ისევ დავიწყე წერილის წერა,
გამდნარა თოვლი - მარილი ზამთრის,
და როგორც შარშან, და როგორც ძველად,
ჩვენს შორის კვამლი და ქარი დაჰქრის.
ქალაქის ქუჩებს გუგუნი გააქვს,
თავზარად მესმის ტრამვაის ზარი,
ვწერ და ვერ ვგზავნი მოკითხვის ბარათს,-
არ მახსოვს შენი შეცვლილი გვარი.
რა მახსოვს შენი თვალების გარდა!-
რამდენი ღამე ვამტვრიე თეთრად,
დატოვე შენი ბავშვობა ქმართან,
ქალწულის გვართან და წლებთან ერთად?
არადა რა ვქნა? უშენოდ შთენილს
არსად საშველი არა მაქვს, არა!..
ეგებ მოგართვას წერილი ჩემი
ამოვარდნილმა აპრილის ქარმა.
ვფიქრობ და ბარათს სარკმლიდან ვუშვებ,
როგორც ქაღალდის თეთრ მტრედებს ბავშვი,
და თვითმკვლელივით წერილი უცებ
ვერის ხიდიდან ეშვება მტკვარში.
