ვუყურებ წყალზე დაღვენთილ მთვარეს,
გულიდან შიში უკვალოდ ქრება..
ხიდზე სიბნელის მანათობელი
უკანასკნელი შუქურაც ქვრება..
სიჩუმე მთრგუნავს, ფიქრებწაშლილი
ვებღაუჭები ხიდის ზღუდეებს,
გამოთხოვების წუთები ღლიან
თვალებში ჩამდგარ ცრემლის გუბეებს..
ყველა იმედი დრომ გადათელა..
და მაინც, მხოლოდ შენ მოსვლას ველი..
რათა სიკვდილთან დაზავებულმა
უკანასკნელად ჩაგკიდო ხელი...
დრო იწურება, აწმყო მერთმევა..
ეჭვმა გაიდგა ჩემში ფესვები,
უეცრად მესმის ხმა-სანატრელი,
მაგრამ..... მე უკვე წყალში ვეშვები!
თურმე, იმ ღამით, შეშლილმა ბაგემ
ჩემი სახელი წამოიყვირა,
დაღლილმა ხიდმა ყური დაგიგდო
და კიდევ ერთი ცოდვა იხილა...
