იდგა ჩემი ნატვრის ხე..
იდგა საცოდავად ხელებჩამოყრილი... ქარი უბერავდა და ჩემს ყველა ნატვრას,ფერად-ფერადს, აქეთ-იქით აფრიალებდა.
ათასფერად გადაჭრელდა ხე..
მერე წამოწვიმა...წვიმის წვეთებმა ჩამორეცხეს იდულალ ნატვრებს ელვარება... ზოგიც ქარმა გააფრინა შორს და თან გაატანა ჩემი გულის პატარა ნაწილი...
მივედი გაძარცვულ ხესთან... საცოდავად შემომღიმა ჩემმა ნატვრის ხემ და დამნაშავესავით ჩახარა თავი...
ყველა ნატვრას გადავუსვი ხელი... სიცივე ვიგრძენი... მაინც არ გავიტეხე გული და ახალი,მწვანე ნატვრა შევაბნიე ყველაზე ლამაზ ტოტს. შევხედე და შევცბი... მწვანე ნატვრიდან მწვანე თვალებმა შემომანათეს...
უიმედოდ ჩავიქნიე ხელი. ვიცოდი, ეს მწვანე თვალებიც გაქრებოდა და მხოლოდ სევდადღა დარჩებოდა გულში...
ვიცოდი და უცებ მომბეზრდა ყველაფერი... მომბეზრდა ჩემი თავიც და რომ არ წავქცეულიყავი, არ დავკარგულიყავი,
მეც ნატვრად ჩამოვეკიდე ჩემს ნატვრის ხეს...
|
