მე ეხლა მარტო ვარ,ფიქრითა და ოცნებით სავსე, შენ ჩემგან შორს ხარ, მაგრამ შენი სახე თვალწინ მიდგას ის მამხნევებს ის მათბობს ის მაწერინებს.შენგან წამოსულმა რაც დავწერე ყველა შენ გეძღვნება იცი ეხლა ჩემს გვერდით ზის პატარა ანგელოზი და მიამბობს ზღაპარს...ზღაპარს საოცარს, ხან იმედით სავსეს,ხანაც სევდიანს, მე ორივეს ვუსმენ მოთბინებით და იმედით მაგრამ ეს ყველაფერი წამიერი წარმოსახვაა, თურმე მირაჟია, ქრება ეს საოცარი ლამაზი ზღაპარი და რჩება საშინელი სინამდვილე, რომ მე აქ ვარ და შენ იქ შორს, მე აქ ვარ სულ მარტო არც მეგობარი არც ამხანაგი....სიყვარული???
სიყვარულიც არ არსებობს უშემოდ, და რაც უფრო შორს ხარ მით უფრო მაშინებს ეს სიყვარული და მთავრდება ზღაპარი... იყო და არა იყო რა... იყო და არა იყო რა... რა კარგი ნათქვამია? ცხოვრება ხომ ერთი მოლანდებაა და ამ მოლანდებას ხალხმა იყო დაარქვა.... და იქვე დაუმატა- არა იყო რა....
ამ ცხოვრებაში ყველაფერი წარმავალია ამ აზრამდე მიმიყვანა შენმა დუმილმა, ორი წერილი გამოგიგზავნე და პასუხი არ მომსვლია ნუთუ........ამას პირდაპირ სახელს ჯერ ვერ დავარქმევ....მე ისევ მჯერა შენი და შენი სიყვარულის.... გამოგიტყდები ჩენთვის არასოდეს ყოფილა ეს ცხოვრება სანუკვარი და მხოლოდ შენ ხარ ერთადერთი ჩემი სანუკვარი ოცნება...მე ხომ ხშირად მიოცნებია....სადღაც მაღალ მთაზე მოფენილია ლამაზი ყვავილები და ამ ულამაზეს ადგილას ჩვენ მარტო ვართ...ვუყურებთ ყლამაზეს ხედს, ქვემოთ ხეობაში გაშლილია დიდი მდინარე რომელიც ნისლშია გახვეული და ეს ნისლი ნელ ნელა ქრება.... საღამოა სავსე მთვარე ლამაზად ჩნდება ცაზე
კაშკაშა ვარსკვლავებს კი ერთმანეთის სახელებს ვარქმევთ.....გათენებისას გაქრა ზღაპარი და დარჩა საშინელი სინამდვილე რომ შენ ჩემთან არ იყავი.....
