ოხ, ეს სიცივე, მკვდარი სიცივე,
თანდათან ათოვს თაფლისფერ თვალებს,
თანდათან გულში, ისიც ხანდახან,
ის, ძველი ნატვრა იღვიზებს,თან თვლემს.
ნატვრა მომავლის, ტკბილი მომავლის,
სადაც არასდროს, აროდეს, არგზის,
არ იქნებოდა გლოვის ზარები,
არცერთი ცრემლი უბედო ქალის.
|
