შენ ისე დიდხანს
ვერ წაგშლი ჩემში ,
რომ მე ტკივილი
ჭკუიდან შემშლის..
შენი ღიმილი
გაკრთება მზეში,
ბალახში, ხეში...
სიზმრებში მოხვალ
ისევ და ისევ
რომ განმიახლო
სევდის პორფირი..
მერე ქუჩებშიც მომელანდება
შენი მხრები და შენი პროფილი..
მომენატრება ალბათ კვლავ დიდხანს
შემხვდე და მითხრა
თუნდ ერთი სიტყვა,
ან დამიძახო შორით სახელი...
რატომ წახველი?
ასე მგონია, მარტო მე გტირი
და მარტო ჩემთვის-
მზეს ადგას ჩრდილი..
ამიტომ ვბედავ,
ვბედავ და ვამბობ:
დიდხანს დარჩები
ალბათ შენ ჩემში
და მე ტკივილი
ჭკუიდან შემშლის..
|
