ღამეა . . .
სიჩუმე ფრთხილად დააბიჯებს ოთახში, ანარეკლები უჩვეულოდ ხაზავენ სივრცეს.ცრემლი ეცემა ბალიშს, არეული ფიქრები, ფიქრები მასზე, ენატრება მისი თვალები, მასძე ფიქრები ღამეს თეთრად ათენებინებს. გატანჯულ თვალებს ხუჭავს და ესახება მისი ხატება, ფიქრობს: "ნუთუ მას სძინავს, ტკბილი, უდარდელი ძილით? არა, არ მჯერა! ! ! "
ტელეფონის ზარმა დაიწკრიალა
საათს დახედა, ღამის სამი საათი იყო, ყურმილი აიღო:
_გისმენთ . . .
_მე ვარ . . .
_გოგა?! ამ შუა ღამისას რამ დაგარეკინა?
_შენი ხმა მომენატრა.
_ხომ არ შეიშალე?
_არა, უბრალოდ არ მეძინა და დაგირეკე
_შენი უძილობის გამო მე გამაღვიძე? ეგოისტო! მოდი ხვალ ვილაპარაკოთ.
_ხვალამდე რა გამაძლებინებს.
_დამაძინე რა. . .
_ასე არ გინდა ჩემი ხმის გაგონება?
_არა, უბრალოდ მეძინება.
_რაღაც მაქვს სათქმელი
_მაინც რა?!
_რა და რისი თქმაც დიდი ხანია მინდოდა.
_და ახლა ღამის 3 სთ-ზე გაგახსენდა?
_ვიცი!
_არა, არ იცი
_მე შენ
_ვიცი
_მიყვარხარ! ! !
_ვიცი
_ძალიან
_ვიცი
_რომ არ მეთქვა არ შემეძლო.
_ვიცი
_მერე სულ ერთად ვიქნებით
_ვიცი
_კარგად მოვიქეცი რომ გაგაღვიძე?
_არ მეძინა
_რატომ?
_შენზე ვფიქრობდი! ! !
_იცოდი რომ დაგირეკავდი?
_ვიცოდი
_რა ბედნიერი ვარ!
_ვიცი
_გიყვარვარ?
_sigijemde !
|
