როცა ფურცელზე ვერ მონახავ აზრისთვის ადგილს,
როცა მეასედ გადახაზავ დაწერილ სიტყვას,
რომელიც გინდა, რომ შეცვალო რაღაცა ახლით
რადგან ვერ ამბობ, რომ გაწუხებს და ძლიერ გტკივა
სული, რომელიც დაიტანჯა მოწყენილობით
და ყოველ ჯერზე, რომ ივსება ერთფეროვნებით,
რომელიც გახრჩობს და გაცოფებს, (ნელ ნელა გძალავს)
თავისი რუხი, ბუნდოვანი ყოფიერებით და
ძალას გართმევს აუმხედრდე საკუთარ თავს და
უთხრა, რომ დროა ცვლილებების ცხოვრების წესში,
რადგან შეგშალა მარტოობამ და ვერ მოძებნე
(ვეღარ მონახე) ერთი კაციც კი, რომელსაც ეტყვი,
რომ გინდა წასვლა, გადაკარგვა, სადმე შორს, იქით,
შორს ამ ქალაქის და ქუჩების ხმაურისაგან,
რომ ცოტა იქნებ დაიმშვიდო დაღლილი ტვინი,
რომ ცოტა მაინც დაიოკო ნერვები, რადგან
მოგბეზრდა ყველაფერი, (რითიც დაიწყო), ეს
უთავბოლო პროცესია, (უმზეო გვალვა),
რადგან დრო არის დაუბრუნდე იმ საწყის წერტილს,
სადაც დაიწყო ამ ყველაფრის თავიდან ათვლა-
როცა ფურცელზე დაეძებდი აზრისთვის ადგილს.
|
