მე ქართველი ვარ და ვარ ხევსური,
არა მჩვევია ტარება უღლის,
ვერ მძლევდა შუბი, ვერც ორლესული,
ვერას მაკლებდა დუშმანთან შუღლი.
ვერ მაშინებდა მტერთა სიმრავლე,
ცხოველი ჯვარი მიმაჩნდა მცველად,
წინაპრის ცეცხლი დღეს ჩამინავლეს,
იზარდა ღვარძლი და სარეველა.
დღესა მძლევს ყველა, ქურდი, მპარავი,
სუსტი, ძლიერი, კრავი და მგელი,
რა სასტიკია და შემზარავი,
რომ ხშირად მლახავს თვისტომის ხელიც.
მე პატრონი ვარ ტანჯული მიწის,
ვაგლახ! ვივიწყებ ზოგჯერ ამ ტანჯვას,
ცოდვებისათვის უალოდ ვიწვი,
ვერ ვიგებ მიზეზს და ფუჭად ვხარჯავ
დღეებს, რომლებიც მომეცა ვალად,
სულის სახსნელად, ჯერ რომ ბავშვია,
მე ქართველი ვარ და ჩემი ძალა
მხოლოდ უფალთან ერთობაშია!
|
