ჩემს სულს დაეხსენ, უცხო ხარ ჩემთვის,
აწ გამკიცხავ თუ ბოდიშს მომიხდი,
აღარ მანაღვლებს და ეს თუ მეთქმის -
რომ შენს წინაშე ქედს არ მოვიხრი!
თავისუფლების მადლს რომ ვეწიე
და რომ არ ვმონებ სატანურ ძალებს,
შენც ხომ იცი და რად შემწირე,
მაგ ცოდვით სავსე ღიმილს და თვალებს?!
მწამდა, განგებამ მიტომ შეგვყარა,
ხსნად და შველად რომ მომხმარებოდი.
მე შევიძულე მთელი ქვეყანა
შენ უფრო მეტად რომ მყვარებოდი!
იმ დღეთა სვლა და იმ წამთა ქროლა,
შენს ფერხთით ფუჭად რაიც ეთრია,
ვინ რას გაიგებს იყო რა ბრძოლა,
შთაგონებისთვის რომ წამერთმია?!
ჩემი გონების ღვთიურ განსაცდელს
შენ რას შეიცნობ შენ რას გაიგებ,
შენზე ფიქრი თუ გზას არ ამაცდენს
მწამს უკვდავებას ფეხქვეშ დავიგებ!
|
