მე ვისწავლე ხმაური...
რადგან გადავწყვიტე ადამიანთა შეყვარება..
ისე.. ვცადო მაინც..
არა.. შეყვარება კი არა_შენარჩუნება.. რადგან უკვე მიყვარს, მაგრამ... ხან ისე.. მაფრთხობენ..
...
ზამთარმა სევდა დაბნევით ამარიდა.. ტკივილი კი არის.. ოოოო.. ტკივილი ალბად სევდაზე ერთგულია.. ... ვიცოდი.. ვიცოდი და ღრმად_იგი უფრო მეტად მიყვარდა...
თიხა მიყვარს..
მისგან საკმევლის დასანთებს გავაკეთებ.._განსაკუთრებულს.. და მოვხატავ.. ..
სანამ მხატვრის სახლი დაინგრეოდა.._ძერწვაზე უნდა მევლო.. ... ახლა კი ცარცია და .. არააა...თიხა უფრო მემორჩილება.. მომყვება...
მერე სულსაც შთავბერავ f ...
ხო.. სახალისოა ...
...
საზღვრებს ვერიდები..
განა რაა მათში ცუდი?..
მხოლოდ არა სულში.. მხოლოდ არა სულში!............
მე არ ვხედავ ადამიანში საზღვარს.. მე ის მაშინებს!...
...
”მომანათე სევდიანი შენი თვალები!” ... _ ლამაზია .. როგორც საოცარი..._ გაორება ...
...
უცნაურია..
სიყვარულით ჯოჯოხეთშიც შემიძლია ჩაყოლა... მაგრამ.. იქ რომ ერთად აღარ ვიქნებით?..!!!...
არ გამოვცადოთ რა!.. არ გამოვცადოთ! ...
ჩვენ მოვდივართ.. ... ეს უკვე წასვლაა ... _და მაშინ ვიყოთ! ... უბრალოდ _ ვიყოთ!!!...
მე მიყვარს მზე_რომელიც დილის ბურუსში იმალება და გზა, რომელიც უსასრულოა თავისუფლებით! ...
...
საოცრებაა ...
გრძნობაა ...
სითბოა......
გულია! .......
...
”გამოაღეთ ფანჯრები_თორემ სული მარტოა!” ... .........
...
და...
ნუ ხმაურობთ! _გზად სიცოცხლეა! ...
