სულელური საუბრები ნატასგან. - 19 მარტში 2010

მე ჯერ არ მითქვამს.
დღეს.
მომინდა მეთქვა, უთქმელ გრძნობებში, როგორ გერქვა შენ,
ჩემი.
როცა კედლიდან კედელზე გხატავდი კარების მიმართუებით,
შენი თვალების ფერი საშლელი,
კარებს მიშლიდა.
როცა არც კი ვახსენებდი შენ სახელს ,
წვიმის დროს დაორთქლილ მინებზე ,
(ხომ გითხარი დაორთქლილ მინებზე ხატვა დამჩემდათქო?!)
შენს სახელს ვწერდი.
არა,
არ მჭირდებოდი და
მაინც ყველგან შენ იყავი, იმდენად დიდი დოზით, რომ მერე უშენობა მახრჩობდა.
ჰაერივით მჭირდებოდი და ფანჯარას ვაღებდი,რომ ის ცა რომელიც ჩემია, შენი ფაჯრიდანაც ჩანდა და
გ(ვ)ახსენებდა...
48 საათიდან დაწებულს დღემდე.
და დღეიდან 48 საათამდე,
მაჯის ცემას, საათის წამებზე აყოლილს (120 )
(არა ღმერთმანი, მართალია ვერავინ გაიგებს ეს რა ციფრებია?
ან რა წერია ?! )
ეს ისე, მინდოდა მეთქვა , რაღაც მიანც დამეწერა,
ყოველთვის მშველიდა.
ესე სულელურად..
შემოვიდოდი აქ გავხსნიდი პირად გვერდს და ვწერდი ,
ვწერდი და ნელნელა ტუჩის კვნეტა ღიმილით იცვლებოდა.

სულაც არ მინდოდა დამეწერა ეს რასაც ეხლა ვწერ აქ, მაგრამ ესე ხდება თითქმის ყოველვის, გინდა ერთი და აკეთებ მეორეს.
გჭირდება სხვა რამ და ... (იცი)
მე რე რომ ეს არც პროზაა, არც პოეზია და ძალიანაც სულელურია?
იცით როგორ მიყვარს სი სუულ ელ ეები ?

მე,აი ესე :
" _ გარეთ გაიხედე რაფერის ცაა ხედავ?
_ რა ფერის?
_ ჩემფერი ."

ან:

"_რა გინდა ეხლა ყველაზე მეტად?
_ შენ
_მერე რა გიშლის ხელს?
_შენ."

აღარასდროს ვიკითხავ.

მე ვიცვლი ფერებს, სამყაროს, გარემოს..
გიტოვებ ჩემში უჩემოდ.
"მაპატიე სერ."

სულელური საუბრებით_
(ეს დროც გავა?!_)
ნატა.