........... 3 - 11 მარტში 2010

დღეები გადიოდა!!!!!! სწრაფად!!!!! სწრაფად!!!!!! რა ცუდია რომ დროს ვერ გავაჩერებთ. . . . . . სიხარულში და ბედნიერებაში ყველაზე სწრაფად გადის დრო, ხოლო უბედურებაში კი მიცოცავს . . . . . . . . .
ანისთვის დრო ეხლა ძალიან ჩქარა მიჰქროდა, ის ხომ უზომოდ ბედნიერი იყო. . . . . .
ერთ დღეს მაისში იყო ლამაზი და საოცრად მშვენიერი დღე. გიომ გადაწყვიტა ანისთვის სიურპრიზი გაეკეთებინა.
ანი იცი მე შენთვის სიურპრიზი მაქვს და იმედია გაგახარებს!
რაა ასეთი?
სიურპრიზია! მოდი თვალებს აგიხვევ ასე უფრო კარგად გამოვა.
ღმერთო! როგორ მაინტერესებს რა არის.
გიომ ანის მოკიდა ხელი და "ოცნების კუნძულზე” წაიყვანა.
აი მოვედით!
ღმერთო როგორ მეცნობა ეს სურნელი, ეს სასიამოვნო ჰაერი!
მართალი ხარ ანი, ნაცნობი ადგილია თან მონატრებული. მზად ხარ?
ერთი სული მაქვს.
აბა თვალები გაახილეეეეეეეეეე!!!!!!!
გიოოოო დამპალო!!!! აუ როგორ გამახარე, შენ ვერც კი წარმოიდგენ, თავი ზღაპარში მგონია, რა ბედნიერი ვარ, თითქოს თავიდან დავიბადე, შენ მაჩუქე სიცოცხლე! გიო შენ! ღმერთო! მგონია რომ ძველ დროში ვარ და ის ლამაზი წუთები დამიბრუნდა. . . . . .
ხო ანი, ჩვენ ძველი დრო დავიბრუნეთ ! ! ! ! ! !
მართლაც საოცარი ადგილი იყო "ოცნების კუნძული”. ზღვის პირას განიერი, ლამაზი ბილიკი მიჰყვებოდა, სამოთხის ბილიკივით გარს შემოკვროდა სიმწვანე, სიმშვიდე. ზღვაც კი დამშვიდებული, კარგ ამინდში როგორც ჩვევია ხოლმე, ტბასავით მდორე, მინდორივით გაშლილი, უჩვეულო იყო. შორს ჰორიზონტთან ზღვისა და ცის ბოლოს ოქროსფრად ბრწყინავდა მზის სხივები ზღვის მდორე ზედაპირზე. . . . . . . . თან აფრებიანი ნავები დასრიალებდნენ და ეს აფრები ლამაზი ნახატივით იხატებოდა მზეზე. ეს სილამაზე ჰაეროვნების ილუზიას ქმნიდა.
ანი ქვის მოჩუქურთმებულ ბარიერს მიადგა, ხელები მოაჯირზე დაალაგა და გასცქეროდა ზღვას გაღიმებული თვალებითა და მეოცნებე მზერით. მის სახეზე ბედნიერება აღიბეჭდებოდა . . . . . . . . . გიო კი მას მღელვარედ და თბილად უყურებდა. ორივენი გაჩუმებულები იდგნენ და არ იცოდნენ რა ეთქვათ ან როგორ დაერღვიათ ეს სიჩუმე . . . . თითქოსდა ისინი ამ სიჩუმეს უფრთხილდებოდნენ და მხოლოდ მზერით არღვევდნენ მას.
ბოლოს ზღვის პირას პატარა სკვერისკენ წავიდნენ. იქ სკვერში მარადმწვანე მცენარეთა შორის პატარა სკამი იყო და იქ დასხდნენ. ისე ახლოს იყვნენ იმ წამს ერთმანეთთან როგორც არასდროს, მათ ერთმანეთის სუნთქვაც კი ესმოდათ.
ღმერთო რა ლამაზია! დაარღვია სიჩუმე ანიმ . . . . როგორ ლამაზად ჩადის მზე, არ მომბეზრდება ამის ყურება, მზად ვარ გაუქანებლად ჩუმად ვუყურო.
მართლაც ლამაზია და მას შენ ალამაზებ! უთხრა გიომ . . . . . . . . მიყვარხარ ანი და ყოველთვის მეყვარები. ანი ამ სიტყვების თქმაც მინდოდა ამ სიხარულთან ერთად . . . . . . . . .
ანიმ ეს სიტყვები გაიგონა. . . . თბილად გაეღიმა და გიოს თავი ნაზად მხარზე დაადო. ირგვლივ ყველაფერი ოქროსფრად იყო შეღებილი . . . . . . . ზღვის ზედაპირზე მზის სხივები ალმასებურად ელავდნენ.
რა ბედნიერი ვარ გიო! ეს ბედნიერება შენ მაჩუქე და დაუვიწყარი დღე გამიხადე მთელს ჩემს სიცოცხლეში, მიყვარხარ გიოოო ძალიან ! ! ! ! ! ! ! !
მეც ჩემო სიხარულო უზომოდ მიყვარხარ!
ანის გაეღიმა. . . . . გიო გაღმერთებ იცოდე.
მეც ანი, მეც, მეც, მეც, მეც . . . . . . . . . . . . ! ! ! ! ! ! ! !
ისევ ჩამოწვა სიჩუმე, ღამდებოდა, მთვარე ამოდიოდა ცაზე, აქა-იქ ვარსკვლავები ბრწყინავდა და ნიავი ნაზად ქროდა. . . . . . . . . .
ანი იცი? გიოს რაღაც უნდა ეთქვა, მაგრამ ანისკენ რომ მოიხედა მას თვალები ოდნავ დახუჭული ჰქონდა.
ანი ჩაგეძინ......