 შენ მაშინ მოხვალ, მარტოობას როცა შეიგრძნობ.
ათიათასში გამომარჩევ და მე შემიცნობ.
როს უჩემობა შეგაშინებს დაიღრიალებ,
მაგრამ რაღა დროს! უკაცრავად, დაიგვიანებ!
ჩემს სულში უკვე სევდისფერად აღარ იწვიმებს.
ლექსები შენზე, უშენობით, აღარ იტირებს.
გაყინულ გულში იმ სანატრელ ადგილს დამითმობ,
მაგრამ რაღადროს, უკაცრავად, მე ვერ გაგითბობ.
იმედის ფერი, ფერს დაკარგავს და წაერთმევა
ყველაფერს სხვისით, სხვა სახელი გადაერქმევა.
შენ მოხვალ, როგორც უმწეო და ხელებ შიშველი,
მაგრამ რაღადროს, უკაცრავად ვეღარ გიშველი.
გაგიჭირდება, სიამაყეს მაინც შელახავ
წვიმაში, მზეში და ნისლებში, ვერსად ვერ მნახავ.
მომძებნი სადაც დაგეძებდა ჩემი ფიქრები,
მაგრამ რაღადროს, უკაცრავად იქ არ ვიქნები.
მე უშენობით ვალმოხდილი დავიღრიალებ -
როცა გეძებდი, სად იყავი? დაიგვიანე!...
მთელს სამყაროში ერთი მყავდი, ზღაპრად მიმყავდი.
ახლა რაღა დროს, უკაცრავად, მე შენ მიყვარ-დი!
.........................................................................................
მეშინია…
იცი როგორ მეშინია?
საკუთარი თავის მეშინია… მცივა…
ეხლა ვიგრძენი, რომ თურმე, ძალიან ცივა…
სიცივემ ტანში დამიარა და შემაცია… სულმთლად ვკანკალებ…
მინდა ავდგე, ნაბიჯი გადავდგა, მაგრამ… რამდენჯერაც დავაპირე, უხილავი ძალა უკან მაგდებს…
ცუდად ვარ…. მეშინია…
ცხოვრების მეშინია, მეშინია რომ დაგკარგავ….
რომ ვერასოდეს ვეღარ გნახავ და შეიძლება ეს დღე უკანასკნელი იყოს…
ეს ისე მაშინებს, რომ… ალბათ გავგიჟდები…
ეხლა, რომ ვერ ავდგე, შეიძლება მართლა გავგიჟდე… შეიძლება შიშისგან გავგიჟდე შენი დაკარგვის გიჟური შიშისგან… ისევ ვიწევი… მაგრამ ამაოდ….
რა საშინელებაა, როცა გინდა წამოდგე და სწორედ მაშინ ვერ დგები… მაშინ არ გემორჩილება გონება…
არადა გადავწვიტე, მკლავები მოგხვიო… გულში ჩაგიხუტო და არასოდეს, არასოდეს არ გაგიშვა… მაგრამ არ შემიძლია, რადგან ამის ძალა არ მაქვს…
მეშინია…
|
