ნუ მიმატოვებ!
ჯობს დავივიწყოთ,
რაც უკვე იყო,
რაც შორს დავტოვეთ! -
გაუგებრობა,
წამი მზაკვრული
და დაკარგული
დროით შეპყრობა,
და ის დღეებიც,
გულს რომ გვიკლავდა,
კითხვებს გვისვამდა
ეჭვის ტყეები.
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!

გაჩუქებ წვიმას
უდაბნოს მოსულს,
ბროლივით მბრწყინავს,
მძივებად მოსხმულს.
მკვდარიც გავარღვევ
საფლავს, ეული,
რომ მზით გავალღო
შენი სხეული.
ავაგებ ოდას,
სადაც უფალი
იქნება ტრფობა,
შენ - დედოფალი!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!

ნუ მიმატოვებ!
მე გეტყვი ფრაზებს
სიგიჟით სავსეს,
მხოლოდ მადროვე.
გეტყვი იმ წყვილზე
ვრცლად და უხვადაც,
ერთურთი ისევ
რომ შეუყვარდათ.
მოგითხრობ ხვედრზე
მკვდარი მეფისა,
შენთან შეხვედრა
რომ არ ეღირსა.
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!

გვინახავს მავანთ,
რომ მეყსეულად
ამოფრქვეულა
მძინარე ლავა,
და ისიც, ვფიცავ,
გვინახავს, როცა
დამწვარმა მიწამ
ხორბალი მოგვცა.
და რომ ალისებრ
შეღებოს ბინდი,
განა, ღამისფერს
არ ერწყმის შინდი?!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!

ნუ მიმატოვებ!
აღარ ვიტირებ,
არც ვიტიტინებ,
ოღონდ მადროვე,
უბრალოდ, დავდგე
და შენი ცქერით,
შენი სიმღერით
და ცეკვით დავტკბე.
რომ ჩრდილად ვიქცე,
შენს ჩრდილთა ჩრდილად,
შენს თითთა ჩრდილად
შენს ძაღლის ჩრდილად…
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!
ნუ მიმატოვებ!