თვალი დახუჭა ქალმა და მოკვდა.
ცივ ბუდეებში
სამუდამოდ დააბინადრა
თვალები - როგორც ლაყე კვერცხები -
ვერანაირი მზის ქათამი ვეღარ გამოჩეკს -
სიხარულის თბილ - თბილ
წიწილებს.
თვალი დახუჭა ქალმა და მოკვდა.
ყველა გზა უცებ წაიშალა ხელისგულებზე -
ხან თავსხმა წვიმამ გადარეცხა,
ხან დაბერა სამხრეთის ქარმა,
ხან ყველა ტყეს მოედო ცეცხლი,
ბოლოს - დათოვა -
ყველა გზა უცებ წაიშალა ხელისგულებზე.
თვალი დახუჭა ქალმა და მოკვდა.
ზამთრის ძილისგან დაიხოცნენ
სუნთქვის დათვები
და თავი ვეღარ დააღწიეს
ცხვირის მღვიმეებს -
ბოლო სუნთქვა მკვდარი სუნთქვაა.
თვალი დახუჭა ქალმა და მოკვდა.
სული კვამლივით ამოუშვა მდუმარე სახლმა,
ცეცხლი კი ჩაქრა,
ცეცხლი ჩაქრა
ჰო, ჩაქრა ცეცხლი.
კაცი მოვიდა ცოტა გვიან
( როგორც ყოველთვის)
ხელი მიითბო ჩამქრალ ცეცხლზე,
მის საწოლთან სკამი მიიდგა,
დაიხარა მკვდრისკენ და
უთხრა.
უთხრა:
- ამხსენი სიყვარული,
მიდი, ამხსენი სიყვარული,
მიდი, ამხსენი სიყვარული....
და ამ მხრებზე ზეცას შევიდგამ....
...........................................................................
სველი ფოთლები. აგვისტოს შვიდი.
დაღლილი ქუჩა. ძველი ნაღველი...
და როგორც დანით გაჭრილი თითი
ტუჩებთან მტკივა შენი სახელი.
ისევ სავსეა ხსოვნის ჭიქები,
გულს რაღაც თბილი შერჩა ქალიდან.
ღამეს შემოაქვს ძველი ფიქრები –
კალენდარივით ვფურცლავ თავიდან.
საღამო თვლემდა, როგორც სველი ტყე.
შენ უკრავდი და რა გვამღერებდა?!
გადაუღებლივ წვიმდა მთელი დღე
და წვიმა თავის თავს ასველებდა.
სველი ფოთლები. აგვისტოს შვიდი.
ქუჩაც ძველი და ძველი ნაღველი...
და როგორც დანით გაჭრილი თითი,
ბაგეზე შემრჩა შენი სახელი.
..................................................................
დაგმალავ,
სადღაც მიუგნებელ
კუნჭულში გულის,
მზეთუნახავმაც ვერ გიპოვნოს
ჯადოსნურ სარკით,
დაგმალავ,
რადგან ნაფოფინებ
ოცნებას - ჩვილზე
ვერ გადავარწევ ვერასოდეს
გამოთლილ აკვნით...
დაგმალავ,
რადგან სიყვარულიც
მიქციეს ცოდვად,
მონატრებაზე
გრიპიანი ბავშვივით ამცრეს,
დაგმალავ,
რადგან ვერ ვისწავლე
გულწრფელი ლოცვა,
დაგმალავ,
რადგან მართლა მინდა
რომ გავცდე ამ წრეს -
გადავირჩინო ცისარტყელას
ფერები მაინც,
გადავირჩინო რაც ჩემს გარეთ
დარჩა და ყვავის,
დაგმალავ,
რადგან აცრემლებულს,
ჩემს სულში, ბოღმას,
მაგ სიშორიდან ვერასოდეს
ვერ დაუყვავებ.
დაგმალავ, თუმცა დამალული
არ ნიშნავს წაშლილს,
და სინამდვილეს ერთ დროს მუდამ
ეხდება ფარდა,
მაინც დაგმალავ,
ვერ გიპოვო მე თვითონ, როცა
წლებს თან გავყვები,
მოგონების კაბის ამარა...
|
