მახსოვს, რომ აღმართს ავყევი ზევით
და თეთრ სარაფანს მირხევდა სიო,
და ამ სარაფნის სპეტაკი ფერი
მეჩურჩულება რაღაცა თქვიო...
და მეც დავწერე ლექსი პაწია,
თეთრ სარაფანზე დავწერე ლექსი,
და მაშინ ფაქრმა ცაში ამწია
და რაც დავწერე, მახსოვს, რომ ვერ ვთქვი.
ვერ ვთქვი, რომ აღმართს მივყვები ნელა,
რომ ამ სიმაღლეს მოვყავდი შენსკენ
და გამახსენდა აღარ მიყვარდი...
ალბათ ამიტომ ვეღარ ვწერ ლექსებს.
ისე გაგრძელდა, რომ გამიჭირდა,
დავიღალე და უკან დავბრუნდი...
არც წლებს, არც ძველს, დროს, არა არ მინდა
არა არ მინდა... ბოდიშს არ ვუხდი!
და ახლა დაღმართს მივყვები ქვემით,
მაგრამ სარაფანს არ მირხევს სიო
და ამ სარაფნის სპეტეკი ფერი
მეჩურჩულება რაღაცა თქვიო.
2009 წლის აგვისტო
