.................. - 11 მარტში 2010

♥♥♥♥♥♥

8:06 PM ..................
*ისევ გაწვიმდა გამთენიისას,* *ცრის ციდან ლურჯი წვიმის წვეთები,* *საუცხოოა აქ სურნელება* *მაშინ, როდესაც ბეღურებს ელი.* *არ წყდება წვიმა, უფრო უმატებს,* *იმნაირად, რომ ცა ჩამოიქცეს* *თუმც თქეში არის, მაგრამ არ გცივა* *და ხვდები მალე - გაიმაისებს!* *აქ სუნთქვა უფრო ადვილი არის,* *როცა სარკმლიდან შენ მეგებები* *ლოიალური იერი გმოსავს* *თუმც ერთმანეთს არ შევეფერებით.* *და ვხვდები უკვე არის გვიანი* *ეს სიყვარულიც ოცნება გახდა* *ვიღაც პოეტი სარკმელთან გიცდი* *და მაინც, მაინც იწევა ფარდა...* *რომელიც გმმალავს, არ გაჩენს,* *მზერას უნიღბავს ზურმუხტის თვალებს* *ქალს - მე, რომელსაც მუზა ვუწოდე* *და ჩემს ლექსებში გავაქალღმერთე!* *ვიცი... ძნელია ეს სიყვარული,* *გრძნობა, რომელიც არ ჰგავს გაზაფხულს* *ხარ საოცარი უფლის ქმნილება* *და ჩემი ლანდიც ალბათ აღარ გსურს...* *რომ დაინახო იმნაირი, რომ* *ვერვინ გეტრფოდა დედამიწაზე* *წვეთებს ითვლიან შენი ნაკვთები* *და ჩვენც ვეყრებით ამ წვიმის ხარჯზე...* *ჰო... ვერ შეხედავ უღვინოდ დამთვრალს* *და ვერ გაუგებ რითმებს ჩემებურს* *კალამმა ცრემლი შენთვის დაღვარა* *უნდოდა ეთქვა (სიყვარული მსურს)* *ქალის, რომელიც უცდის ბეღურებს* *და გარიჟრაჟზე აპურებს ხშირად* *უმზერს განთიადს - სიამით ტკბება* *და ინუგეშებს ამით ხასიათს...* *კიდეც ხალისობს იმ პოეზიით,* *რომელიც მხოლოდ მისთვის შექმნილა* *უშედეგოა პოეტის ლოცვაც,* *„თავზევით ძალა ჯერ არ შობილა"* *გაწვიმებისას სარკმელთან ხშირად* *ისევ გაივლის ვიღაც პოეტი,* *ირიბად გიმზერს და გაკვირდება* *თუმც მზერას შენსას აღარ მოელის...* *................................................................* *ცხრა ძე ჰყავდა, ცხრა ვაჟკაცი დედას,* *მოკაზმული ხმლით და მუზარადით.* *ქართლის დროშა დაულოცა მხედართ,* *როს დაგვესხა მტერი მუხანათი.* *შეჯირითდნენ გულადები ცეცხლში,* *ჩაინერგეს მხოლოდ ვაჟკაცობა.* *ამშვენებდათ საქართველოს ეშხი,* *თვითეულმა ხმალი გააცოფა.* *ერთი დაჭრეს და შეირხა დროშა...* *დედა გაჩნდა, მკლავის ანაბარა,* *მედროშე შვილს შეაშველა ლოცვა,* *მომდევნო ძეს დროშა ჩააბარა.* *დასძახოდა: არ შეირყეს ტარი,* *საქართველოს ძუძუს გაწოვებდით.* *მტერი სჩეხეთ, შეაჩერეთ ქარი! –* *ვით სამრეკლო, რეკდა სასოებით.* *დასძახოდა, თმები განიძარცვა,* *თავდადებით აქეზებდა მხედართ,* *ცხრა მარჯვენა დროშამ გადინაცვლა,* *დაუხრელად დაუბრუნდა დედას.* *არ ცივდება დედის ხმა და სისხლი,* *ქართლის ნისლით სახე დაებანა,* *მწვერვალივით ამშვენებდა ნისლი,* *მისი თმები წვიმას დაემგვანა.* *ფეხშიშველი წინ უძღოდა ლაშქარს* *ანთებული დედა ქეთევანი.* *არკინებდა მამულისთვის მაშვრალს,* *ბნელს აპობდა ქართლის სატევარი.* *წამომდგარი ლეჩაქს წამოისვრის.* *გორის ციხით ახლაც უხმობს მხედარს:* *– მამულისთვის, ბრძოლა მამულისთვის! –* *ქარში რეკავს საქართველოს დედა.* *.............................................* *ხედავ,* *როგორ აყვავილდა ნუში...* *და კვირტები შემოასკდა ღამეს...* *შენი სითბო მოენატრა გუშინ...* *შენს ლოდინში გაშიშვლებულ წამებს...* *ვხედავ,* *როგორ აყვავილდა ნუში...* *დარდმა ისევ დაუბერა ქარებს...* *მე უშენოდ დამაღამდა გუშინ...* *მღელი ღამე ვესაუბრე მთვარეს...* *ვხედავ,* *როგორ აყვავილდა ნუში...* *გაშიშვლებულ სულს ფოთლებით ვავსებ...* *უშენობამ გამაგიჟა გუშინ...* *მთვარე იყო საოცარი, სავსე...* *ვხედავ,* *როგორ აყვავილდა ნუში...* *და ფოთლებიც როგორ გაირინდა...* *ვერ გიპოვე, დავიღალე გუშინ* *დილაა და ისევ შენთან მინდა...* *ვხედავ,* *როგორ აყვავილდა ნუში...* *მთელი ღამე გავატარე მარტომ* *შენ ქარი ხარ, მოფრიალე სულში...* *ჰოდა, ისევ შენი ქროლვა მათბობს...* *მთელი ღამე ვეფერები კვირტებს* *ღამეც ისევ უშენობით მიტევს...*
1 2 3 4 5 კატეგორია: ♥ლექსები სიყვარულზე♥ \| ნანახია: 1164 \| დაამატა: nika_wero \| რეიტინგი: 5.0/1