მე კი დავაჩნდი შენს სულს და სხეულს ტკივილად დედა, ვერ მოვასწარი დაბადება... სიკვდილმა ისე მომიტაცა ნათელს ვერ ვხედავ... მე შენი სახე არ მინახავს გეძახი მაინც, წამართვი სახე ადამიანის შენ კი დაკარგე სახელი ქალის. მინდა გითხრა,რომ დაბადებამდე უკვე მიყვარდი... იცი რა მახსოვს? ამდენ ტკივილს და შიშს რომ იტანდი, მაშინ მოგიხმე გამეტებით საშველად დედა, როცა სიკვდილმა რკინის ხელები შემახო ერთხმად... შენ არ გესმოდა ჩემი ვედრება და ეს ტკივილი მე მაპატიე დედა,,, როგორ მინდოდა რომ მოგხვეოდი, რომ მეგრძნო შენი სუნთქვა, თვალებში ერთხელ შემოგეხედა, დედა სულ ერთხელ თუნდაც. შენი ხელებით გეტარებინე,გეწოვებინა ძუძუ, მაგრამ დამტოვე და ჩემი სული მთლად შეუერთდა უკუნს... ვიცი რომ ჩემზე ფიქრობ,სული გიტირის მწარედ, მე მებრალები დედა,მე ღამეს ვათევ გარეთ, ჩვილებს აკვანში აწვენენ მე კი დავეძებ სხეულს, არვინ დამტირის ახლა არვინ დამეძებს ეულს. არვინ დამინთო სანთელი,არვინ ჩაიცვა ძაძა, ასეთი რა დაგიშავე,სულ არ გიყვარდი განა??? და იმ დღის შემდეგ მე ობოლი ვარ ცოცხალი დედის მყოლი, შენ ერთხელ მაინც რომ დაგენახე არ დამკარგავდი მგონი... და მაინც,მაინც ამ ქვეყანაზე მაგ ტკივილიან სულს ვგრძნობ, სულ მარტოდ მარტო შენ მიმატოვე დედიკო მაინც ვერ გთმობ. გხედავ დაჩოქილს მავედრებელი,თვალცრემლიანი მზერით, ეგ ანარეკლი მოდის შორიდან, მე შენი ცქერით ვტკბები, მკრთალი სინათლის წმინდა სხივებში შენს ლამაზ თვალებს ვხედავ და ამ ყველაფრის მიუხედავად მე შენ მიყვარხარ დედა.
