ღმერთო, მოდი,
მოდი, გადამარჩინე.
ღმერთო, მოდი,
ჩემი სული არჩინე.
დედამიწის ტარებამ
გამიჩინა იარა,
ღმერთო, მოდი, მიწამლე
სულის სამოსიანად.
ღმერთო, წამი უშენობის
საუკუნო ცეცხლია,
მე ხომ მსურდა, რომ ეს ცეცხლი
ცის მნათობ მზედ მექცია.
მე დღეს მიწას უფრო ვგავარ,
ვიდრე ზეცის სტრიქონებს,
ღმერთო, მზე მე ვერ ვიპოვე
და ლექსებში ვიგონებ.
მარტოობის დაღი მადევს,
ვშიშობ, ჩემი ხვედრია,
და ეს განცდა ყოველ ჯერზე,
უფრო მძაფრი, მკვეთრია.
ღმერთო, მოდი, მიმეგობრე,
მსურს, რომ გული გავითბო,
მაპოვნინე შენი მზე, რომ
შენი სითბო გავიგო.
ღმერთო, მოდი სიკვდილამდე,
მოდი, გადამარჩინე,
ღმერთო, მოდი, სიკვდილის ჟამს
ჩემი სული არჩინე.
სჩანს ცეცხლიდან მნათობ მზემდე
მილიონი ჩიხია,
მე კი ვდარდობ, ნეტავ, ღმერთო,
ჩემი სული ვისია?!...
|
