შეეხე თითებით მთვარეს,
რათა მისი შუქი შეიტანო
მარტოსულ ოთახში.
წამწამებით დაჩრდილული
შენი სევდისფერი თვალები
ეძებდა გულებს მზეების ოკეანეში.
ეს იყო ადრე.
და როცა ვუყურებ ცას,
მე ვგრძნობ, რომ
ვერასოდეს შევიყვარებ სიყვარულს ისე,
როგორც შენ გიყვარდა.
შენ ხარ ფიროსმანი-
ამით ყველაფერია ნათქვამი.
ნისლის პირბადე ქარმა გადააცალა მთებს,
შენ უყურებ პატარა ღრუბლებს
და ნაღვლობ.
რატომ მოიწყინე
მილიონი ვარდის რაინდო
ახლა ხომ აღარავინ გაწუხებს,
დიდი უკვდავების გზაჯვარედინზე.
ირემი გიყურებს
ლამაზი ქალის თვალებით,
და ეს არის შენი ფანტაზია.
იწყება სამყაროს შექმნა:
ფუნჯი გამოსახავს მოქეიფეებს,
მეთევზეს, მეეზოვეს,
მდიდრებს და ღარიბებს,
არსენალის მთას ღამით...
ფუნჯი ხატავს ყველაფერს,
და მე მიკვირს
რომ ყველაფრისადმი იგრძნობა
უდიდესი სიყვარული,
მხოლოდ და მხოლოდ
შენი თბილი თვალებით შექმნილი,
მხოლოდ შენგან დანახული, განცდილი!..
ვარსკვლავები ქსოვენ ათასწლოვან ფიქრებს.
სიმღერები, რომელნიც იბადება ცაში,
მაგონებს შენს ნახატებს.
მელნისფერ ღამეში ჩნდება მზეები,
როგორც იასამნის
თეთრი და მოლურჯო ყვავილები.
შენ დაამტკიცე, რომ
სიყვარული არის საზღვრებზე და პირობებზე უფრო მაღლა,
როგორც ეს მზის ქმნილებანი.
ათასწლეულები ვერ ახსნის შენს საიდუმლოს.
ათასწლეულებს გადასწვდება
შენი გულის ძგერა,
როგორც საათის წიკწიკი,
ხოლო ვინც იცხოვრებს ამ დროით,
იგი იცოცხლებს ათასი სიცოცხლით!..
მთავრდება ლექსი, როგორც განცდა
სიტყვები წყდება,
ხოლო სათქმელი მაინც
რჩება უთქმელად,
მაგრამ არაუშავს,-
მე ვფიქრობ, რომ
შენ ხარ უკვდავება,
შენ ხარ ფიროსმანი
და ამით
ყველაფერია ნათქვამი!..
...........................................................
როგორ დაგივიწყო,
როგორ არ მახსოვდე,
როცა სიყვარული შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ,
რა ვქნა, უშენობა, რომ არ შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ გამეპარე,
შორით დამიძახე, ნუ დამელოდები.
ვიცი, წახვედი და აღარ დაბრუნდები,
მაინც გზას გავქცერი, მაინც გელოდები.
გული ვერ გელევა, გული ვერ გშორდება.
ცხადში გხედავ და ძილში მელანდები.
ვიცი, არ გახდები ჩემი არასოდეს,
მაინც მიყვარხარ და მაინც მენატრები.
...................................................................
ჟრუანტელმა დამიარა,
როცა შემეხე, და...
ნეტავ,
შენი თვალებისთვის, კიდევ შემეხედა....
მეფერები,
ჟრუანტელი მივლის ტანში...
გადამრია შენმა სუნთქვამ, ტუჩის გემომ...
ვზივართ, სადღაც... მიტოვებულ ვიწრო ნავში...
და ფიქრები წყალს მიყვება, სადღაც ქვემოთ....
მეფერები,
ეგ ტუჩები კოცნად მაწვიმს...
ქარი ჩუმად გაშიშვლებულ ვნებას ათოვს...
ტუჩები გაქვს ალუბლების, ხანაც მარწყვის...
შენი კოცნა მზეზე უფრო ძლიერ მათბობს...
მეფერები.
უსაშველოდ დიდხანს მკოცნი...
ნავში ვზივარ, გაგიჟებულ ფიქრებს მივდევ...
მე შენი ვარ სულითაც და თუნდაც ხორცით...
ამიტომაც უშენობას ვეღარ ვითმენ...
მეფერები,
შენი კოცნა ნიავს არხევს...
ფიქრებივით ჩამიკარი ისევ გულში...
ქარი და მე, შემოტმასნულ კაბას გახევთ...
მიყვარხარო ჩამჩურჩულებ ისევ ყურში...
ჟრუანტელმა დამიარა,
როცა შემეხე, და...
ნეტავ,
ჩემი თვალებისთვის, მაინც შეგეხედა...
|
