რომ ავხედავ ყინულის ნამსხვრევებში ადამიანის სახეები ჩანს , მინდა ,რომ მოვეფეროო დავეხმარო ,მაგრამ უფლებას არ გაძლევენ ......... სითბო დამაქვს დავდივარ იმედიით , რწმენით , რომ გალგვება ყინულ და ამ ცივ დაუნდობელ სივრცეში ადამიანები გამოჩნდებიან, გამოჩნდებიან თავისი ტკივილით , თავისი დამძიმებული სულით , შეცდომებით და მოანიების სურვილით , მიხვალ ხელით შეეხები მიეფერები , თვალებშიი ჩხედავ იმედს მისცემ ,რომ ყველაფერი კარგად იქნება : ასწავლი დახმარებას , ტანაგრძნობას ,ერთმანეთის სიყვარულს ...
ნელ ნელა იმედს ვკარგავ , სიარულითაც დავიღალე , ძალაც მეკარგება , ვგრძნობ ,რომ მიყურებენ და ერთი სული აქვთ როდის დავეცემი , აქ ხომ არ შეიძლება სითბო და სიყვარული ატარო. დაცემა და ყინულად გარაქმნა წეესია ... ჩვეულებრივი ცხოვრების წესი .....
შორს , ძალიან შორს ნეგატივივით ვიღაც მოჩანს , თითქოს ამოუცნობი , ჩემს სავით დაკარგული ამ ყინულოვან სამყაროში . ველოდები როდის წამოვა ჩემსკენ , იმ იმედით , რომ დახმარების ხელი გავუწოდო ..... ლოდინი ... იმედიი ... რწმენა ....
რატომღაც არ მოდის .... არა .. ვერ მოდის მას ხომ სიარული არ შეუძლია ან კიდევ სურვილი არ აქვს , რომ ამ სამყაროში იხეტიალოს. მივუახლოვდი და გავოცდი , თვალები, საშინლად ლამაზი და დაღლილი , მიყურებს და დახმარებას მთხოვს , უნდა რომ ხელი მოვკიდო და წამოვაყენოო . როგორ ?! აქ ხომ ძალიან ცივა... ყინულისაც მეშინია ... რომ დაიძრას და ყველაფერი დაიმსხვრეს მეც ხომ ამ ნანგრევებში უნდა მოვყვე, მეც და ისიც ვინც საოცარი ნათელი თვალებით მიყურებს და ჩემი იმედი აქვს , რომ ფეხზე ავაყენებ , გავაძლიერებ და აქედან გავიყვან , ხელის მოკიდების მეშინია .. ხელში ჯვარი უკავია ... ჯვარიც ხელში დამაჭერინა , ჩუმად ჩამჩურჩულა რწმნით ილოცეო .....
უცბად ყველაფერი გაიყინა ... უფრო აცივდა .... გაუსაძლისია . თითქოს ხელში , რომ მიჭირავს ეს პატარა იმედი ისიც მიძნელდება ,რომ ვატარო ..... დავეცი....... ჩემმა სულმა ვერ გაუძლო სიცივეს , ხელიდან გამივარდა ის პატარა ჯვარი , რწმენას და იმედს რომ მაძლევდა. დავდივარ ეხლა ამ სიცარიელეში ჩემს ჯვარს ვეძებ , ჩემს რწმენას , ჩემს იმედს, ვიც აქ არის სადღაც ახლოს , ზუსტად აქ ამ ცარიელ სამყაროში .... აქ ხომ არაფერია, ან იქნებ სწორედ ეს არაფერია ყველაფერი .
დაეხეტები ხელგაწვდილი და უფალს პატიებას ვთხოვ , რომ დავეცი , მაგრამ ღმერთი მოწყალეა, ვილოცოთ, რწმენა დავიბრუნოთ , ხელში ჯვარი დავიკაოთ და გვჯეროდეს რომ ამ სიცარიელეშიც ვიპოვით ოაზისს . სიყვარულს , სითბოს ,ცოდვების მიტევებას და აღარც ყინულის ნატეხები შეგხვდება ჩვენს ცოდვებით დამძიმებულ ცხოვრებაში
და ის დავრდომილი რომელიც საოცრად ლამაზი თვალებით მი ყურებდა და შველას მთხოვდა წამოდგება , გათბება , სხვებსაც გაათბობს და გააძლიერებს თავისი სპეტაკი რწმენით და უფლის დიდი სიყვარულით .
პ.ს ეძგვნება ჩემს მეგობარს მორწმუნე ადამიანს კახა დობორჯგინიძეს !...