მე ვარ გოლიათი
და მე ვარ მკვდარი.
ე. ი. მკვდარი გოლიათი ვარ.
ჩემი ნარჩენი გდია მდინარეში,
რომელსაც ჰქვია მტკვარი.
უფრო სწორად:
ვწევარ ძალზე უხერხულად,
თავით ქვიშას ვეხები,
ხოლო უცნაურად გაღუნული ტანი და ფეხები
წყალში მაქვს ჩაყრილი.
თვალები ღია დამრჩენია...
სამყარო იმეორებს ჩემი ქუთუთოების ხაზს.
უფრო სწორად:
სამყარო იხედება ჩემი მკვდარი ქუთუთოს თაღში.
მეორე თვალი აღარა მაქვს —
ჩიტმა წაიღო სახლში
(ჩიტი ახლა სამი თვალით უმზერს სამზეოს).
თვალის ადგილას გამოკვეთილ გამოქვაბულში
ჩასახლდა ციცქნა კიბორჩხალა.
ის ემალება ბორჯღალს
და უყვარს სისუფთავე —
ტვინს აცლის კეფას.
დგას აპრილი, ქათქათებს რიყე,
თოლია და ჩემი კბილები —
გამუდმებით ვიღიმები —
შიშველ ფეხისგულებზე მეხება ხავსი
და მეხებიან თევზის შვილები...
დგას აპრილი, შეიძლება, მარტი...
მე ვწევარ მარტო და
დიდ წვიმებს ველოდები.
ველოდები დიდ ავდარს მთაში...
უფრო სწორად:
ველოდები დიდ წყალდიდობას —
როდემდე უნდა ვეგდო რიყეზე,
მე ხომ მკვდარი გოლიათი ვარ,
ჩემი ადგილი არის ზღვის ფსკერზე —
სისხლისმსმელი თევზების ბაღში...
