვიქვი ის სილამაზე რომელი ჩემს წინ იდგა...გვანცას მრავლისმეტყველმა მუქმა ლურჯმა თვალებმა, წითელმა ტუჩებმა და სახეზე ჩამოყრილმა ქერა თმამ ჩემი გული ააჩქარა... მე ის მომეწონა ისე, როგორც აქამდე არავინ და არაფერი...
-ლუკა რამე მოხდა?-მკითხა გვანცამ.
-არა არაფერი-როგორც ჩანდა ჩემმა გაოცებულმა მზერამ გვანცა უხერხულობაში ჩააგდო...
-მე ახლა უნდა წავიდე „ლოტოსში" და აბა მომავალ შეხვედრამდე-მითხრა მან.
-კაი აბა კარგად.-გვანცა თხილამურებით თოვლით დაფარულ გზას გაუდგა, და მალევე მიეფარა თვალს.
მივხვდი რომ გვანცა შემიყვარდა. ეს ერთი ნახვით შეყვარება გახლდათ... ეს იყო ჭეშმარიტი სიყვარული რომელიც დროში არ ცვდება, და ისეთივე მგზნებარეა როგორც პირველად. ეს გულმა მიმახვედრა... ჩემი გული ახლაც გამალებით ცემდა...ის გახარებული იყო იმითი რომ ჭეშმარიტ სიყვარულს განიცდიდა...უეცრად ვიღაცამ მხარზე ხელი დამადო, მე უკან შევტრიალდი, ეს ირაკლი იყო.
-აქ რას დამდგარხარ?-მკითხა მან.
-შენ გელოდებოდი, ამდენი ხანი სად იყავი?
-კაფესთან, ჩემს გვერდზე რომ გოგო იჯდა იმას ველაპარაკებოდი, კიდევ ავიდეთ კოხტაზე?
-დავიღალე, სასტუმროში წავიდეთ-ვუთხარი მე.
-კარგი წავიდეთ.-ჩვენ გავუყევით გზას რომელიც ნაძვნარში გადიოდა, გზაში თოვა დაიწყო, ლამაზი იყო თოვა ნაძვნარში...
მალე სასტუმროში მივედით. თხილამურები მოვიხსენით და ნომერში ისე ავედით. დაღლილები საწოლზე წამოვწექით და ლაპარაკი დავიწყეთ.
-იმ გოგოს რაზე ელაპარაკებოდი?-ვკითხე ირაკლის.
-„ვალენტინ ფართიზე".
-რაზე?
-წაიკითხე და გაიგებ.-ირაკლიმ ჯიბიდან წითელი გულის ფორმის ქაღალდი ამოიღო და მომცა. ქაღალდზე ეწერა:-13 თებერვალს კაფე-ბარ „კოხტა გორაში" ეწყობა „ვალენტინ ფართი". ერთად შევხვდეთ ვალენტინობას „კოხტა გორაში".
ფასი 14ლარი.
-ვა მაგარია წავიდეთ-ვუთხარი მე.
-ჰო მაგარია, იმ გოგომ მითხრა რომ 12 საათზე ფეივერკებსაც გაუშვებენო. უბრალოდ ცუდი ის არის რომ 13 თებერვალი ერთ კვირაშია.
-ჰო...იკა იცი შეყვარებული ვარ.
-რაა?
-ხო ის გოგო შემიყვარდა ჩემს გვერდზე რომ იჯდა.
-აი ეს მესმის, და იქნებ მოგწონს? ასე მალე შყვარება...
-არა მიყვარს, ეს ერთი ნახვით შეყვარება იყო...
-მდაა...რას აპირებ?
-უფრო კარგად გავიცნობ და მერე ვეტყვი რომ მიყვარს. მე გული მიგრძნობს რომ მას სულიც ისეთივე ლამაზი აქვს როგორც სხეული...
-ამ სიყვარულმა ფილოსოფოსობაც დაგაწყებინა.-მე გამეცინა. მერე კი აივანზე გავედი, ისევ ბარდნიდა...ფანტელები ნაზად ეცემოდნენ თოვლზე და ერთმანეთს ავსებდნენ. ბნელდებოდა და ბაკურიანი ღამის წყვდიდში ეხვეოდა.
მეორე დღეს კოხტაზე ავედით. ცა ისევ მოღრუბლული იყო. მთებზე ნისლი ქარს გაეფანტა ხოლო თოვით აღარ თოვდა. მე და ირაკლი შუადღემდე ვსრიალებდით გვანცა არც შემხვედრია და არც დამინახავს. გული მტკიოდა რადგან გვანცას ნახვა მინდოდა. შუადღეს მე და იკა კაფე-ბარ "კოხტა გორაში" შევედით. ჩევნ ცარიელი მაგიდის ძებნა დავიწყეთ. პირველ სართულზე ყველა მაგიდა დაკავებული იყო, ამიტომ მეორეზე ავედით. უეცრად გვანცა დავინახე. ის მაგიდასთან მარტო იჯდა. მე მასთან მივედი.
-გვანც როგორ ხარ?
-ვა ლუკა, რა ვიცი ვარ რა შენ?
-არამიშავს, შეიძლება აქ დავჯდეთ?
-რა თქმა უნდა.-მე და ირაკლი მაგიდას მივუჯექით.
-ვინმეს ელოდები?-ვკითხე მე.
-ჩემს მეგობარს, მაგრამ აგვიანებს და ვფიქრობ რომ აღარ მოვა.
-გასაგებია, სულ დამავიწყდა, გაიცანი ეს ირაკლია, ირაკლი ეს გვანცაა.
-სასიამოვნოა.-უთხრა ირაკლიმ.
-ჩემთვისაც.
-რას მიირთმევ?-ვკითხე გვანცას-მინდა დაგპატიჟო და მეწყინება თუ უარს მეტყვი.
-კარგი ჩემთვის სულერთია.
-პიცაზე თანახმა ხარ?
-კი.
-ძალიან კარგი, იკა შენ?
-მეც პიცას შევჭამ.
-კარგი.-მე ოფიციანტს სამი პიცა და სამი ფორთოხლის წვენი შევუკვეთე.
-აქ ვისთან ერთად ხარ ჩამოსული?-ვკითხე გვანცას.
-მშობლებთან.-დამწუხრებულმა მითხრა მან.-მაგრამ აქ მეგობარიც მყავს ნათია, ახლა სწორედ მას ველოდებოდი, ისიც ლოტოსშია დაბინავებული. შენ ვისთან ერთად ხარ?
-მე ირაკლისთან.
-თბილისში ცხოვრობთ ხომ?
-ჰო-ორივემ ერთხმად ვუპასუხეთ.-შეენც?-ვკითხე გვანცას.
-მეც.
-შეგიძლია შენი მობილურის ნომერი მითხრა?
-კი.-მან თავისი ნომერი მითხრა, მე ჩემი ვუთხარი, უეცრად გვანცას მარჯვენა ხელის გულზე ამოსვირინგებული _I LOVE_შევამჩნიე. წარწერის აზრი დაუსრულებელი ჩანდა. ამიტომ გვანცას ვკითხე თუ რას ნიშნავდა მისი სვირინგი.
-ახლა ეს სვირინგი არაფრის მთქმელია. მაგრამ როდესაც ვინმე შემიყვარდება და ვიგრძნობ რომ ეს ჭეშმარიტი სიყვარულია, რომელიც არასდროს განელდება, მე ამ წარწერას ვინც შემიყვარდა იმის სახელს მივამტებ, მაგალითად თუ შემიყვარდა გიო ამოვისვირინგებ გიოს, და გამოვა_I LOVE GIO_და ეს იქნება ნიშანი ჩვენი ჭეშმარიტი სიყვარულისა.
-ორიგინალურია...-ვუთხარი მე. და ეს სვირინგი მუდმივია?
-კი მუდმივია-ჩემთვის ვიფიქრე გვანცას კარგი ფანტაზია ქონია თქო. მალე შეკვეთილი საჭმელ-სასმელიც მოვიდა. როდესაც სადილს მოვრჩით სამივენი სასტუმროში წაედით. გვანცა თავის ნომერში ავიდა კი ჩვენსაში.
მესამე დღეს გვანცას დავურეკე და ბურანებზე წასვლა შევთავაზე ის დაგვთანხმდა და თან თავისი მეგობარი ნათია წამოიყვანა. ბურანები რკინის ცხენებს გავდნენ, რომლებიც ველურ ხმებს გამოსცემდნენ. ჩვენ რამდენიმე წრე დავარტყით "25 იანების ვაკეს". შემდეგ კი გოგონების თხოვნით ციგურებზე წავედით. მე და ირაკლიმ ციგურაბზე სრიალი არ ვიცოდით ამიტომ ხშირად ვეცემოდით და სასაცილო სიტუაციაში ვარდებოდით. გოგოები ჩვენზე იცინოდნენ. და ჩვენც გვეცინებოდა საკუთარ თავზე.
სრიალისგან დაღლილები სასტუმროში მარხილით წავედით. გზაში თოვა დაიწყო. თეთრი ფანტელები და მარხილის ზარების წკრიალი ჩემზე მომაჯადოებლად მოქმედებდა. მე მხოლოდ ერთი რამე მაკლდა ეს გვანცას ტუჩები იყო. მინდოდა გვანცასთვის მეკოცნა, და კოცნით მეგრძნობებინა თუ რა ხდებოდა ჩემს გულში. სასტუმროში სასიამოვნად დაღლილები მივედით. გოგოებს დავემშვიდობეთ და ნომერიში ავედით. ბალიშზე დავდე თუ არა თავი მაშინვე ჩამეძინა.
დილით მოწყენილმა გავიღვიძე. ამის მიზეზი ჩემი "დამალული" სიყვარული იყო. მინდოდა გვაცასთვის მეთქვა რომ მიყვარდა.
მთელი დღე იმაზე ვფიქრობდი თუ როგორ მეთქვა. ის უკვე გადაწყვეტილი მქონდა რომ ვეტყოდი რადგან ამის დამალვა ჩემს ძალებს აღემატებოდა. ირაკლიმ რამდენჯერმე შემომთავაზა კოხტაზე ასვლა, მაგრამ მე უარი ვუთხარი, ბოლოს ხვეწნით დაიღალა და მარტო წავიდა. ჩემს თავს ვამზადებდი იმ წუთისთვის როდესაც გვანცას ვეტყოდი_გვანც მე შენ მიყვარხარ_ფქრებში ჩაძირულმა ვერც კი შევამჩნიე როგორ დაღამდა. ირაკლი არასდ ჩანდა. სახლში ყოფნით და ფიქრით დავიღალე ამიტომ გარეთ გასასეირნებლად გავედი. სასტუმროს ეზო ლამპიონებით იყო განათებული. მე დათოვლილ გზას გავუდექი. უეცრად გვანცა დავინახე ის ერთ-ერთ ლამპიონთან მდგარ სკამზე იჯდა. მე მასთან მივედი.
-გვანც როგორ ხარ?
-ვა ლუკა, რა ვიც ვარ რა შენ?
-არამიშავს, აქ რას აკეთებ?
-არაფერს. ცოტა ხნის წინ აქ ნათია იყო და მას ველაპარაკებოდი. მაგრამ მერე მშობლებმა დაუძახეს ამოდიო და ისიც წავიდა...მე კი დავრჩი, მომეწონა სუფთა ჰაერზე ყოფნა. შენ რას აკეთებ?
-მე სასეირნოდ გამოვედი. თუ გინდა ერთად გავისეირნოთ აი იმ ქოხამდე და ხელი ტყის პირას მდგარი ქოხისკენ გავიშვირე.
-კარგი წამოგყვები.
ჩვენ სასტუმროს ეზოდან გავედით და ქოხისკენ მიმავალ გზას დავადექით. გზის ერთ მხარეს თოვლის თეთრი უდაბნო იყო ხოლო მეორე მხარეს ცაში აწვდილი თოვლისგან გათეთრებული ნაძვები. ცას ღამის მუქი ლურჯი, ვარსკვლავებით მოჭედილი ქსოვილი გადაჰკვროდა. ჩვენ მივდიოდით და ვლაპარაკობდით. მალე მივედით ქოხთანაც მივედით რომლის სახურავის ბოლოებზე ყინულის დიდი ლოლოები ჩამოკიდებულიყო, მისი ბუხრდან კვამლი ამოდიოდა. კარების თავზე კი ეწერა "კაფე" შიგნიდან სტუმების როხროხი მოისმოდა. ჩევნ ქოხის ბანზე მდგარ სკამზე დავსხდით.
-რა ლამაზია აქაურობა...-მითხრა გვანცამ.
-მართლაც ლამაზია.-უცებ მივხვდი რომ ახლა უნდა მეთქვა გვანცასთვის რომ მიყვარდა. მე არ დავაყოვნე და ვუთხარი.
-გვანც მე შენ მიყვარხარ.-პასუხის მოლოდინში გული ამიჩქარდა.
-გვანცა ჩემსკენ შემოტრიალდა და გაღიმებული სახით მკითხა.
-ხუმრობ?
-არა მართლა გეუბნები.-მას სახეზე დაბნეულობა შეეტყო. მერე კი ენის ბორძიკით მითხრა.
-იცი...მე...მე... შენ არ მიყვარხარ. შემდეგ კი სასტუმროსკენ ჯერ ნელი ხოლო შემდეგ ჩქარი ნაბიჯებით წავიდა.
ჩემი იმედი იმაზე რომ მასაც შევუყვარდებოდი საპნის ბუშტივით გასკდა. შევცდი რომ ახლა ვუთხარი, მაგრამ რა მნიშვნელობა ქონდა როდის ვეტყოდი,მას ხომ არ ვუყვარ. გულდამწვარმა სასტუმროსკენ გავწიე. ნომრის კარი უხალისოდ გავაღე და საწოლზე წამოვწექი.
-რა გჭირს?-მკითხა ირაკლიმ რომელიც აქამდე ვერც კი შევამჩნიე.
-მითხრა არ მიყვარხარო.
-რაა?
-რადა გვანცამ მითხრა არ მიყვარხარო.-ვუთხარი გაბრაზებულმა.
-ცუდია...მაგრამ შენ მაგაზე არ იდარდო გოგოების მეტი რა არის?
-მე ის მიყვარს! მე მას ვერ დავივიწყებ!
ირაკლის აღარაფერი უთქვამს ანდაც რა უნდა ეთქვა? შემდეგი დღეები ნომერში გავატარე...განვიცდიდი იმას რომ გვანცას არ ვუყვარდი...ირაკლი მთხოვდა კოხტაზე გამომყევიო მაგრამ მე უარს ვეუბნებოდი. დარდი გართობის სურვილს მიკარგავდა...13 თებერვალს თორმეტის 4 წუთზე მესიჯი მომივიდა. ის გვანცასგან იყო. მე გულისფანცქალით გავხსენი.
ლიკა როგორ ხარ? მომენატრე სიხ. გოგო აქ ერთი ბიჭი გავიცანი ლუკა ქვია. სიმპათიური და ჭკვიანია, თხილამურებზეც მაგრად სრიალებს. მითხრა მიყვარხარო მაგრამ მე ის მხოლოდ მომწონს და ესეც მას შემდეგ აღმოვაჩინე, რაც ვუთხარი არ მიყვარხარ თქო. მე კიდევ მინდა რომ მიყვარდეს, მაგრამ არ მიყვარს...რა ვქნა? მირჩიე რამე. ახლა "ვალენტინ ფართიზე" ვარ კარგი იქნებოდა შენც აქ ყოფილიყავი
გვანცას ნომერი შეშლოდა და ვიღაც ლიკას წერდა რომ მოვწონდი. ჩემი გულიდან დარდი გაქრა მის ადგილას სიხარული გაჩნდა, უსაზღვრო სიხარული იმისა რომ გვანცას მოვწონდი. ახლა წავალ "ვალენტინ ფართიზე" და ვეტყვი რომ მომცეს შანსი რომ თავი შევაყვარო. დარწმუნებული ვარ მომცემს შანს. უკვე 12ის 15წუთი იყო. მე ფეხით ავედი კაფე-ბარ "კოხტა-გორაში". დაცვას ფული გადავუხადე და კაფეში შევედი. იქაურობისთვის რომანტიული ელფერი მიეცათ. მაგიდებზე წითელი, ყვითელი, და მწვანე სანთლები დაედოთ. შიდა აივანზე ოქროსფერი თოკებით სხვადასხვა ფერის მანათობელი გულები ჩამოეკიდათ. კაფის შუაში კი დიდი წითელი გული ეკიდა. რომლსაც ეწერა "ვალენტინ ფართი"
მუსიკა მშვიდი და წყნარი იყო. ხალხი ბევრი გახლდათ. ნაწილი ცეკვავდა, ნაწილიც მაგიდებთან იჯდა და ლაპარაკობდა. მე გვანცას დავუწყე ძებნა. და ამლე ვიპოვე კიდეც. ის ერთ-ერთ მაგიდასთან იჯდა და ნათიას ელაპარაკებოდა. ახლა ვერ მივალ, წავიდეს ნათია და მერე ვეტყვი ჩემს სათქმელს-გავიფიქრე-. მე ერთ-ერთ ცარიელ მაგიდასთან დავჯექი და დავიწყე ლოდინი თუ როდის წავიდოდა ნათია. მალე ვიღაც გოგო და ბიჭი გამოვიდნენ და ხალხს ყურადღებისკენ მოუწოდეს. მოცეკვავეებმა ცეკვა შეწყვიტეს, ხოლო მაგიდასთან მსხდომნი ფეხზე ადგნენ. ავდექი მეც. გოგომ და ბიჭმა დათვლა დაიწყეს. 10. 9, 8, 7, 6,-მათ ხალხიც აყვა-5, 4, 3, 2, 1-გილოცავთ ვალენტინობას-დაიყვირა გოგომ. შემდეგ ყველამ დაიწყო გილოცავთ, გილოცავთ, გილოცავთ...უეცრად გარეთ ფეირვერკების გაშვება დაიწყეს.
ფანჯრიდან ჩანდა თუ როგორ ფეთქებოდნენ ფეირვერკები. კაფეში მყოფი ხალხი გარეთ გავიდა. მეც მათ გავყევი. ცაში უამრავი ფეირვერკი ფეთქდებოდა, რომლებიც ულამაზეს სანახაობას ქმნიდნენ. ხალხში ირაკლი დაინახე რომელიც ვიღაც გოგოსთან იდგა.(არც ვიცოდი რომ აქ იყო) გვანცას ვერ ვხედავდი, ვიფიქრე ხომ არ წავიდა თქო. მაგრამ როდესაც კაფეში შევედით, მე ის თავისი მაგიდისკენ მიმავალი დავინახე. ის დაჯდა და მაგიდაზე ანთებულ სანთლებს დაუწყო ყურება. მარტოა ახლა უნდა მივიდე თქო- გავიფიქრე მე.
- მასთან მივედი და გვერდზე მივუჯექი.მას ჩემს დანახვაზე გაოცება შეეტყო. მაგრამ არაფერი უთქვამს. მე მას ორივე ხელი სვირინგიან ხელზე მოვკიდე და ვუთხარი. გვანც სანამ შენ გაგიცნობდი მე ვიყავი ადამიანი რომელსაც თავისი თავი ყველაზე უფრო უყვარდა, მაგრამ შენ არამარტო ჩემი თავი არამედ ჩემი უსაყვარლესი ადამიანებიც დამავიწყე. ჩემი სიყვარული შენდამი იმდენად ძლიერია რომ მზად ვარ შენთვის თავი გავწირო. უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ ამიტომ მომეცი შანსი რომ თავი შეგაყვარო.-როდესაც ეს სიტყვები ვთქვი რატომღაც ხელი ამეწვა.
-ლუკა მე შენ უკვე მიყვარხარ-მითხრა გვანცამ და მაკოცა. იმ გრძნობის გადმოცემა რომელიც მაშინ დამეუფლა სიტყვებით შეუძლებელია...გამიკირდა გვანცას ასე მალე როგორ შევუყვარდი თქო, მაგრამ რაც მთავარი იყო ხომ ვუყვარდი.
-იცი ლუკა როდესაც მითხარი მომეცი შანსიო. ზუსტად მაშინ შემიყვარდი და ეს შეყვარება წამებში მოხდა.
-ეს ძალიან კარგია, შენ ხომ ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია რომ გიყვარვარ...
-ლუკა ეს აქ საიდან გაჩნდა?-გვანცამ გაოცებულმა შემომხედა და თავის ხელზე მიმანიშნა. მე გავოგნდი გვანცას ხელზე ეწერა_I LOVE LUKA.
|
