მინდა ს ი ხ ა რ უ ლ ი ისეთი, ცას რომ აქვს,
იმ დროს, როცა მზეს ამოსვლა სწადია... და
ცა, გულისკანკალით უმზადებს სარეცელს...
მინდა ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი ისეთი, მთვარეს რომ აქვს,
ღამეში მარტო დარჩენილს,
წყვდიადში მხოლოდ ის ანთია და ილევა...
მინდა ე რ თ გ უ ლ ე ბ ა ისეთი, ვარსკვლავებს რომ აქვთ,
შორი-ახლოს რომ ტრიალებენ და შორს ვერ მიდიან...
ნაღველით გასიებულმა მთვარემ უცებ თავი არ მოიკლასო...
მინდა ს ი ც ო ც ხ ლ ე ისეთი მდინარეს რომ აქვს...
იწყება ანკარა, მერე დიდდება,
ვრცელდება, ივსება, გადმოდის და
ირგვლივ ყველაფერს ამწვანებს, აყვავებს,
ლოდებს ეფერება, ყველას უყვარს,
ყველას ენატრება,
მიდის და მიიმღერის მრავალჟამიერს,
დასასრული არ უჩანს, რადგან ყველას ჭირდება წყალივით.
მექნება? როგორ?
მე ხომ ცა არ ვარ, არც მთვარე და არც ვარსკვლავები,
მითუმეტეს არც მდინარე ვარ...
მე ვარ ქალი, ცოდვის დამწყები...?
ეს ყველაზე ნაკლებად მჯერა,
თქვენ?-იქნებ მე ვცდები? მაგრამ ფაქტები...?
|
