ის ჩუმად იჯდა სახელოსნოში და შეჰყურებდა თავის ნახატებს,
თნ უსასრულოდ იმეორებდა,ღვთის სადიდებლად აღვლენინ ლოცვებს
”მამო ჩვენო” ისმოდა ირგვლივ,მისი სული კი შვებას ვერ გრძნობდა,
ერკინებოდა სიცოცხლე სიკვდილს,ბედისწერა კი ავად დაჰქროდა.
სარკმელში სხივი შემოწრილიყო,მზე უკოცნიდა კაცს ფერმკრთალ ღაწვებს.
მარტო ყველასგან მიტოვებული კაცი კეცავდა ოცნების აფრებს....
ნაზი დუმილით უმზერდა წარსულს,არ სთხოვდა ქვეყნად არაფერს არავის
შიმშილისაგან ღონე მიხდილი,ცეცხლს აპარებდა გაცრეცილ არეს.
ის ჩუმად იჯდა სახელოსნოში და შეჰყურებდა თავის ნახატებს
ღვთის მოგზავნილი სინათლის სხივი,ვეგარ ათბდა მის ფერმკრთალ სახეს.
სატანა მეთელი ხმით ხარხარებდა,როგორც ყოველთვის ბოროტი ჩანდა,
ის დასცინოდა უდიდეს მხატვარს,მარტოდ მყოფს როგორც ვიღცა მავანს
მის შემხედვარე კაცი კი თრთოდა ძალა დაცლილი გრძნობდა შიშს , ძრწოლას
იმეორებდა ჩუმად მუხლმოყრით ღვთის სადიდებლად წარმოთქმულ ლოცვას
მივიწყებული ყველასგან მარტო,ვეღარ ფიქრობდა უფალზე ამ დროს
აღარ შველოდა აღარც ლოცვები,აღარც მდუმარე ძველი ფუნჯები,
მხოლოდ ტიროდა ცრემლებით მთვრალი,გრძნობდა ,რომ სული სტკიოდა მაინც,
მიხვდა,რომ უფალს განუდგა წამით,თვალებში შიში არ ჩანდა მაინც.
არარ ესმოდა არარაფერი,მხოლოდ სიკვდილის მუქ აჩრდილს გრძნობდა
ერკინებოდა სიცოცხლე სიკვდილს,ბედისწერა კი ავად დაჰქროდა.
ვეღარ შექმნიდა დიდებულ ტილოს,იყო ყველასთვის ზედმეტი ბარგი,
მისი ნახატი მოსწონდა ყველას,მაგრამ არავის ახსოვდა კაცი,
უეცრად ადგამისუსტებულმა იგრძნო ძალა და ამაო შვება
ხელში აიგო პატარა დანა და ჭშრილობებმა გული დაღარა
სატანა მთელი ხმით ხარხარებდა,როგრც ყოველთვის ბოროტი ჩანდა
ის დასცინოდა უდიდეს მხატვარს მომაკვდავს,როგორც ვიაცა მავანს.
კაცი ვერ გრძნობდა სხეულის ტკივილს,იწვა მდუმარედ სიკვდილის კართან
თავისი სისხლით ხატავდა იგი უკანასკნელ საკუთარ ნახატს.
ვერ დაელოდა უფლის აღსასრულს,ვერ დაელოდა და მსწრაფლ მივიდა
და ღვთის მოშიში თითქოს ვერ მიხვდა როგორი დიდი ჯვარი იტვირთა
ქალაქში უმალ ძალიან მალეძალიან სწრაფად გავრცელდა ხმები
და მხატვრის სიკვდილს მის თვითმკვლელობას მოჰყვამოთქმა და წორების თქეში
სატანა მთელი ხმით ხარხარებდა,როგორც ყოველთვის ბოროტი ჩანდა,
ის დასცინოდა ცოცხალთ დარჩენილს და კაცის სხეულს ყვავილით რთავდა
ცოცოხალი არვის გახსენებია,მკვდარტან მარავალი ყვავილი ეწყო,
მტყუან მარტალი ვინ გაარკვია,კაცს მხოლოდ კარგი სახელი ერგო.
დიდი მხატვარი,ცოდვილი შვილი თითქოს მორწმუნე მაინც ურწმუნო
სხვისთვის ადვილად განსაიცხავი,უფლისთვის საყნო და უჩვეულო.
სატანა მთელი ხმით ხარხარებდა,როგორც ყოველთვის ბოროტი ჩანდა
ის დასცინოდა მხატვრის მოკეთეთ ხალხი კი კუბოს ყვავილიტ რთავდა,
უფალი ყველას პასუხს მოსთხოვდა,მაგრამ მხატვრის სულს ვინ რას უშველიდა
და ღვთის მოშიში თითქოს ვერც მიხვდა ,როგორი დიდი ჯვარი იტვირთა.
რა ქნას გოლგოთა ვერ გაიარა,ყველას ერთგვარი არა აქვს ბედი,
მან ჩაიმუხლა ციცაბო კლდესთან ,გადაიღალა იმედის ძებნით
ასე დაცლილი და დაშრეტილი თვითონ დაემხო სიკვდილის კართან
არ დაელოდა უფლის განაჩენს და თავის ფეხით მივიდა მასთან.
ტიროდაღმერთჳ ზეცის თვალბით და ცოდვილ მიწას ცრემლით ალბობდა
გარინდულიყო კაცის სხეული და სამდურავსაც აღარ ამბობდა.
შეშლილი ქარი თმა გაწეეილი უმისამართოდ მარტო დარბოდა,
მოთქმით ტიროდა უდიდს მხატვარს და გარეშემოს ფოთლით ამკობდა...
|
