მიტოვებული ტაძარი - 1 მარტში 2010

მიტოვებული ტაძარი:

არ აქვს მნიშვნელობა რომელ ქვეყანაში მოხდა ეს ამბავი თუმცა, ისე შესაძლებელია თქვენს გონებაში შექმნათ ეს ადგილი, მოკლედ არი ასეთი ადგილი ერთ უღრან ტყეში სადაც სუფევდა არაამქვეყნიური ჰარმონია, ყველა ყველას იცნობდა და უყვარდათ ერთმანეთი,
და რაც მთავარია იყო ერთი ეკლესია სადაც ყოველ კვირას დადიოდნენ ხალხი და ლოცულობდნენ, დიდი და პატარა, ყველა დადიოდა და ღმერთს შესთხოვდა რომ ეს ქალაქი და ეს სამყარო არ შეერყია საშინელ და ბოროტ ძალებს......
ამ ქალაქში ისევე როგოც ყველა ქალაქში იყო თავისი გამგებელი, სახელად ოთარი, რომელიც ძალიან მკაცრი იყო, ზოგს მოსწონდა მისი სიმკაცრე და ზოგს არა, მას ყავდა ერთი ქალიშვილი: რომელიც ისეთი ლამაზი იყო რომ თვით ანათებდა და აფენდა თავის მშვენიერი ნაკვთებიდან გამომავალ სხივებს ამ ქალაქს. ეს გოგო ბევრს მოსწონდა და ბევრს უყვარდა, ბევრი გავლენიანი ოჯახის თვალთახედვის არეში იყო იგი, ბევრი ახალგაზრდა ბიჭი წარუმატებლად სცდილობდა მისი გულის დაპყრობას, მაგრამ ამ გოგოს გული მხოლოდ ერთს ეკუთვნოდა.
ამ ბიჭს სახელად ერქვა დათო, ხოლო ამ გოგოს ლია. ეს ბიჭი იყო მოსამსახურეების ოჯახიდან, თუმცა მას არანაირად არ ეტყობოდა რომ დაბალი კლასიდან იყო, იგი იმდენად განათლებული და განსწავლული იყო, რომ ბევრი მეგობარი და თანამოაზრე ჰყავდა, და ჰქონდა დიდი მიზნები ამ ცხოვრებაში,
მოკლედ ამ ბიჭის და გოგოს სიყვარული არავის არ მოსწონდა არც ერთ მხარე და არც მეორეს, მაგრამ ისინი მაინც ხვდებოდნენ ერთმანეთს და მთელ დღეებს ერთმანეთის ალერსში და ფიქრში ატარებდნენ, (როგორც , ყველა შეყვარებული);
ურთიერთობა იმდენად გაღრმავდა, რომ მათ გადაწყვიტეს დაქორწინებულიყვნენ, მაგრამ ამას არავინ დაეთანხმა და საერთოდ აუკრძალეს ამათ შეხვედრა,
ამის შემდეგ გავიდა ხანი ლია ძალით გაათხვეს სხვაზე, მას გაუჩნდა ბავშვები მაგრამ მას არ დავიწყებია ნამდვილი სიყვარული რაც მას დათოსთან აკავშირებდა. დათო კიდევ ისევ დარჩა და დარჩა მოსამსახურედ, არავის არ მოსწონდა მისი წარმატებები და ამიტომაც გადაწყვიტეს მისი დაჩაგვრა და დამცირება, რათა მას ეგრძნო თავი ყოველთვის უფრო დაბლა ვიდრე ის ხალხი ვინც მის გვერდით ტრიალებდენ, იმდენად დაუბნელდა ოთარს, გონება რომ მან ბევრი ცუდი ნაბიჯი გადადგა, მან თითქმის მოიმდურია ნახევარი ქალაქი, და გახლიჩა 2 ნაწილად, ხალხში დაამწიფა ბოროტების წყრუვილი და ერთმანეთის მოკვლის სურვილი, მან იმდენი ქნა რომ დათოს მამა ციხეში ჩააგდო. და სამუდამოდ გამიკეტა იქ.
ლია კდიევ დადიოდა ეკლესიაში ყოველ დღე და ღმერთს ეხვეწებოდა, რომ დათოს სულ დავიწყებოდა იგი :..
- ,, უფალო ღმერთო გთხოვ, დათოს მიეცი ძალა რომ დამივიწოს, რომ იპოვოს მან თავისი ცხოვრება,"
-ღმერთო გთხოვ, მხოლოდ ნუ დატანჯავ მის დატანჯულ ცხოვრებას....."
ერთ დღეს როდესაც ლია ეკლესიაში ლოცულობდა, შემოვიდა დათო რომლის სახეზეც სრული ქაოსი იყო გამოხატული, მან როდესაც დაინახა ლია ერთბაშად შედრკა და ადგილზე გაშეშდა, თითქოს რაგაც საშინელი დამბლა დაეცაო, მან არ იცოდა რა ეგრძნო სიხარული თუ მწუხარება, ესე იდგა გაშეშებული...............
ბოლოს ადგა და ჩუმად მივიდა ლიას გვერდით და ყურში ჩასჩურჩულა:
-"საყვარელო" , ,,ლია, მე ვარ დათო".
ლია უეცრად შედრკა და ნელ ნელა გამოხედა თავისი ნაზი თვალებით, მან ნელ ნელა მოატრიალა თავი და როდესაც დაინახა დათოს სიხარულით და სიმხურვალით აღსავსე სახე უეცრად თვალებიდან ცრემლი გადმოუადა და ჩუმუ ხმით უთხრა:
-,, დათო,, დათო,, ""
- ლია წამოდი წავიდეთ გარეთ ვისაუბროთ,
ორივენი ჩუმი, ნაბიჯით გაუყვნენ და მივიდნენ მდინარის ხეობასთან ტყეში.
როგორც კი ნახეს ლიას ახლობლებმა ეს ყველაფერი იმ წუთასვე აუწეს ოთარის. მან ხელში აიღო დამბაჩა და გიჟივით გამოემართა დათოს მოსაკლავად.
დათო და ლია ჩუმად იდგნენ და შეჰყურებდნენ მდინარეს, რომელიც ისეთი აღელვებული და აფორიაქებული იყო როგორიც მათI გონება:
ბოლოს დათომ სთქვა
- ლია, მე უშენოდ სიცოცხლე არ შემიძლია, მთელი ამ წლების, თვეების, დღეების, საათების,წუთების, წამების განმავლობაში სულ შენზე ვფიქრობდი, დავდიოდი ქუჩებში და ვხედავდი ყველა თუ როგორ მიყურებდნენ და მამცირებდნენ, მაგრამ მე არ მიფიქრია არც მათზე და არც არავისზე, მე მხოლოდ მინდა რომ ყოველთვის ერთად ვიყოთ, მაგრამ დამერწმუნები რომ ეს ყველაფერი ამ წუთისსოფელში შეუძლებელია, მე არ მინდა რომ შენ ჩემს გამო დაიტანჯო, მე მინდა რომ, შენ ბედნიერი იყო სადაც იქნები იქ,
მე არ მინდა რომ შენი თვალიდან ერთი წვეთი ცრემილი გადმოვარდეს რამის გამო, ხომ ხვდები რომ ჩემი გრძნობა სიყვარული არის ღრმა, უნაპირო, ბრძენი, თავმდაბალი და მიუწვდომელი, ვითარცა გონება და ღმერთი. მისი სათავე ისევე უცნობია, როგორც მელქისედეკ მამამთვრისა. მასშია მთელი მსოფილიო. გაზაფხულზე გაშლილი ვარდივით მშვენიერია იგი და ახლად-ამოსული მზის ცხოველსმყოფელი სხივივით საამო, ცისფერია მისი სამოსი, ზეცაა მისი საწყისი, უფალია მისი მშობელი და მფარველი. სიტყვა მისი მჭრელია, ვითარცა დავით აღმაშენებლის ხმალი, ძლიერია, როგორც სვეტი ცხოველი და ნაზი, ვით ყვავილზე მარგალიტად დაკიდული დილის ნამი. ამიტომაც არ მინდა რომ შენ რამით დატანჯული და გულგატეხილი გნახო.................
- დათო იცი ეს სიყვარული უცნაური მადლია და შეყვარებილი ადმიანი მადლით მოსილი კაცია... სიყვარული საგრძნობელია და არა საცნობელი. ჩვენ მხოლოდ მისი ზემოქმედება ვიცით , ამიტომაც არ მინდა იქ ვიცხოვრო სადაც შენ არ იქნები, მოდი თავი მოვიკლათ და იმ ქვეყანაში იქნებ გვეღირსოს ერთად ცხოვრება,
და დათო გადახტა მდინარეში და დაიაკრგა მის ადიდებულ მორევებში და შხეფებში, უეცრად ლიას მოესმა ხმა თავისი მამისა და გაახსენდა თAვისი ოჯახი, თAვისი ოჯახის წევრები შვილები, ერთი წუთით შედგა და ისიც უნდა გადავარდნილიყო როდესაც მამამისმა დაიჭირა და სიბრაზისგან უეცრად დამბაჩა გაუარდა,,,,,, ოთარიც და ლიაც დაეცნენ, როდესაც ოთარი აზზე მოვიდა დაინახა საკუთარი ქალიშვილის სისხლით მოსვრილი ხელები და სხეული, იგი წამი მიხვდა ყოველივეს, თამბაჩა მიიბჟინა ოფლიან თავზე და გამოკრა ხელი სასხლეტს,,,,,
ამ ამბის შემდეგ ქალაქი საშინლად აირ დაირია,ახლობლება და ნათესავებმა ორივე მხრიდან დაიწყეს ერთმანეთზე შურისძიება. დაიწო მაისური ქაოსი, ყველა ერთმანეთს ხოცავდა და ებრძოდა, ყველა ვინც კი ცხოვრობდა მოკვდა ან მიკლეს, ბევრი საერთოდ გაიქცა ტყეში და თავი მოარიდეს ამ საშინელ სისხლისღვრას, ყველა შენობა დაინგრა ეკლესიაც კი რომელიც მათთვის ძალიან, ღირს შესანიშნავი იყო უკვე აღარავის ახსოვდა......
ამის მერე გავიდა დრო, ახლა ამ ადგილზე უღრანი ტყეა და ამ ტყეში არის ერთი მიტოვებული ტაძარი, რომლის კედლებზეც აღწერილია ეს საშინელი და ტრაგიკული დრამა რომელიც აქ მოხდა...