მახსოვს, რომ აღმართს ავყევი ზევით,
და თეთრ სარაფანს მირხევდა სიო.
და ამ სარაფნის სპეტაკი ფერი
ჩურჩულით მთხოვდა რაღაცა თქვიო.
და მეც დავწერე ლექსი პაწია,
თეთრ სარაფანზე დავწერე ლექსი,
და მაშინ ფიქრმა ცაში ამწია
და რაც დავწერე მახსოვს, რომ ვერ ვთქვი.
ვერ ვთქვი, რომ აღმართს მივყვები ნელა,
რომ ამ სიმაღლეს მოვყავარ შენსკენ,
და გამახსენდა აღარ მიყვარდი,
აღმართი მახსოვს გაგრძელდა ერთხელ...
ისე გაგრძელდა, რომ გამიჭირდა
დავიღალე და უკან დავბრუნდი,
არც წლებს, არც ძველ დროს, არა არ მინდა
არა არ მინდა, ბოდიშს არ ვუხდი...
და ახლა დაღმართს მოვყვები ქვემოთ,
მაგრამ სარაფანს არ მირხევს სიო,
და ამ სარაფნის სპეტაკი ფერი,
მაინც ჩურჩულებს რაღაცა თქვიო.
|
