ღრუბლებს გამეტებით
ისევ ეწვიმებათ,
დროის ხანგრძლივობას
ვჩივი მორიდებით.
ვიცი, ერთ საღამოს
ცეცხლთან დავსხდებით და
ჩემზე სულ ყველაფერს
ჩუმად მოგიყვები.
ცხელი ორთქლი ასდის
ხელში ფინჯან ჩაის
და თრთის მოშორებით
მკრთალი ათინათი...
ჰოდა, ასე მყუდროდ
უნდა გაგიმხილო,
როგორ დამეფანტა
ძველი ხასიათი
და რა ტანჯვის ფერი
ედო ყველა ღიმილს,
მე რომ შენს ნახვამდე
სხვებზე ვარიგებდი...
როგორ გავიარე
სულის კარანტინი,
როგორ მჯეროდა, რომ
მაინც გამიგებდი...
|
