ჩემი მოლაპარაკე დარდი უტყვი გახადე შენ,
ან ვით ვაუწყო სხვას, ან ვით გაიგონ სხვებმა,
რაც ჩემთვის ისმის მხოლოდ...
თითქოს მინახავს სიყვარული,
თითქოს ხელითაც შევხებივარ,
მაგრამ შენ
ვინ ხარ და რა ხარ?!
იქნებ შენა ხარ,
იქნებ შენა ხარ სიტყვა, რომელსაც
შენს სახელთან მე ვერ ვახსენებ,
სხვა ყოველივე იყო და არა...
იყო და არა,
იყო და არა...
ასე იწყება ყველა ზღაპარი,
ასე მთავრდება ყველა სიმართლე...
სიყვარული კი არც იწყება და არც მთავრდება,
იგი გვიწყებს და გვამთავრებს კიდეც...
|
