უშენოდ ჩემი გული მერცხლის მიტოვებული ბუდესავით შერჩენია ჩემს სხეულს.
უშენოდ ჩემი თითები დაცვენილი ბუმბულებივით ფარფატებენ თბილისის ქარში...უშენოდ ჩემი თვალები უსიცოცხლო პლანეტებივით ტრიალებენ სულის ორბიტაზე.
ჩემი სიყვარული კლავიშებჩავარდნილი როიალივით დგას სულის დარბაზში უშენოდ...
და მერე უშენოდ გათენდა... მზემ როგორც ახალგამოჩეკილმა წიწილამ, ფეტვის მარცვლებივით აკენკა ალაგ-ალაგ შერჩენილი ვარსკვლავები.თბილისის ქუჩებში კი შვილმკვდარი დედასავით დაძრწის ქარაშოტი,ხოლო სადღაც ბეღურებს ჩასაფრებული კატასავით გალურსულა სფინქსი და პირამიდებიც ქარავანს ჩამორჩენილი აქლემებივით ძოვენ მზესა და ქვიშას...
ოსირისის ტაძართან ქრისტეს ბავშვობის დროინდელ ნაფეხურებში მარადიული ქვიშის საათივით იცლება უდაბნო.
მერამდენედ მოვედი, არ ვიცი, მაგრამ სიზმრებში ვნახულობ ეგვიპტეს. ათასი სარკეა ამ ქვეყნად, მაგრამ ვერცერთში ვერ ვცნობ საკუთარ თავს, მხოლოდ შენი თვალებია ის სარკე, რომლებში ჩახედვისას ვიცი ვინ ვარ მე!!!
(უსიყვარულოდ არარაობა ვარ)
