"შენ არ დაბრუნდი სიკვდილის მერე".. - 11 მარტში 2010

"შენ არ დაბრუნდი სიკვდილის მერე"..

-ვწერდი და თვალზე ცრემლი მდიოდა,

როგორ მინდოდა,ჩემთვის ყვავილი

რომ მოგეტანა საიქიოდან.

მე არშემდგარი შეხვედრა ჩვენი

როგორც ჭრილობა-ისე მტკიოდა

და მოველოდი იმედით,რწმენით,

ხმას მომაწვდენდი საიქიოდან.

ვერც უკანასკნელ გზად გაგაცილე,

ზამთარი იყო,ქუჩებს სციოდათ,

მოვრბოდი...როგორ დავიგვიანე!

მჯერა,მხედავდი საიქიოდან.

მახსოვს ობოლი გუდამაყარი

მარტოობაზე როგორ ჩიოდა,

იქნებ სჯეროდა,მასაც სჯეროდა-

დაბრუნდებოდი საიქიოდან.

გაივლის წლები რამდენი ალბათ

და გული,სადაც ცეცხლი ღვიოდა

არ დაბერდება..თუმც კი,სიბერე

სხეულს მოუხმობს საიქიოდან.

და მჯერა,როცა ჩემი დროც მოვა,

მთით მონაბერი გრილი სიოდან

ჩემს ვასაყვანად შენ მოხვალ,შენ და

ყვავილს მომიტან საიქიოდან.