ქარში ვფანტავ ფიქრებს,
სევდა მავსებს ისევ,
შემოდგომის ნისლებს
ბინდი ერთვის ცის ქვეშ.
მზეში მთვარის ლალები,
ქალი, უცხოდ მარები,
კვირტი - ჭირხლით ნაცვარი,
ხან წვიმაა, ხან დარი.
ჩუმი ლოცვა განთიადს
ჩემი შენთვის, . . . ანთია
ღამის ცაზე ვარსკვლავი,
ვერცხლის შუქით ნახატი.
ნეტავ ვიყო ყოველთვის,
ამ მიწაძე, გონებით,
თუნდაც ლექსად ნათარგმნი,
მაგრამ შენთვის . . . მარადის!
|
