ქუჩის კიდეზე _ მთლად გასხლული და კანგაცლილი
ყრია ხეები და არცა ვარ მეტის მსურველი.
ჩემს გვერდით ისევ აწოწილა ბუღის აჩრდილი,
ფისის და ხვატის მოსდებია ქუჩას სურნელი.
აქ არის ჩემი სასთუმალი _ დავწვები ჩუმად,
თითქოს, სიზმრებიც დამიხურავს მსუბუქ ნაბდებად.
ზევით _ უჩუმრად მირონინობს ღრუბლების ქულა,
ქვევით _ ვნებების ნაკადული ჩქეფს და ქაფდება.
გაორებისგან ვერც ჩემს ფიქრებს ვერასდროს ვიხსნი:
გონს ათრობს ჩუმი აღმაფრენა, აზრთა გალობა...
თუმცა, სიღრმეში ბინდისფერი ბობოქრობს სისხლი,
ქვევით მეწევა მიწიერი დაღმავალობა.
იქ ბედისწერის სიმღერა ჟღერს, კუშტი და მტრული
უფსკრულზე, ხალხი რომ აქცია მტრებად, მსტოვრებად,
იმ სიცოცხლეზე, მთლად მუქთად რომ გაყიდა სული,
სულზე, რომლითაც შეიგრძნობა მაინც ცხოვრება.
ბგერა სასულე ინსტრუმენტში ვერ დაეტია _
მსმენელისათვის ნათელია ყოველი ახლა:
კვლავ რომ ბობოქრობს, ეს მაცთური ელემენტია,
დაბლა _ ვნებებს რომ აბატონებს და დუმილს _ მაღლა.
|
