თუ მოვკვდები ხომ მოხვალ ხოლმე, ჩემს საფლავზე?... გახსოვდეს, მინდვრის ყვავილები არ მომიტანო.... არ მიყვარს და იმიტომ... მარტო შავი ვარდები... მოდი და მერე დიდხანს იდექი ხოლმე ჩემს საფლავთან და იფიქრე... უსაშველოდ იფიქრე... იფიქრე იმაზე, რა იქნებოდა რომ მეცოცხლა ცოტა ხანი ... მეც ხო შენთან ერთად ვიცოცხლებდი...
მინდა გითხრა, რომ აქეთ სხვა ცხოვრებაა... ამ ცხოვრებისგან განსხვავებული... აქ ყველაფერი ლამაზია... საოცრად მომხიბვლელი და ლამაზი... მე დაგელოდები აქ... რამდენი ხანიც არ უნდა დამჭირდეს, დაგელოდები... მე აქაც უშენობა მაწამებს... უბრალოდ ერთს გთხოვ, არ დამივიწყო... ნუ ჩამიქრობ, უკვე ჩამქრალ ოცნებას... შენი თავი მაჩუქე და გამიხსენე...ცუდად ნუ მოგაგონდები... თუმცა ცუდად რატომ უნდა მოგაგონდე... ჩვენს ხომ კარგის მეტი არაფერი გაგვიკეთებია ერთმანეთისთვის?... მჯერა, არასოდეს დამივიწყებ... ისევ ისეთი ხალასი და მხიარული გეხსომები, როგორიც ვიყავი...
ჰო, ვარდები გულზე არ დამაწყო, ვეღარ დაგინახავ... რამე მოუტანე, აი ის ლარნაკი, შენ რომ მაჩუქე... ლარნაკში ჩადე ვარდები და ჩემს გვერდით ლამაზად დადე... შენც რომ გიყურო და ვარდებსაც... მე, ყოველთვის შეგეგებები ხოლმე... მე ყოველთვის შენთან ვიქნები... ჩამომიჯექი და იფიქრე... მარტოდ რომ არ იგრძნო თავი, მეც შენთან ერთად ვიფიქრებ... მომეფერე... მე რომ ვყოფილიყავი, მეც მოვიდოდი შენს საფლავზე , ვიცი მეც ვივლიდი ,სულ ვივლიდი...
ეხლა ვხვდები, თუ რაოდენ მყვარებიხარ... იცი, როგორ მენატრები??? ლამისაა გავგიჟდე უშენობით... შენ ხომ ჩემი გრძნობა ხარ... შინაგანი გრძნობა... რაღაც ღრმა და დიდი.... შენ ჩემი წარსული და ტკივილი ხარ, რაღაცნაირი... უკვე ნაპატიები, მაგრამ მაინც ტკივილად დარჩენილი...
იცოდე, შენ არ მოკვდე... შენ სიკვდილის უფლება არ გაქვს, შენ უნდა იცოცხლო... რომ მეორედ არ მოვკვდე....
მერე... მერე როცა ფიქრი მოგბეზრდება, მოტრიალდი და წამოდი... მე ისევ შენ დაგელოდები...
