შენ მაინც ვერ გამიგებ!გამიშვი ნუ მტანჯავ!წავალ და დაგვიწყებ..შევეცდები მაინც!..რა გინდა? პატიება გთხოვო?ისევ სიყვარულში გამოგიტყდე?გამოგიტყდები..მიყვარხარ! მაგრამ შენ ამას ვერ გაიგებ..ვერა..არა..მორჩა..შენ მე ვერ მაპატიებ..ბოდიში
_დაწყნარდი.მე მხოლოდ მინდოდა მეთქვა…
_ვიცი არა ამის შესახებ არა
-აბა რის შესახებ?ა..მახსოვს…ჩვენ შორის არაფერი არ ყოფილა,და ვერც ახლა იქნება…ნუ შენ უბრალოდ გართობა მოგინდა..გაერთე?
-არა
-კარგი!კიდევ მოგწონს ჩემი წამება..გსიამოვნებს?
-არა!
-აბა მაშინ რა? რისი თქმა გინდა?ნუთუ შენ ფიქრობ რომ მე დავიჯერებ?!…არანაირად! მაპატიე …ჩემი ცხოვრება შეიცვალა და მე ის აღარ ვარ რაც ადრე ვიყავი……მე უბრალოდ მიყვარს...არ ვარ საყვარელი,მაგრამ მიყვარს.მე ბედნიერი ვარ იმ ფიქრით რომ მიყვარს…იცი ეს ძალიან მაგარია!!!მაგრამ მე არ მინდა დაგაძალო რომ იგივე გრძნობით მიპასუხო,მე ეს არ მჭირდება…მე ამას გულით ვგრძნობ და არა თავით!..…
-სულელო…
-შეიძლება იცი …რაზეც გელაპარაკები!შენ რა გინდა ჩემთან?მითუმეტეს ჩემს გრძნობებთან!დავიღალე..…დავიღალე მარტოობით!მაპატიე!მე წავალ,კარგი?
-წადი…
ბიჭმა გზა დაუთმო!…გოგონას რა თქმა უნდა წასვლა არ უნდოდა……
…კი დავრჩებოდი..ოგონდ ეს ადრე იყო…ახლა კი არ შემიძლია.ალბათ მივეჩვევი ცრემლებს….ისედაც თითქმის უკვე მივეჩვიე.მივეჩვევი ვიყო სასტიკი და მოვექცევი ადამიანებს ისე..როგორც მექცეოდნენ მე…! Mmmm სასაცილოა.არ შემაჩერა წასვლა არ დამიშალა..ან მე …ნუთუ არაფერს აღარ წარმოვადგენ მისთვის??ასე უფრო საინტერესოა…იქნებ მე თვითონ შთავაგონე ჩემს თავს?...…არ ვიცი..მაგრამ მას არ ვუყვარვარ ნამდვილად.!.რადგან წარმოუდგენელია…მაგრამ რატომ?და რა გავაკეთე?!მხოლოდ ის რომ სამუდამოდ დავემშვიდობე…მეტჯერ აღარ დავბრუნდები? Dდაბრუნება მინდა…მაგრამ ეს ხომ სიულელეა,მართლაც …ვდგავარ გაჩერებაზე…მარტო ვარ..მეშინია.ქუჩაში წვიმს…ვერ ვიტან წვიმას...იქნებ მასთან წავიდე?ქოლგას ან რამე თბილს ვთხოვ…..მისი ხელები..…ალბათ ახლა ეს დამეხმარებოდა.. მე…არა,არ შემიძლია.ის ვერ გამიგებს…მაგრამ თუ არ შეიძლება,და ძალიან გინდა,ხომ შეიძლება?ასე არაა?!?ნამდვილად.. მე წავედი ისევ მასთან…რა უცნაურადაც არ უნდა ჟღერდეს ეს…
-შენ?
-მე
-რა გინდოდა?
-ქოლგა ან რამე მოსაცმელი…..გარეთ ცივა.
-აი შენ…..ექსტრემისტი ხარ… -რატომ?
-ქუჩაში გაიხედე! იქ ხომ თავსხმაა,ახლა ხომ შემოდგომაა.შენ კი ერთი თხელი მაისური გაცვია.გაიღვიძე!
-მერე რა?
-გაცივდები.
-იქნებ ასე აჯობებს კიდეც… ისე მართლა ასე აჯობებს! ბევრად! ვიცი ვიცი..ახლა გავცივდები და მერე მოვკვდები! ან |თუ არც მოვკვდები…ეს ცოტა ხნით ჩემს ფიქრებს მომაშორებს მე უცებ ჩავირბინე კიბე და ეზოში გავვარდი.არც კი დავემშვიდობე..მერე რა?!…როგორც ბავშვი დავრბოდი გუბეებში..ვიყურებოდი ცაში..…ცივი წვიმის წვეთები სახეზე მეცემოდნენ.…უცებ ის გამოვიდა სიგარეტის მოსაწევად.ასე ხშირად რატომ ეწევა??
-შენ ჭკუიდან ხო მარ შეიშალე?ახლავე შედი და ჩაიცვი!
- მითხრა
-არ მინდა! და მის ჯინაზე დავიწყე ამ წვიმაში ტრიალი…
-ასე ნუ იქცევი!
-როგორც გამეხარდება ისე მოვიქცევი!თავი დამანებე.
-სახლში შემოდი.
-არა.დედა არ მაძლევს უფლებას ღამით ბიჭებთან ვიარო..სახლში. -როდის მერე უჯერებ შენ დედას??
-დგევანდელი დღიდან!!
- ნუ სულელობ…გაცივდები!დედა არ გეუბნება რომ ასეთ ამინდში თბილად უნდა ჩაიცვა??
-კი მეუბნებოდა.
-აი.
-რა აი?
-წამოდი ქურთუკი აიღე.
-არა! თმა,ტანსაცმელი..ყველაფერი სველი მქონდა.
-გითხარი წავედით! ხელზე მომკიდა.ბინაში შემიყვანა .მე არ შევეწინააღმდეგე,მიუხედავად იმისა რომ მასთან.სულ არ მინდოდა.წამლის დალევა მაიძულა.ვერ ვიტან წამლებს.თანაც საბავშვოს…. -და რატომ მასმევ საბავშვოს?
-ზუსტად შენთვისაა!
-უფფ… არაფერი არ მიპასუხა…. - ამ წამლისგან სულ ძილი მინდება! -მერე დაიძინე.
-სად?
-აქ.
-სამზარეულოში არ მინდა.
-ჩემს ოთახში დაწექი.
-ხო..კაი. დავლიე ეს საზიზღარი წამალი…ტანსაცმელი გამახდევინა.ვუთხარი რომ მრცხვენოდა..სხვა ოთახში გავიდა.ნივთები კი არ მომიტანა…არ მინდა ნახევრად შიშველმა დავიძინო მის სახლში!თავისი მაისური მომიტანა…
-რა გულუხვობაა შენი მხრიდან!
-დაწექი უკვე.
-ხო..კაი. თავი ბალიშზე დავდე თუ არა მაშინვე ჩამეძინა…რომ გავიღვიძე უკვე დილა იყო.გმერთო! სახლში უნდა წავიდე ინერვიულებენ!
-შენ რა არ ისაუზმებ? ვერ შევამჩნიე როგორ შემოვიდა ოთახში.
-არ ვიცი..არაფერი არ მინდა… რატომღაც მასთან ახლოს მივედი. -შენ იცი…
-ვიცი.
-და საერთოდ ..რა მნიშვნელობა აქვს. მაკოცა…დიდი ხანია არ უკოცნია…მე ისევ თაბრუ დამეხვა…და ისევ მთელ სხეულში სითბო…მისი ხელები…მისთვის რაგაცის თქმა მინდოდა..დამავიწყდა..ლაპარაკი მან დაიწყო
-სახლში როდის წახვალ?
-არ ვიცი..დედას არ დაურეკავს?
-უკვე ველაპარაკე.
-როგორ?
-უბრალოდ ვითხარი რომ თავი შეუძლოთ იგრძენი და ჩემთან შემოიარე.თვი უფრო აგტკივდა…. ჩაი დაგალევინე, - ის ხომ შენ საერთოდ არ გიცნობს… მერე არაფერი არ უთქვავს?
-არა. -ასწორებს…ესეიგი შემიძლია კიდევ დავრჩე?შენ ხო მარ გამაგდებ?
-რათქმა უნდა არა.
-ისე მომეწონა შენს მაისურში სიარული...
-ხოო|? -აჰა!
-სასაცილო ხარ…
-არაა სიმართლე!
-სიმართლეა..სიმართლე…
-ხო კაი... ვაკოცე..ახლა უკვე მე…
-შენ მაპატიე?
-კი
-მადლობთ…ესეიგი გიყვარვარ? -…
-ყველაპერი გასაგებია…ესეიგი მე წავიდე?
-არა შეჩერდი.
-და ჩემს აქ დარჩენას რა აზრი აქვს?
-მე შენს გარეშე…არც მხიარული ვარ არც მოწყენილი…ცუდია…
-მართლა?
-არ ვიცი…შენ ისეთი განსაკუთრებული ხარ…შენ ანგელოზი ხარ…რომელსაც სიმშვიდე და სითბო მოაქვს…მე შენ ასეთი მიყვარხარ.
-მე ვარ კიდევაც ანგელოზი!
-ჩემი?
-ხო..მაგრამ უკვე ანგელოზის წასვლის დროა…
-შევხვდებით?
-აუცილებლად.
-როდის?
-9 საათისთვის შემომიარე.
-კარგი. მე ჩავიცვი გარეთ გავედი….როგორი ცვალებადია ამინდი! ქუჩაში სულ არ ციოდა,მაგრამ როგორც წინა საგამოს რაგაცის მაინც მეშინოდა..უცნაურია…ფოთლები..ნელა..ნაზად ცვიოდნენ, …საინტერესოა რათომ ეცემიან ისინი მიწაზე?ან საერთოდ რატომ არსებობენ ისინი..ან ჩვენ რატომ ვარსებობთ?
|
