ახლა,ბუნებას და მის ნაწილებს
გადაუგვარდათ სისხლ-გამეტები,
ასეთ უსუნთქველ,უნაყოფო დღეს
დრო გამუდმებით,კლავს გამეტებით.
ჩვენ კი გვაცეკვებს ცხოვრების სტრიპტიზს,
გაგვხდის ნელნელა ხორცს და სულამდე
რომ გაგვაშიშვლებს,მიწას მიგვაგდებს
და თმებით გვათრევს დასასრულამდე.
როცა ამდენი მილიონი მე
პირდაღებული კივის თავისას,
შფოთით დამფრთხალმა სულის სიმშვიდემ
ასე ყოფნა ვერ გაითავისა.
ერთ ადგილს ტკეპნის გვამი და ძლივსღა
მალებდამტვრეულ ხერხემალს ათრევს,
ჩამოფლეთილი,ცხოველურ გარსით
ცვალებად ამინდს თავს ვეღარ ართმევს.
ვამცირებ მანძილს,ვერ ვგრძნობ სანამდე
მილიმეტრობით და დიუმებით,
ბოლოს წინასწარ გაგების მიზნით
ჩიჩქნიან სულებს მედიუმები.
კლავიშალეწილ დროის საკრავმა
ყველას მუსიკის რიტმი არია,
შეხედეთ სარკეს და აღარ იტყვით
ეს ბუნება თუ რამ გადარია.
ვისტუმრებ სიკვდილს ყოველ წამს მოსულს
შეკოწიწებულ მოწიწებით და
ვაქცევ აქა იქ უფერულ ფოთლებს
მარადჟამს მწვანე ხსოვნის წიწვებად.
ყოველდღე ვიწყებ ახალ პარტიას,
ცხოვრებასთან და ვერსად გამირბის,
ვიწყებ შეტევას,ყოველდღე მჯერა,
საბედისწერო თეთრი გამბიტის.
|
