ნისლიანი კვირა დღე იდგა.სქელი ღრუბლებიდან მზის სხივი არ აღწევდა.გოგონა ფანჯარასთან იჯდა და ცდილობდა რამე ესწავლა,მაგრამ ამაოდ.თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა.გულმა რაღაც ცუდი უგრძნო,ამის გამო ანერვიულდა,თანდათან საშინელ ხასიათზე დგბოდა თუმცა არ იცოდა რატომ ტიროდა,მაგრამ რაღაც საშინელების,საზარელი ამბის მოახლოებას გრძნობდა."მე სულ მარტო ვარ მიტოვებული"უნებურად გაუელვა თავში.ნელ-ნელა ღამდებოდა,ჩამობნელდა ქუჩაში ლამპიონები აანთეს მისი მკრთალი უცნაური ყვითელი სინათლე მძიმედ აწვებოდა გულზე. რაც მეტს ფიქრობდა იმ წინათგრძნობაზე მით უფრო მძაფრად გრძნობდა რომ ერთადერთ სიყვარულს თანდათან კარგავდა.თვალწინ სულ მისი ღიმილი ედგა.. მოგონებები ხელიდან ეცლებოდა. ცრემლი ისევ სდიოდა საათის ისრები ძალიან ნელა,მძიმედ მიიწევდნენ წინ... რამდენიმე საუკუნედ გაწელილი წუთის შემდეგ ტელეფონი აწკრიალდა გოგონა დაიძაბა და სასოწარკვეთით მიაჩერდა დედამისს რომელმაც ტელეფონს უპასუხა.მხოლოდ ერთი საშინელი წამი და.. ვაიმე დათო... გოგონა უცებ მიხვდა ყველაფერს,სკამიდან წამოხტა თვალთ დაუბნელდა და იქვე ჩაიკეცა დღეები შეუმჩნევლად მისდევდა ერთმანეთს გოგონა კი არაფერს ჭამდა,მთელ დღეებს საკუთარ ოთახში, ტირილში ატარებდა დაახლოებით ორი კვირის მერე.დედა ოთახში შევიდა და საშინელი სცენა დაუდგა წინ.ქალს ყვირილი აღმოხდა მუხლებზე დაეცა და თავისი სისხლში მოთხვრილი შვილი გულში ჩაიკრა.გოგონა ძალიან ლამაზი იყო,დედოფალივით ესვენა დედის მკლავებზე,როგორც მიტოვებული ყვავილი უკიდეგანო სამყაროში
|
